Քիչ առաջ ոստիկանության զորքերը մտան Էջմիածին քաղաք։ Երկու ավտոբուս է բերվել Էջմիածին, որոնք, ըստ երևույթին, սպասում են հրահանգի։ Մայր Աթոռի բակում իրավիճակը գերլարված է։ Հավաքված քաղաքացիները թույլ չտվեցին իրավապահներին իրենց հետ տանել Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել Սրբազանին։ Այստեղ են ժամանել նաև կարմիրբերետավորները։ Մայր Աթոռի մոտ հավաքված քաղաքացիները կոչ են անում բոլոր հայերին հավաքվել Մայր Աթոռի բակում և կանգնել ի պաշտպանություն Եկեղեցու։               
 

«Ո՞վ է ասում, որ ինչ-որ ապրանքի հետ պետք է ներմուծենք նաև բարքերը»

«Ո՞վ է ասում, որ ինչ-որ ապրանքի հետ պետք է ներմուծենք նաև բարքերը»
10.11.2013 | 16:34

Օրերս ՀԱԿ ղեկավար Լևոն Տեր-Պետրոսյանը «ութ կետ»-հիմնավորումով հայտարարել էր, թե Սերժ Սարգսյանը պետք է հրաժարական տա, քանի որ ձախողել է նախ և առաջ արտաքին քաղաքականությունը: «Նախագահն արտաքին քաղաքականության մեջ չի ձախողվել, այլ ձեռքբերումներ ունի: Սերժ Սարգսյանի հավասարակշիռ քաղաքականությունն իր հակառակորդներին նման քննադատությունների տեղիք չի տալիս: Այն, ինչ կա, գերագույն ջանքերի, ճիգերի արդյունք է: Այսօր խոսել մեր արտաքին քաղաքական անհաջողությունների մասին ուղղակի անիմաստ է: Այդ հրաժարականի պահանջը ոչ մի հիմնավորում չունի: Մենք ունեցել ենք երեք նախագահ, որոնցից յուրաքանչյուրի պաշտոնավարման ժամանակահատվածներն իրենց բարդություններն են ունեցել: Ո՛չ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն է Ղարաբաղի հարցը լուծել, ո՛չ Ռոբերտ Քոչարյանը, առայժմ Սերժ Սարգսյանն էլ չի կարող լուծել, բայց այդ ճանապարհին հստակ քայլեր է անում: Եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նշած կետերից որևիցե մեկը ճիշտ լիներ, այսօր ընդդիմությունն այսպիսի թշվառ վիճակում չէր լինի: Ընդդիմությունը հզորանում, համախմբվում է, եթե իշխանության առնչությամբ ճիշտ խնդիրներ է առաջ քաշում»,- «Իրատես de facto»-ի հետ զրույցում, անդրադառնալով Տեր-Պետրոսյանի վերջին հայտարարությանը, ասաց ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ ՀԱՄԼԵՏ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ:

-Արտաքին քաղաքականությունն այնպիսի բարդ բնագավառ է, որ միանշանակ գնահատելը ճիշտ չէ,- շարունակեց պարոն Հարությունյանը,- որովհետև այդ ոլորտի հաջողությունները պայմանավորված են նաև արտաքին ուժերի կամեցողությամբ: Ով ուզում է նախագահ լինի, եթե արտաքին ուժերը չեն ուզում, որ դու հաջողություններ գրանցես, երբեք չես կարող գրանցել: Այն, ինչ կա, Սերժ Սարգսյանի հավասարակշռված, տրամաբանված արտաքին քաղաքականությամբ է պայմանավորված:
-Ասում են՝ Հայաստանը կորցրել է անկախ որոշումներ կայացնելու ունակությունը: Մեր փոխարեն Ռուսաստանն է որոշումներ կայացնում:
-Դեռ որևէ որոշում Ռուսաստանը չի կայացրել: Իսկ ենթադրություններով չեմ առաջնորդվում: Հայաստանն ընդամենը ստորագրել է Մաքսային միություն մտնելու հայտարարությունը, ու դեռ քննարկվում է՝ Հայաստանը կլինի՞, թե՞ չի լինի այդ միության մեջ: Այդ ի՞նչ ճակատագրական, համաժողովրդական բան է եղել, որ ռուսները միջամտել են:
-ՄՄ-ում լինել-չլինելու մասին վերջերս նաև ռուսական Առաջին ալիքով «մեսիջներ» հնչեցին: Հայաստանին ինչ-որ բա՞ն են ուզում հասկացնել:
-Այդ աղջիկը` Զեյնալովան, բավականին սկանդալային թղթակցի հեղինակություն ունի: Այդքան ուշադրություն դարձնել թրքուհու ասածներին անիմաստ է: Առաջին ալիքով այնքա՜ն բաներ են եթեր հեռարձակվում` հակապուտինյան, սկանդալային նյութեր: Հետևապես, Զեյնալովան ո՞վ է, որ նրա տեսակետը պաշտոնական Ռուսաստանի դիրքորոշումը լինի: Պաշտոնական Ռուսաստանի տեսակետը ամրագրվել է դեռևս 18-րդ դարի սկզբին: Եթե որոշ մարդիկ Գյուլիստանից են սկսում, ես կարող եմ ասել, որ դա սկսվել է Պետրոս Մեծի կասպիական արշավանքներից, երբ կայսրությունը ստեղծվել էր, և անհրաժեշտ էր դուրս գալ «տաք ջրեր»` Միջերկրական ծով: Այդ ճանապարհն անցնում էր Հայաստանով, հետևաբար, Ռուսաստանը ոչ թե օգնում էր Դավիթ Բեկին, Մխիթար Սպարապետին, այլ իրականացնում էր իր քաղաքական ծրագիրը: Երբ ասում են` Հայաստանը ստրատեգիական շատ անհաջող տեղանքում է, ես ասում եմ, որ դա ունի նաև իր պլյուսները: Հայաստանն այնպիսի կարևոր դիրք ունի, որ գերտերությունները երբեք անուշադրության չեն մատնի: Հուրախություն մեզ, խոշոր պետությունները, որոնք աշխարհի բախտն են որոշում, շահագրգռված չեն, որ այս իրավիճակը փոխվի, իրագործվի պանթուրքիզմի ծրագիրը: Պանթուրքիզմի ճանապարհին պատնեշ է Հայաստանը, որտեղ խաչվում են բազմաթիվ պետությունների հետաքրքրություններ` ԱՄՆ, Ֆրանսիա, Ռուսաստան և այլն:
-Եթե մեր հանդեպ այդքան մեծ հետաքրքրություն կա, այդ երկրները շահեր ունեն այստեղ, ինչո՞ւ ենք միայն մեկի «պոչից» բռնել ու չենք փորձում մյուսներից էլ հնարավորինս օգուտներ քաղել:
-Հայաստանն այդպես էլ վարվում է` փորձելով օգուտներ քաղել բոլորից: ԵՄ-Հայաստան բանակցությունները դրա ապացույցը չե՞ն։
-Այդ բանակցությունները չե՞ն դադարել:
-Ոչ, այդ հարցում ես ավելի տեղեկացված եմ: Ավելին, ասոցացման համաձայնագիրը կստորագրվի: Հայաստանի ղեկավարը, այս առումով, շատ ավելի խոր և հեռուն է տեսնում, քան մենք ու դուք:
-Ի՞նչ արժեք ունի այդ համաձայնագիրն առանց «Խոր և համապարփակ ազատ առևտրի գոտու»:
-Եթե Մաքսային միությանն ես միանում, քո «Խոր և համապարփակ ազատ առևտրի գոտին» այստեղ ես «բացում»: Տնտեսագետ չեմ, բայց Ռուսաստանի շուկան մեզ ավելի ձեռնտու է, քան եվրոպական շուկան, քանի որ մենք այդքան մրցունակ չենք: Հայաստանի ապրանքները շատ ավելի մրցունակ կլինեն ռուսական շուկայում:
-Այլ խոսքով, մենք այլընտրանք չունեինք, Մաքսային միությունն է մեր միակ ընտրությունը:
-Ես անձամբ կողմ եմ այդ ընտրությանը: Ինչ-որ միության միանալիս պիտի ունենաս տնտեսական, քաղաքական, մշակութային, ռազմական, սովորութային ընդհանրություններ: Ի վերջո, մենք երբեք Եվրոպայի հետ չենք համագործակցել և ընդհանուր աղերսներ չենք ունեցել: Ես ինքս եվրոպական արժեքային համակարգի կողմնակից եմ, բայց պիտի առաջնորդվել «Փորձված թանը անփորձ մածնից լավ է» սկզբունքով: ԵՄ-ին անդամակցած Հունաստանը, Կիպրոսը, Բուլղարիան հիմա արդեն փոշմանել են: Երեկ իմացա, որ ԵՄ-ը Հունաստանը ներառել է ոչ զարգացող երկրների ցուցակում, Բուլղարիայում իրավիճակը սարսափելի է: Առաջին անգամ Նապոլեոն Առաջինն է փորձել Եվրոպական միություն ստեղծել, ինչը չի հաջողվել: Տնտեսական, մշակութային, ֆինանսական հակասությունները թույլ չեն տվել: Այսօր էլ ԵՄ-ը 100 տոկոսով կայացած կազմակերպություն չէ, որովհետև այնպիսի հակասություններ կան հիմնադիր երկրների միջև, որ այդ կազմակերպությունը կարող է երկար կյանք չունենալ:
-Ո՞րն է Ձեր պատասխանը հայաստանյան արևմտամետներին, ովքեր կարծում են, թե Մաքսային միություն գնալով, Հայաստանում ժողովրդավարությունը խոր անկում է ապրելու, Ռուսաստանի վատ բարքերը ներթափանցելու են Հայաստան։
-Այսինքն, եվրոպական բարքերն ավելի՞ լավն են` միասեռականությունը, չգիտեմ էլ ինչ այլանդակություններ: Ռուսաստանում միշտ խմելն է, չէ՞, եղել Իվանի «այիբը»: Ավելի լավ չէ՞` խմող լինի, քան միասեռական: Խնդրեմ, եվրոպական արժեք են կոմայգին, ընտանեկան-բարեկամական հարաբերությունների սառնությունն ու չարությունը, եղբայրների միջև հակասությունը: Եվրոպացիներն ունե՞ն մեր արժեքները` փոխադարձ օգնություն, հարազատական խոր և ամուր կապեր, ծնողների հանդեպ պաշտամունքը, երեխաների նկատմամբ նվիրվածությունը:
-Ռուսներն էլ չունեն:
-Բայց ո՞վ է ասում, որ ինչ-որ ապրանքի հետ պետք է ներմուծենք նաև բարքերը: Ռուսական մշակույթն աշխարհն է ընդունում: Ռուսաստանը Տոլստոյ է տվել, Դոստոևսկի, Չեխով, Չայկովսկի: Հա, իրենք էլ են տվել: Դուք հիմա տեսնում եք ուղղակի մի քանի հարբեցողի, մինչդեռ ռուսական մշակույթը երբեք չի զիջել եվրոպականին: Եվրոպացինե՞րը մեզ պիտի սովորեցնեն վարվեցողության կանոնները, որ չի կարելի փողոցում հայհոյել, ծխախոտը գցել... Եվրոպայում հենց այդ կենցաղային բաներն են, որ ուշադրության են արժանանում: Ի՞նչն է մեր վաճառողներին խանգարում, որ ժպտալով սպասարկեն հաճախորդներին, անպայման ԵՄ-ին պիտի միանանք, հետո՞ դրանք սովորենք: Ամենակարևորը այս երկու ընտրությունում անվտանգության հարցն է:
-Շատերը կարծում են, որ այս աշխարհաքաղաքական «խաղերում» Ղարաբաղը մեծ տերությունների, մասնավորապես Ռուսաստանի ձեռքին մանրադրամ է լինելու: Այս հարցում վտանգավոր զարգացումներ հնարավո՞ր են:
-Այսօր, վաղը, միշտ մենք վտանգի առաջ ենք, քանի որ շրջապատված ենք Թուրքիայով ու Ադրբեջանով, որը մշտապես սպառնալիքներ է հնչեցում: Ադրբեջանը վերածվել է միլիտարիստական մի երկրի, որի ողջ գաղափարախոսությունը և տնտեսական գործունեությունն ուղղված են ռազմական ռևանշի: Այս պարագայում վտանգ միշտ էլ կա: ՈՒզում ես ԵՄ-ին միացիր, ուզում ես՝ Մաքսային միությանը, այդ վտանգները չեն վերանում: Դրանց առաջին հերթին մենք ինքներս պիտի դիմագրավենք: Տեղին-անտեղի չասենք՝ նախագահը պետք է հրաժարական տա, վարկաբեկենք մեր պետությունն ու ղեկավարին, չպետք է իրար հետ լինենք «շուն ու կատու»: ՈՒնենալով տարբեր կարծիքներ ու դիրքորոշումներ, վտանգի պահին պիտի բռունցքվենք, ինչպես եղավ պատերազմի տարիներին:
-ԵՄ-Մաքսային միություն թնջուկում այնքան է հասարակական, քաղաքական միտքը խորացել, որ ներքին խնդիրներից, կարծես, հեռացել ենք: Նման «շռայլություն» իշխանությունը կարող է իրեն թույլ տալ, հաշվի առնելով, որ արտագաղթի ցուցանիշները, սոցիալ-տնտեսական վիճակը, մեղմ ասած, լավ բանի մասին չեն խոսում:
-Կարծում եմ, ներքին խնդիրների լուծմամբ ավելի շատ իշխանություններն են զբաղված: Բայց և չենք կարող ասել, որ գործազրկությունը վերացրել ենք, արտագաղթ չկա: Իսկ ո՞վ է ասում, որ իշխանություններն անսխալական են: Այնքան չինովնիկներ կան, որ պետք է պատժվեն, այնքան մարդ կա, որ իր տեղում չէ, գռփում են, թալանում են բյուջեն: Ո՞վ է ասում, որ այսպիսի բաներ չկան:
-Բռնեք թալանողների, գռփողների ձեռքը:
-Ես, դժբախտաբար, «բռնող» օրգան չեմ: Ես լինեի՝ կբռնեի: Ավելին, փոխանակ այս հարցերից խոսելու, որ մեր ցավն է, խոսում են արտաքին քաղաքականության մասին, որտեղ հաջողություններ ունենք: Թող դեղատոմս տան, տեսնենք՝ այս արտագաղթը ո՞նց ենք կանգնեցնում, ի՞նչ է, նախագահը պետք է միայն այդ դեղատո՞մսը տա: Դուք տեսե՞լ եք, որ մի չինովնիկ, նախարար այսքան տարվա մեջ մի բան ասի, որը այս երկրի զարգացմանը օգտակար լինի: Բոլորը սպասում են, թե նախագահն ինչ պիտի ասի: Իրենց վրա պատասխանատվություն չեն ուզում վերցնել, ամեն ինչ գցում են նախագահի վրա, որ հետո նրան քննադատեն, իրենք էլ իրենց տաքուկ տեղերում ապրեն: Ես չեմ տեսել, որ մի կարգին քննադատություն հնչի, միայն անձնավորված է լինում` այսինչը լավ է, այնինչը` վատ: Փոխանակ ասելու՝ դու այս բնագավառի պատասխանատուն ես, ու այս-այս բաները սխալ են: Օրինակ, գիտեմ դպրոցի տնօրենի, որ ութսուն տարեկան է, բայց դեռ տնօրեն է, իր մարդուն «դրել» է ու դպրոցը սեփականաշնորհել: Ի՞նչ է, նախարարը չգիտի՞ այդ մասին: Բոլորը պետք է պատասխանատվություն կրեն իրենց ոլորտների համար: Խորհրդային տարիներին նախարարներ կային, որոնց անունով տնտեսական ծրագրեր էին կոչվում, իրենք էին տանում այդ ծրագրերը «ցեկա»՝ հաստատում-բերում: Մի նախարարություն կա ընդամենը, որ անհատական պատասխանատվություն է կրում` պաշտպանության նախարարությունը:


Զրույցը` Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 1930

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ