Նախագահ Քոչարյանի կողմից «Մեղրին հանձնելու» կամ «այն Արցախով փոխարինելու» մասին «հայտնի ռադիոկայանի» խնամքով» պատրաստված «սենսացիոն» ռեպորտաժը դիտելու ողջ ընթացքում ինձ չէր լքում déjà-vu-ի զգացողությունը: Այն միանգամից հիշեցրեց գեներալ Մանվելի մասին ոչ վաղ անցյալի հայտնի «տուշոնկա» ռեպորտաժը՝ ջրի երկու կաթիլի պես իրար նման: Հետևությունը չուշացավ. Քոչարյանի մասնակցությամբ «Մեղրին հանձնվել է» ճիշտ այնպես, ինչպես Մանվելի մասնակցությամբ «գողացվել էր զինվորի բաժին տուշոնկան»:

Թուրքիայի և Ադրբեջանի համար, այսպես կոչված, «Մեղրիի միջանցքը» կամ «Զանգեզուրի միջանցքը» այսօրվա ու առաջիկա տարիների ռազմավարական գլխավոր նպատակն է, որին հասնելու դեպքում թուրք-ադրբեջանական դուետը լուծում է 3 մեծ խնդիր. 1. Վերջապես ձևավորվում է Թուրքիա-Ադրբեջան ցամաքային ընդհանուր լիարժեք սահման, որը Թուրքիային դարձնում է Հարավային Կովկասի գլխավոր ուժը։

Ցավոք, մինչ այժմ թուրքական գործակալներին դեռ կոչում են արևմտյան գործակալներ, այնինչ, այդ մարդիկ, տասնյակ տարիներ «արևմտամետի» անվան տակ քողարկված, Թուրքիայի շահերն են առաջ տարել, որպեսզի ամրապնդեն Թուրքիային տարածաշրջանում՝ ի հակակշիռ հզորացող Ռուսաստանի, ինչի մասին ամենաբարձր մակարդակով հնչել է հենց Արևմուտքից:

Վաղ առավոտյան հրապարակած տեսանյութը, որն իբր նպատակ ուներ հաստատելու Մեղրիի փոխանակման մասին նախկինում պտտվող լուրերն ու «ասեկոսեները», իրականում ահազանգ է՝ հասկացնելու համար, որ Սյունիքի հանձնման գործընթացն արդեն մեկնարկել է...

Քաղաքապետարանը պետք է աջակցի զորահավաքին, զորակոչին: Հիմա Երևանի քաղաքապետնn ինչպե՞ս է այդ գործընթացին աջակցում, եթե հենց ինքը բանակից փախած է:

Բանակում առաջին օրը քնած ժամանակ կամուտատորով տոկի տվին: Հաջորդիվ ծեծ ու ջարդից հետո, թե բա՝ կատակ էինք անում: Իհարկե դաժան է, քնած մարդուն տոկի տալով կատակ անելը, բայց սա էր/է մեր բանակը: Ավելի գիտակից ժամանակ՝ բանակից շատ հետո, ասում էինք բանակը հանրության վատ կողմերի խտացված արտացոլանքն է, ու դա իրապես այդպես է...

Նվաստացված ազգերի բնական արձագանքը ռևանշն է։ Եթե չկա ռևանշ, ապա ազգն ընդունում է իր պարտությունն ու լքում է պատմության թատերաբեմը։ Իսկ ռևանշն աշխատանք է, առաջին հերթին՝ մտքի։

Ես հոգնել եմ «ընդդիմանալու» թեմաների վրա ռեսուրս ծախսելով, չնայած, շարունակում եմ դրանց դեմ խոսել (սա կրում է լայն զանգվածներին իրազեկելու բնույթ):

Ամերիկյան կապիտալիզմը, ինչպես ամենասկբում էր, շարունակում է հիմնվել մարդկանց վրա։ Տեխնոլոգիականից մինչև ֆինանսական ոլորտները զարգացնում են կոնկրետ անհատներ՝ Իլոն Մասկից մինչև Լարի Ֆինկ։ Իսկ Եվրոպայում Էյֆելի, Ֆերարիի և Շանելի տեսակը վաղուց չկա։

Պետական դավաճանը հայոց ցեղասպանության մասին խոսելիս բառացի հայտարարել է, որ «Մենք պետք է հասկանանք՝ ինչ է տեղի ունեցել և ինչու է տեղի ունեցել։ Սա ոչ միայն պատմական, այլև ռազմավարական հարց է։ Մենք պետք է փորձենք հասկանալ՝ ինչու 1939 թվականին Հայոց ցեղասպանությունը միջազգային օրակարգում չի եղել, իսկ 1950-ականներին՝ հայտնվել է։ Ինչպե՞ս ենք մենք դա ընկալել, ո՞ւմ միջոցով ենք ընկալել և ի՞նչ հետևություններ ենք արել»: