Սկսենք նրանից, որ հաղթանակած Արցախի ղեկավարը, ով Տեր-Պետրոսյանի հրավելով ստանձնեց ՀՀ վարչապետի պաշտոնը 1996-ին, չէր կարող «բոմժ» լինել, ինչպես դա ներկայացնում են նիկոլական ժեխնյուսերը և ժեխափթիրները, որը խայտառակություն է և չեն հասկանում, որ դրանով ծաղրում են մեզ: Որպես անասնական զառանցանքի ապացույց ներկայացնում են Քոչարյանների ընտանեկան լուսանկարը, որտեղ նրանք հագնված են այդ ժամանակների` 1994-95 թվականների մոդայով, ունեն այդ ժամանակներին ընդունված տեսք ու հրճվում են այդ նկարի վրա:

Մեր հանրությունը այնքան խոցելի է, որ յուրաքանչյուր մեկի հայտարարությունը կարող է չափազանց լուրջ ընդունել ու համարել իրականություն։

Ընդդիմադիրներս արդեն 6.5 տարի փաստեր ու ապացույցներ ենք բերում՝ հիմնավորելու, որ Նիկոլի իշխանությունը ձախորդ է, կապիտուլյանտ, պատուհաս, աղետաբեր և այլն, ինչին նա ու իր թիմակիցներն արձագանքում են անիմաստ, ինքնանպատակ ու անբովանդակ լեզվանիությամբ և հակադարձումներով:

Փաշինյանի թեզերը, որոնք ուղղված են մեր պետության ու հասարակության հիմքերը սասանելուն, արժեքները ջախջախելուն, ձևակերպվում են կա՛մ կիսաճշմարտությունների, կա՛մ էլ ամբողջությամբ ստերի վրա։ Ամբողջությամբ ստի վրա հիմնված էր այն բարբաջանքը, որ, իբր, աշխարհը մեզ ընկալում է որպես ազգ-նահատակ։

Մենք՝ հայերս, հայրիշխանական արժեհամակարգի կրողն ենք և տղամարդուն միշտ տրվել է առանձնահատուկ հարգանք, պատիվ, բայց նաև մեծ պատասխանատվություն։ Մեր ծնողները միշտ մեզնից ավելին են պահանջել, ակնկալել:

Վայելե՛ք… Ռեջեփ Էրդողանի դուստրը` Էսրա Էրդողանը, իր Х-ի միկրոբլոգում տեղադրել է այս լուսանկարը և գրել. «100 տարի անց Օսմանյան Թուրքիայի դրոշը վերադարձավ Հալեպի նահանգ...Մուբարաքի հաղթանակը և ձեռքբերումները մոտ են»...

Արարատ Միրզոյանը ելույթ է ունեցել Միջազգային քրեական դատարանի Հռոմի կանոնադրության մասնակից պետությունների վեհաժողովի 23-րդ նստաշրջանին, ընդ որում՝ առաջին անգամ՝ ՀՀ-ի կողմից Հռոմի կանոնադրությունը վավերացնելուց հետո...

Կարդում եմ Հայաստանի Հանրապետության արտգործնախարարության նախաձեռնությամբ ս. թ. դեկտեմբերի 12-13-ը Երևանում կազմակերպվող «Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» հինգերորդ գլոբալ ֆորումի հայեցակարգային դրույթները:

Չգիտեմ ինչից է, մենք` հայերս, կարծում ենք, որ աշխարհի կենտրոնն ենք, աշխարհը մեր ցավերով պետք է տառապի։

Ժողովրդավարությունը, որպես հասկացություն, պետք է բաժանել երկու տիպի` ժողովրդավարությունը (democracy) որպես արժեք և քաղաքակրթական ընտրություն, հաշտության և ներդաշնակ հասարակարգ կառուցելու միջոց, և ժողովրդավարությունը (soft power) որպես գործիք փափուկ միջոցներով քո նպատակները այլ երկրներում և ժողովուրդների մեջ իրագործելու համար։