Նվաստացված ազգերի բնական արձագանքը ռևանշն է։ Եթե չկա ռևանշ, ապա ազգն ընդունում է իր պարտությունն ու լքում է պատմության թատերաբեմը։ Իսկ ռևանշն աշխատանք է, առաջին հերթին՝ մտքի։

Ինչ ուզում եք ասեք, բայց էս facebook-ն իրոք փրկություն էր գործազուրկ հայերի համար: Եվ կապ չունի՝ սեփակա՞ն ցանկությամբ են գործազուրկ, թե՞ հարկադրաբար: Ընդ որում, թե՛ ներսի, թե՛ դրսի ֆեյսբուքահայության մասին է խոսքը...

Ընդամենը մի քանի օրից երևանյան սպասվելիք բումի համար բոլոր նախապայմանները կան։ Ինչպես այսօր իր խոսքում նշեց Ավինյանը՝ «իրենք չեն պատրաստվում, տրանսպորտի բարեփոխման գործընթացում հետ քայլ կատարել»...

Մարմինս ջերմության հիշողություն ունի: Վաղուց անցած-գնացած օրերի մեջ ես կարող եմ մոռանալ դեմքերն ու զրույցները, բայց հստակ վերհիշել, որ այսինչ օրը սարսափելի ցուրտ էր, և կամ այնինչ ժամանակ տոթը քրտինք էր քամում, երբ պատահեց այս ու այն դեպքը: Նույնիսկ ցավի զգացողությունն է նահանջում այս վերապրումի առաջ, նույնիսկ ուրախության զգացողություններն են ընկրկում, երբ նրանց ծածկում է դողը:

Ես հոգնել եմ «ընդդիմանալու» թեմաների վրա ռեսուրս ծախսելով, չնայած, շարունակում եմ դրանց դեմ խոսել (սա կրում է լայն զանգվածներին իրազեկելու բնույթ):

Երեկ մի ժամանակավոր հրապարակում էի արել հետևյալ բովանդակությամբ՝ արևը դուրս է գալիս արևելքից, մայր է մտնում արևմուտքում։

Հասկանում եմ, որ մասնագիտական արժանապատվության առումով դժվար է մտնել պետական դավաճանի անհեթեթ ու հանցավոր կոնցեպտի մեջ, ու հերքել անհերքելին, բայց մենք պատմաբաններով պարտավոր ենք շարունակաբար խոսել:

Ո՞նց, նիկոլը Ցեղասպանություն է հերքու՞մ, հնարավոր չէ, էս ինչ անակնկալ, անսպասելի էր, շոկի մեջ եմ... 2018-ից սենց շատ «անակնկալ» բաներ են տեղի ունենում ՀՀ-ում, շատ անսպասելի, հանկարծակի ու անակնկալ... Հիմա սա դավաճա՞ն է, գործակա՞լ, թե՞ տգետ...

Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովը պետք է ընդունի՝ Հայոց ցեղասպանության ժխտման , ուրացման համար քրեական պատիժ սահմանող օրենք:

Այո՜, ինչպես կարելի չզարմանալ, երբ իշխող կուսակցության ու դրա պարագլխի` Հայոց ցեղասպանության պատմական փաստը ժխտելու տարատեսակ ողորմելի ճիգերն ու փորձերը ցասում ու բողոք են առաջացնում շատերի մոտ ու շատ շատերը մոռանում են, որ այս պատմությունը սկսվեց այն օրից, երբ Նիկոլ Փաշինյանի աշխատակազմի ղեկավար ու արդեն ծանրամարտիկ դարձած Արայիկ Հարությունյանը և ԵՊՀ ներկայիս ռեկտոր Հովհաննես Հովհաննիսյանը խուլիգանական ու փողոցայինին վայել վարքագիծ ցուցաբերելով ներխուժեցին Հայոց ցեղասպանության թանգարան֊ինստիտուտի տնօրենի առանձնասենյակ ու մի բան էլ սպառնում էին իմ դեմ ոստիկաններ բերել։