Փետրվարի 20-23-ին Իրանում տեղի ունեցավ «Միասին աջակցենք պաղեստինյան ինթիֆադային» կարգախոսով միջազգային 6-րդ խորհրդաժողովը, որը նվիրված էր Իսրայելի զավթած պաղեստինյան հողերում իրավիճակի սրմանը: Ինչպես հայտնի է, հրեական պետությունը այդպես էլ մտադիր չէ ընդունելու ո՛չ ՄԱԿ-ի բանաձևը՝ Պաղեստինում արաբական պետության ստեղծման անհրաժեշտության մասին, ո՛չ արաբա-իսրայելական հակամարտության կարգավորման փուլերի վերաբերյալ բազմաթիվ համաձայնագրերով սահմանված իր պատասխանատվությունը:

Երկու օրից մեկնարկելու է նախընտրական արշավի վերջին փուլը՝ պաշտոնական քարոզարշավը։ Հասկանալի է, որ դա մեծ քաղաքական խորքային պրոցեսի միայն տեսանելի մասն է, գուցե նաև՝ ակնկալիքներ պարունակող, քանի որ այն շատ դեպքերում ընտրողների համար վերածվում է շոուի։

Ինչո՞ւ էր Կոստանդնուպոլսի (Ստամբուլի) հայոց պատրիարքի ընդհանուր փոխանորդ Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանը, անտեսելով իր նկատմամբ Թուրքիայի հայ համայնքի և Հայաստանի Հանրապետության բնակչության մի ստվար զանգվածի խիստ բացասական, մերժողական տրամադրվածությունը, գրեթե ամեն կերպ փորձում մնալ այդ աթոռին:

Քաղաքականության մեջ պատահական ոչինչ տեղի չի ունենում, հատկապես այնպիսի ընտրությունների ֆոնին, որոնք լուծում են նոր իշխանության ձևավորման հարց:

Իսլամաբադում Տնտեսական համագործակցության կազմակերպության (ՏՀԿ) և Իսլամական համագործակցության կազմակերպության (ԻՀԿ) համաժողովների շրջանակներում հանդիպեցին Ադրբեջանի և Թուրքիայի նախագահները:

ՀՀԿ-ում նոր սկանդա՞լ է հասունանում, թե՞ պարզապես նախընտրական դեմարշ՝ ինչպե՞ս գնահատել ՀՀԿ-ական պատգամավոր Կարեն Կարապետյանի երեկվա զրույցը լրագրողների հետ: ԱԺ պատգամավոր Կարեն Կարապետյանն ասել է, որ իրեն այնքան էլ իշխանության ներկայացուցիչ չի համարում:

Դեպի գլոբալացում մղվող ժամանակակից աշխարհում տնտեսության շատ ոլորտներ արդեն գտնվում են վերազգային տնտեսական միավորումների ձեռքում: Ողջ աշխարհում, այս ծայրից մինչև մյուս ծայրը, վաճառվում են նրանց ապրանքները՝ սննդամթերք, դեղորայք, սպառման առարկաներ, արտադրության միջոցներ: Ամե՛ն ինչ:

Հնչում է համարյա թե Գոդոյին սպասելիս: Երևանցիներիս համար աբսուրդ է, որ մառախուղը բլոկադայի մեջ է առել արևը, ու այդպես արդեն եղել է՝ 100 տարի առաջ: Մշուշի մեջ էլ ապրում ենք, իսկ վաղը մարտի 1-ն է: Ամբողջ աշխարհում դա հնչում է գարնան գալուստ, Հայաստանում՝ մարտի 1-ը նահանջ տարվա մղձավանջ է, որ 2008-ից մեզ հետ է: Մառախուղի պես, որի մեջ ոչինչ հստակ չէ, թեպետ ամեն ինչ իրական է: Առավել քան իրական են կյանքն ու մահը:

Իսկ հարցերը զուր ու հռետորական չեն: Երևի հենց այն պատճառով, որ քաղաքում ԱՄՆ-ի հատուկ նշանակության ուժեր կային, թուրքերն այսքան ամիս կռվում էին ոչ այս կողմից, ոչ այն, և չէին շտապում ո՛չ գրոհի անցնել, ո՛չ էլ լուրջ հրետակոծել կամ հրթիռակոծել Էլ-Բաբը, ախր յուրայիններին կարող էին վնասել:

Եթե վերլուծենք ՈՒզբեկստանի հայ գործարարի վերջին պատմությունը, երբ նրա ձեռքից խլեցին քաղաքացուն պատկանող բիզնեսն ու անմեղ մարդուն դատի տվեցին, ապա կտեսնենք, որ այդ երկրում փայ մտնելու գործն անցել է 100 տոկոսի տեսական սահմանը, համենայն դեպս այդպես է օտարազգի գործարարների պարագայում: