Փետրվարի 23-ը Մինաս Ավետիսյանի հիշատակի օրն է

Հայաստանյան ձյուն, կարծես դու էլ քաղաքականացված լինես։ Գալիս ես` ցանկալի ես թվում, անբասիր ու ճերմակ, երազանքների խոստումներով։ Արդարության արևը կպավ քեզ թե չէ, հալչում ես, դառնալով տտիպ ցեխ, ներբաններին կպած յուրաքանչյուրիս տուն ես մտնում։ Մերը կավն է՝ առավել կպչուն ու սոսնձանման, դժվար է այն հեռացնել։

Ես երբեք չէի մտածում, որ երբևէ կգտնվեմ հեռու իմ սիրասուն Հայենիքից։ Անգամ իմ քաղաքից բացակայելը, ինձ համար դավաճանություն էր համարվում։

Հիշում ե՞ք` «Շտիռլիցի» մեջ, որ բժիշկն ասում ա՝ անկախ նրանից, թե քանի տասնյակ տարի ես ուրիշ երկրում ապրել ու ուրիշ լեզվով խոսել, երկունքի ցավերի մեջ քո ծննդավայրի բարբառով ես գոռում «մամա»։ Դա բացարձակ ճշմարտություն ա։ Կյանքի առաջին տարիներին մարդու մոտ ստեղծվում ա լեզվի էն շերտը, որով մարդն իր կյանքի ընթացքում արտահայտում ա իր ամենախորը զգացմունքները։

Շատ եմ ուզում լավ ծանոթանալ ԱԲ-ին։ Գիտեմ, որ լավ ծանոթանալու համար պիտի շատ ժամանակ տրամադրեմ դրան, լիքը կարդամ, ուսումնասիրեմ, հաջող ու անհաջող փորձեր անեմ։ Այլ ճանապարհ չկա։

Ֆեյքերի խնդիրը ամենևին էլ նոր չէ: Այդ երևույթին անդրադարձել է դեռևս Հովհաննես Թումանյանը՝ 1911 թվականին:

Ավոկադոն իտալացի փաստաբան չի, այլ մրգի ու բանջարեղենի միջև գտնվող բույս ա, որը երկուսից էլ վերցրել ա ամենաանհամը, ինչպես, ասենք՝ հայտնի ֆիզիկոսի ու հռչակավոր երգչուհու որդին կարող ա սովորական գորշ պատգամավոր լինել։ Եթե կորիզն ու կլեպը հանես, տակը բան չի մնա, բայց էդ մնացած մի քիչն էլ էնքան անհամ ա, որ մի մեծ դդումի չափ անհամություն ունի։ Ես սապոն չեմ կերել, բայց ինձ թվում ա՝ եթե սապոնը միրգ լիներ, էդ համը կունենար։ Պարզապես՝ սա ծամելիս չի փրփրում։

44-օրյա պատերազմի նահատակ հերոս Մխիթար Գալեյանի հայրը՝ Գարիկ Գալեյանը շինծու մեղադրանքներով դատապարտվել է 1 ու կես տարի և 9 օր ազատազրկման։

Մի անհարմար հարց տամ. եթե ուղեվարձը 150 դրամ ա, իսկ փողոցի թելսելի սարքը 50-դրամանոց չի ընդունում՝ մենակ 100, 200 ու 500 դրամանոցներ ա ընդունում ու մանրն էլ չի վերադարձնում, ո՞նց կարելի ա 150 դրամով 150-դրամանոց տոմս առնել։ Էդ ֆոկուսը ո՞նց են անում։