Մեր իրականության մեջ սոցիալական խնդիրներն այնքան շատ ու բազմազան են, որ դրանց լուծման համար մարդիկ դիմում են ամեն հնարավոր քայլի՝ մեկ օր էլ ավելի տուն հաց տանելու։

Սիրիայի աղետի ֆոնին շատերը նորից հղվում են ժողովրդի տարատեսակ դիրքորոշումների վրա՝ Ասադի և նոր ահաբեկչական ռեժիմի մասով:...

Այս տարիների ընթացքում մտքիցս դուրս չեն գալի Ասադ-Էրդողան «մեղրամիսի» կադրերը: Ի՜նչ սիրով էին իրար հետ, ի՜նչ եղբայրություն էր, ի՜նչ երջանիկ էր Ասասդը: Դեռ այն ժամանակ, ոչ միայն իմ, այլև շատերի համար պարզ էր, որ թուրքի հետ սիրախաղը վատ ավարտ է ունենալու:

Օրերս Վրաստանի կառավարության և ԱՄԷ-ի խոշորագույն դեվելոփերական ընկերություններից մեկի՝ Emaar Properties/Eagle Hills-ի միջև 6 մլրդ դոլարի ներդրումների վերաբերյալ համաձայնագրի ստորագրումը հետապնդում է թե՛ կոմերցիոն, թե՛ աշխարհաքաղաքական նպատակներ:

Երկու նախագահների կողմնակիցների վիճաբանությունը հանրագումարի բերեց Նիկոլը, ակամա նկատելով, որ երկու ճամբարն էլ համամիտ են մի հարցում․ որ Նիկոլին բերել, սարքել են մեր ժողովրդի գլխին։ Այս հարցում, հիրավի, երկու թիմում էլ կա նույն կարծիքը, որը կարող է հիմք հանդիսանալ նրանց միասնական գործողությունների համար։

Պահքի շրջանում ամեն օր ես շնորհակալություն եմ հայտնում ընտանիքիս համար և չչարանալու իմ կյանքի կրեդոն ապահովելու համար։

Այն հանգամանքը, որ ուրիշ շատ երկրների համեմատությամբ բնակչության կյանքի ցածր մակարդակ ունեցող ԽՍՀՄ-ը, երկրորդ աշխարհամարտի վերջերից մինչև անցյալ դարի 80-ականների վերջերը, ուներ գերտերության կարգավիճակ, խոսում է այն մասին, որ մարդկանց կյանքի մակարդակը այս հարցում միարժեքորեն վճռորոշ գործոն չէ:

Եթե Հայաստանի առաջնորդը լիներ Հայաստանին նվիրված մեկը և ոչ թե «տրաֆարետային ինքնիշախանական», առաջին բանը, որ կաներ, հասարակության ներսում համերաշխության ապահովումն ու համընդհանուր մոբիլիզացիան կլիներ։ Ընդ որում, մոբիլիզացիա ոչ միայն և ոչ այնքան պատերազմի, որքան երկիրը վերականգնելու, տնտեսությունը հզորացնելու, անվտանգության բարձիկներ ստեղծելու, տեխնոլոգիական առաջընթաց ապահովելու համար։

Երբ իննսունականներին սահմանները բացվեցին, ու քաղաքը լցվեց բազմագույն, երփներանգ, երփնալեզու տուրիստներով, երբ տեսա 80-85-90 տարեկան տատիկներին ու պապիկներին, որոնք գունավոր շալվարներով վայելում էին իրենց ծերությունը, շրջում էին աշխարհում ու նոր երկրներ տեսնում, նախանձեցի նրանց, շատ նախանձեցի։ Համեմատեցի մեր խեղճ ծնողների հետ, որոնց ծերությունը մնացել էր կայսրության փլատակների տակ, որոնք ամբողջ կյանքում աշխատելով ոչ թե ապահով ծերություն էին վաստակել, այլ հացի խնդիր, գոյության պայքար, ու նախանձեցի։

Վերջին մի քանի սերունդները երևի լավ հիշում են, թե ինչպես էին ետ բերում Մուշը, Սասունը, Վանը, Կարսն ու Արարատի լանջերին քոչարի պարում։ Հիշում են, թե ինչպես էին Ստամբուլն արյանծով սարքում։ Հետո հերթը հասավ Բաքվին` Ապշերոնում հայկական կոնյակ էին խմում և լողանում Կասպից ծովում...