Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

Բացատրությունների սպառված ժամանակը

Բացատրությունների սպառված ժամանակը
18.06.2017 | 13:19

Լավ, հետո՞: Ինչքա՞ն: Չորս զինվոր զոհվեց: Նրանց մայրերը որդի էին ունեցել, որ ադրբեջանցիները խփե՞ն: Ծնվել էին, որ զինվոր դառնա՞ն ու զոհվե՞ն: Ու՝ ինչքա՞ն, դեռ ինչքա՞ն: Պաշտպանության նախարարությունը իր հայտարարությունն է անում, արտաքին գործերի նախարարությունը՝ իր: Հետո թշնամու գերատեսչությունների հաղորդագրություններն են համեմատում: Տարբեր պաշտոնյաներ իրենց վրդովմունքն են հայտնում, երբեմն բողոքում են միջազգային կառույցների լռությունից կամ ոչ համարժեք գնահատականից:

Գնահատատականից ինչի՞: Իրավիճակի՞: Թե՞ զոհված զինվորի չապրած կյանքի: Հեռու, ապահով, բարեկեցիկ մի տեղ նստած՝ ինչ-որ պաշտոնյաներ որոշում են՝ ասե՞լ, որ ադրբեջանցիները խախտում են հրադադարը, թե՞ չասել, ասե՞լ, որ ահաբեկիչ են, թե՞ չասել: Ինչպե՞ս կազդի իրենց ասածը բանակցությունների ընթացքի ու ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի գործունեության վրա, Ադրբեջանի ներքին վիճակի: Գրողի ծոցը, ի՞նչ բանակցություններ, ի՞նչ Մինսկի խումբ, եթե զինվորները զոհվել ու զոհվում են դիվանագետների ու քաղաքական գործիչների գործունեության կամ անգործունակության պատճառով: Ու բոլորը ճիշտ են, բոլորն իրենց արդարացումն ու հիմնավորումն ունեն: Ի՞նչ արդարացում ու ի՞նչ հիմնավորում մահվան առաջ: Չորս, թե մեկ, թե հարյուր՝ զինվորի: Սուտ են բոլոր բացատրությունները: Չկա բացատրություն: Կա պատերազմ: Կա թշնամի, որ ուզում է քո հողը, քո կյանքը ու քո հաշվին իր ապրելը:


Մինսկի խմբի համանախագահները պիտի գնան Բաքու ու ի՞նչ ասեն՝ մի՞ կրակեք: Դուք սխա՞լ եք: Չեն հասկանում իրենց սխալը, իրենց են ճիշտ համարում, հետո՞: Եվս քանի՞ տասնամյակ է պետք՝ հասկանալու համար, որ խոսքը զենքի դեմ փաստարկ չէ: Արդյու՞նք են ուզում, ոչ թե պիտի գնան-գան՝ խոսեն, ոչինչ չասող հայտարարություններ անեն, այլ՝ պատժամիջոցներ սահմանեն, զինադադարը խախտելը ահաբեկչություն որակեն: Միջազգային տնտեսական ծրագրերից վտարեն: Դա է գործը, ոչ թե խոսքը, որի դեմ հակառակ խոսք է հնչում ու բոլորը թքած ունեն՝ ով է ճիշտ, ով սխալ:


Նրանք չե՞ն անում: Չեն անում, որովհետև մենք ընդունել ենք խաղի իրենց կանոնները ու սպասում ենք իրենք ինչ կասեն, որ մի ոչինչ չասող արձագանք էլ մենք հրապարակ նետենք: Այդպես ինքնահաստատվում ենք թույլի ու պաշտպանվողի կարգավիճակում, որ ուժեղ է դարձնում ադրբեջանցուն: Ու նա կրակում է, որ աշխարհին ցույց տա իր չեղած ուժը: Ռազմաքաղաքական դաշինքի պայմանագրի մասին խոսելու փոխարեն ՀՀ ԱԳՆ-ն խոսում է ինչ-որ նպատակների մասին, որոնց Ադրբեջանն ուզում է հասնել: Ձեր նպատակը ո՞րն է: Կարևորը դա է: Պատերա՞զմ է պետք, որ Լեռնային Ղարաբաղը միացվի Հայաստանին: Պատերազմը զինադադարից հետո ե՞րբ է դադարել: Հեյդար Ալիևի՞ իշխանության օրոք: Ուզու՞մ էր, ինչու՞ խաղաղության համաձայնագիր չկնքեց: Ավելի՞ն էր ուզում խաղաղությունից: Չթողեցի՞ն, որ իրենց խնդիրները ադրբեջանցների ու հայերի հաշվին լուծե՞ն: Ի՞նչ է փոխվել: Իլհամ Ալիևը ոչ խաղաղություն է ուզում, ոչ պատերազմ, ոչ Ղարաբաղ, իշխանություն է ուզում, բայց ինչու՞ մեր հաշվին, մեր զինվորների կյանքի հաշվին: Երկիրը քանդվում է, իսկ նա կրակում է, որ մոռանան սնանկացող բանկերի ու իրենց պահանջների մասին: Մոռացա՞ն, վաղը հենց իրենց վրա է կրակելու: Մեզ՝ ի՞նչ: Ինչքա՞ն կարելի է մեղքը Թուրքիայի վրա գցել, Ռուսաստանի, ԱՄՆ-ի: Սա է հրահրում, նա է հրահրում՝ հետո՞: Հավերժ պաշտպանվողի վրա չկրակելը պատերազմի տրամաբանությանը դեմ է:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Երեկ չկարողացա ոչինչ գրել:

Դիտվել է՝ 4333

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ