Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, թե կառավարությունը սխալ կադրային քաղաքականություն է վարում, որովհետև երկրում մարդկային ռեսուրսի ճգնաժամ է: Փաշինյանն իր դասընկերոջը, քավորին Տավուշի մարզպետ է նշանակել, մանկության ընկերոջը դարձրել ԱԺ մշտական հանձնաժողովի նախագահ, իր զուգահեռ դասարանցուն նշանակել ՆԳ նախարար, համերկրացի աչաջրեցուն՝ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահ և այսպես շարունակ։

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը նշել է Հայաստանի հետ խաղաղության պայմանագրի ստորագրման երկու հիմնական պայման: Ալիևի խոսքով՝ նախ անհրաժեշտ է վերացնել ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը։ «Երկրորդ հարցը վերաբերում է Հայաստանի Սահմանադրությանը։ Հայաստանի սահմանադրությունը հղում է պարունակում Հայաստանի Անկախության հռչակագրին։ Դա սահմանադրության բաղկացուցիչ մասն է։ Այնտեղ դրույթ կա, որ Ադրբեջանի օրինական, պատմական տարածքը միավորված է Հայաստանին, և դա համարվում է բացահայտ տարածքային պահանջ մեր դեմ»։

Հանկարծ իմ ուշադրությունը գրավեց թե ովքեր են «առաջ գնում» Նիկոլի շրջապատում և ի՞նչն է միավորում այդ մարդկանց։

Գոյություն ունի պետության շահ: Գոյություն ունեն այդ շահը ամեն ինչից վեր դասողներ (քիչ են): Գոյություն ունեն սեփական շահով առաջնորդվողներ, որոնք դա փաթեթավորում են որպես պետության շահ (շատ են):

Այն, ինչ արդեն քանի օր է տեղի է ունենում ներքաղաքական դաշտում՝ քաղաքական դրամայի ժանրից է։ Ոմանք կարողացան հայտնի հնարավորություններ օգտագործելու միջոցով պատանդել քաղաքական-վերլուծական միտքը և թույլ չտալ, որպեսզի բացահայտվի ազգակործանին ծնող պատճառահետևանքային կապը։

Նազելի', ձեր ֆյուրերիկն իշխանությունը ժողովրդի ձեռքից խլելու բազմաթիվ այլանդակ մեթոդների է ընդունակ:

Ադրբեջանական մամուլը երեկվանից հեղեղված է 1918 թվականին տեղի ունեցած իրադարձություններով, որը փորձում են ներկայացնել որպես հայերի կողմից իրականացված ցեղասպանություն:

Ադրբեջանի կողմից պարբերական սադրանքները նպատակ ունեն պահել սահմանային լարվածությունը, որպեսզի հարմար առիթի դեպքում հարձակվեն։

Գյումրիում ընդդիմադիր թեկնածու Վարդան Ղուկասյանը նույն դոգը չէ։ Գյումրեցիներն իրենց ձայները շուն դոգին չեն տվել, այլ իրենց նախկին քաղաքապետին։

2018 թվականի ճիշտ այս օրը՝ մարտի 31-ին, Նիկոլը Գյումրիից ազդարարեց իր աղետալի և կործանարար քայլարշավի (ավելի շուտ ու ճիշտ՝ քանդարշավի) սկիզբը դեպի մայրաքաղաք Երևան, որն իր ավարտին հասավ մայիսի 8-ի պետական հեղաշրջմամբ։