ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի՝ Սոչի կատարած այցից հետո հանրային հետաքրքրությունների շրջանակում կարծես թե երկրորդ պլան մղվեց հայաստանյան իշխանափոխության վրա արտաքին գործոնի ազդեցության մասին հարցը։ Բոլորն այսօր կենտրոնացել են ներիշխանական կառուցվածքային, կադրային վերաբաշխումների, իսկ ավելի շուտ՝ Սերժ Սարգսյանի և Նիկոլ Փաշինյանի վարչախմբերի միջև իշխանության վերաբաժանման վրա։

Արտահերթ ընտրությունների ուրվականը պտտվում է Հայաստանով ու չի մարմնավորվում: Հայաստանն արդեն նմանվում է ուրվականներով տան, որտեղ ամեն ոք տեսնում է` ինչ ցանկանում է: Նախկին իշխանությունը իրեն է տեսնում նորից իշխանություն, նոր իշխանությունը իրեն է տեսնում ներկա ու հաջորդ իշխանություն:

Հիբրիդային գործընթացների փիլիսոփայությունը խարսխվում է «հաջողության պատմությունների» և «հնարավորությունների օգտագործման» թեզերի ծխածածկույթի վրա։ Այսօր աշխարհին ցուցանվում է այդ սերիայի հայկական տարբերակը։ Փորձենք հասկանալ հայկական «հաջողության պատմության» առանձնահատկությունները։ Լինենք անկեղծ ու արձանագրենք՝ առաջին փուլն իսկապես փայլուն ստացվեց, և կարելի է այն օգտագործել այլ տեղերում (Ռուսաստան, Ղազախստան, Բելառուս)՝ մի շարք պատճառներով։

Եվրոպան հիմա ԱՄՆ-ի և «այս աշխարհի ճարտարապետների» ահռելի ճնշումների տակ է ու ջանում է դիմակայել դրանց: ԱՄՆ-ի պահանջը մեկն է` միանալ Իրանի դեմ իր ֆինանսատնտեսական պատժամիջոցներին, որոնք առաջիկայում դեռ էլի ու էլի խստացվելու են:

ԱԺ պատգամավորի մանդատ ստացած ու երդում տված Ալեն Սիմոնյանը մայիսի 22-ին մեկօրյա խորհրդարանական աշխատանքից հետո հայտարարեց, որ մանդատը վայր է դնում:

Իրանի հետ միջուկային գործարքից դուրս գալու ԱՄՆ նախագահի ծրագիրը, բրեկզիտի նման, ցնցումների պատճառ դարձավ մայր ցամաքում: Իրանն ու Իսրայելը մշտապես մոտենում են լիամասշտաբ պատերազմի, որը կարող է հանգեցնել Մերձավոր Արևելքում ուժերի վերադասավորման:

Երբ Հայաստանը 2013-ին անդամակցում էր Մաքսային միությանը, նշվում էր, որ 1-2 տարում կվերաբացվի երկաթուղին, որ Հայաստանը Վրաստանով, Աբխազիայով, Հարավային Օսեթիայով կապում է Ռուսաստանին: 1-2 տարի հետո արդեն այդ մասին չէին էլ խոսում:

Երևանը և Հայաստանը տարբեր երկրներ են: Օրինակ, եթե Երևանում մեքենան գազ լցնելիս ձեզ անպայման կտրոն կտան, Երևանից մի քանի կիլոմետր դուրս մտքներով էլ չի անցնի: Նույնիսկ չեն ժպտա` ի պատասխան ձեր շնորհակալության, բարի ճանապարհ էլ չեն ասի:

Չորրորդ նախագահական ժամկետում Վլադիմիր Պուտինի ձևավորած նախարարների կաբինետը համարյա ոչնչով չի տարբերվում նրա նախորդ կառավարությունից` դա ցրում է հույսերը, որ Կրեմլը կիրականացնի բարեփոխումների հավակնոտ ծրագիրը և կձգտի նվազեցնել տարաձայնությունները Արևմուտքի հետ հարաբերություններում` գրում է Financial Times-ում Մաքս Սեդոնը:

Եթե մի պահ պատկերացնենք, որ պատմությունը որպես քաղաքականության ուսուցիչ քննություն է ընդունում աշակերտ-հայ ժողովրդից, ապա վերջինիս տված պատասխանները գերազանցապես կգնահատվեն «անբավարար»։