ԲԴԽ գործող նախագահ Ջհանգիրյանի կողմից փորձ է արվում իր կողմից արդարադատության բռնաբարման փաստը լռեցնել՝ թեման շեղելով դեպի «հացի սեղան»: Որոշ հանրային գործիչներ էլ հոժարակամ ընդունում են այս հնարքը և դառնում դրա տարածողը:
Հայտնի ձայնագրության հրապարակումը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ Հայաստանը ո՛չ «ժողովրդավարության բաստիոն» է, ո՛չ «ժողովրդավարության բարձրագույն լիգայի ներկայացուցիչ»։
Երբ վրանում մարդ կաթվածից մահացավ, վնգստացիք՝ քիչ է, երանի բոլորդ նրան հետևեք:
Երբ հրապարակում մարդ վատացավ, բժիշկը օգնություն էր ցույց տալիս, ոռնացիք՝ բժիշկ, էնպես արա, հետ չգա:
Երբ ՀՀ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձը ԱԺ ամբիոնից հերթական անգամ Արցախի հետ կապված ծանր կացության համար «եղադրում» էր Հայոց երկրորդ հանրապետություն ստեղծած և տարիներ շարունակ նրա ճանաչման համար պայքարած ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահներին, հիշեցի մի պատմություն:
1988-ին Երևանի Կամերային թատրոնը բեմադրեց «Հայք» ներկայացումը: Ներկայացման ողջ ընթացքում մասնակիցները փորձում էին պարել «Բերդ» պարը, և ամեն անգամ, երբ երկրորդ «հարկի» պարողները փորձում էին բարձրանալ առաջին «հարկի» օղակ կազմած պարողների ուսերին, «Բերդը» քանդվում էր, և պարը չէր ստացվում:
Մի խաղալիք կար, կոչվում էր ''Ванька-встанька'': Սրա յուրահատկությունն այն էր, որ բոլոր պարագաներում կարողանում էր ուղղահայաց տնկվել: Դա էր սրա ամբողջ հմայքն ու գոյության հիմնավորումը:
Կեցցե ժողովրդավարությունը: Եթե արվեստը զոհեր է պահանջում, ապա ժողովրդավարության մարդասիրական բնույթը բավարարվում է ամենօրյա ռեժիմով ընդդիմադիրներին բերման ենթարկելով:
Նիկոլն ու իր տեսականին, Հայաստանի քաղաքացիներին սևերի ու սպիտակների, նախկինների ու ներկաների բաժանելուց հետո, հիմա էլ կրկին բաժանեցին երկու մասի․ Հայաստանի արևելյան և արևմտյան սահմաններից անդին ապրող «իսաններ» և Հայաստանում, Արցախում ու Սփյուռքում բնակվող իսկական հայ ազգ:
Պակիստանի վարչապետ Շահբազ Շարիֆը գտնվաում էր օկուպացված Բերձորում (Լաչին)՝ Թուրքիայի նախագահի և Ալիևի հետ միասին Ադրբեջանի Ժողովրդական Հանրապետության անկախության և Բերձորում (Լաչին) օդանավակայանի բացման արարողությանը մասնակցելու համար։ Նա օկուպացված Բերձորում հայտարարել է...