Աշխարհը, իհարկե, ընտելացել է ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի անակնկալներին, բայց նա շարունակում է զարմացնել: Հունվարի 16-ին նա Սպիտակ տանը ընդունեց Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաևին և Օվալաձև աշխատասենյակում ստորագրեց Ընդլայնված ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիր, 7 միլիարդ դոլարի ևս 20 պայմանագրերեր:

2018-ի հունվարը լավ է սկսվել` «Ամեն օր մի իրադարձություն» սցենարով, երբեմն էլ` երկու ու ավելի: Օրինակ` հունվարի 19-ին նշանակված էր «Ելք» դաշինքի երթը թանկացումների դեմ:

ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների նախաձեռնությամբ Կրակովում հանդիպեցին Հայաստանի ու Ադրբեջանի ԱԳ նախարարները: Նրանք քննարկեցին Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի կարգավորման հետագա քայլերը:

Ձյունը, որ ավելի ստույգ անձրև էր, ժամանեց ուշացած շոգեքարշի նման հևիհև: Ձյունը, սա հանրահայտ է, բնաշխարհի անաղարտության խորհրդանշանն է: Ինչպիսի՞ն կլինի գալիք խորհրդարանական աշունը երկրում, մենք կիմանանք առաջիկա վարդայտ մայիսին:

Ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների առաջիկա զարգացման առումով քաղաքական վերլուծաբանների բանակը բաժանված է երկու մասի. մի մասը կարծում է, թե 2018 թվականին ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները կբարելավվեն, իսկ մյուս մասը ճիշտ հակառակ համոզմանն է: Կարծում ենք` վերջինիս կանխատեսումն ավելի մոտ է իրականությանը: Ինչու՞…

Ամիսներ շարունակ ինտրիգների հարթակում քրոնիկ բնույթ կրող ներքաղաքական հնարավոր վերադասավորումների հարցն աստիճանաբար, կարծես, ավելի գործնական և ուրվագծվող դաշտ է տեղափոխվում։

Ահա դրանից հետո էլ ԻՀՊԿ-ն «խաղաղ ցուցարարներին» սպառնաց «երկաթե բռունցք» ցույց տալ: Եվ դա լիարժեքորեն ցուցադրվեց. չէ՞ որ ամերիկամետ խամաճիկները բացահայտորեն ինչ-որ բանի հույսեր ունեին: Ճիշտ է, եթե հավատալու լինենք Իրանի ՆԳՆ-ի տվյալներին, բողոքի ցույցերի բոլոր օրերին փողոց էր դուրս եկել ոչ ավելի, քան 42-45 հազար մարդ:

Ա՜յ-ա՜յ-ա՜յ` ու՞ր հասանք: Օրը բացվում է` չգիտես` ինչպե՞ս կմթնի: Մի կողմ թողնենք, որ մենակությունը երազանքի անհագուրդ ծարավն է, որ քաղաքականությունը սարդոստայն է` ինչքան շատ ես ուզում ձերբազատվել, այնքան կաշկանդում է, որ ընտելանալու ամենաարագ միջոցն ուրիշներին ընտելացնելն է, որ մարդու համար ամենակարևորը հասարակությունը չէ, այլ մարդը. եթե մարդը վատ է, նրան ի՞նչ օգուտ իդեալական հասարակությունից, որ քաղաքական գործիչ դառնալն ամենամեծ եսասիրությունն է` խաղավար դառնալով փորձում ես անձեռնմխելի դառնալ մյուս խաղավարներից: Մի կողմ թողնենք: Թե՞ չթողնենք:

ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփին կարող է տարօրինակ թվալ, որ ԵՄ-ն Իրանը համարում է կայունության հենասյուն աշխարհաքաղաքականորեն անկայուն Մերձավոր Արևելքի քարտեզի վրա: Զարմանալի չէ, որ ԵՄ-ը չի ցանկանում փոխել ՄԱԿ-ի աջակցությունը ստացած միջուկային գործարքի պայմանագիրը Թեհրանի հետ կամ նպաստել քաղաքական վարչակարգի փոփոխությանը Իրանում` գրում է Էմանուել Սկիմիան Asia Times-ում:

Եվրոպան կամ սիրում են, կամ հեռանում են Եվրոպայից: 2018-ին այլևս ոչ ոք չի ուզում հեռանալ: ՈՒ՞ր կորավ եվրահոռետեսությունը` հարցնում է Սիլվիա Կաուֆմանը Le Monde-ում: Նորից հայտնվեց Նայջել Ֆարաժը: