Մինչ Դոնալդ Թրամփը մաս-մաս է անում ղեկավարությունը նախագահների համար, մինչ Վլադիմիր Պուտինը շարունակում է հարձակվել Ուկրաինայի վրա ու ապատեղեկատվական պատերազմ է վարում Արևմուտքի դեմ, մինչ Չինաստանը տեղավորվում է միջազգային ասպարեզում ԱՄՆ-ի բացած դատարկության մեջ, մինչ իսլամական ահաբեկչությունը շարունակում է իր նողկալի երթը, առաջարկում եմ 12 պատճառ՝ հավատալու, որ աշխարհն ի վերջո այնքան էլ վատ տեղ չէ՝ գրում է Սթենֆորդի համալսարանի գիտաշխատող Տունկու Վարդարայանը Politico-ում:

Mainstream՝ հիմնական ուղղություն որոշակի ժամանակի մեջ: Բառարաններն ասում են, որ բառն օգտագործվում է՝ բնորոշելու հանրահայտ, զանգվածային միտումներն արվեստում՝ հակադրվելու այլընտրանքին, անդերգրաունդին, էլիտարին, արտհաուսին: Քաղաքականությունը հնարավորինի արվեստն է, ուրեմն մեյնստրիմը կա քաղաքականության մեջ:

Հայոց մեջ որսը դառնում է «որպես ուղիղ ճանապարհ»: Հովիկ Աբրահամյանն իր տարերքի մեջ է: Չնայած հանուն արդարության պետք է ասել, որ նա խիստ ինքնատիպ, կարելի է ասել, մեզանում եզակի գործիչ է, որ, ինտրիգից բացի, նախընտրում է նաև էքստրիմը: Այդ միայն նրա մտքով կարող էր անցնել օդում, կոնկրետ դեպքում` ինքնաթիռում «քաղաքականություն անել»` շատ կարևոր պահի, շատ կարևոր «մարդու» հետ:

Այսպիսով, ԱՄՆ-ի նոր պետքարտուղարը նշանակվեց։ Ոչ թե, ասենք, միայն ԱՄՆ-ի կամ Հայաստանի, այլև ամբողջ աշխարհի համար ԱՄՆ-ի պետդեպարտամենտի ղեկավարի ի հայտ գալը կարևոր իրադարձություն է և կարող է համեմատվել, թերևս, միայն այն բանի հետ, թե ովքեր կգլխավորեն, օրինակ, Ռուսաստանի, Չինաստանի, Իրանի արտգործնախարարությունները։

Օրերս մամուլում հրապարակված նյութերից մեկում քննարկվում էր, թե առաջիկա ընտրություններում որն է լինելու Հայաստանի հանրապետական կուսակցության այլընտրանքը։

Աստծո յուրաքանչյուր օր, երբ հայն ու հայաստանցին մեր կառավարիչներից լսում են, որ երկրի տնտեսությունը պետք է զարգանա գլխավորապես ի հաշիվ արտահանումների, տարակուսում են, թե ինչու են մերոնք ավելի նվիրված այլոց կյանքն ու կենցաղը բարելավելուն, քան հայրենակցի օրը բարեփոխելուն:

Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն բլոգեր Ալեքսանդր Լապշինին արտահանձնեց Բաքվին, նա արդեն Ադրբեջանի պետական անվտանգության ծառայության մեկուսարանում է:

Հայաստանի քաղաքական դաշտում իրադարձությունները դառնում են ողբերգական ու զավեշտալի միաժամանակ: «Ելքը», որ 2016-ի դեկտեմբերի 12-ին առաջինը հայտարարեց իր մասին, առայժմ մնում է միակ դաշինքը:

«Եթե չկա՝ ինչ սիրում ես, սիրիր՝ ինչ կա»՝ երբ Ֆյոդոր Միխայլովիչ Դոստոևսկին գրում էր այս տողերը, բնավ նկատի չուներ քաղաքականությունը, մարդու հոգու մասին էր գրում՝ ուզում էր մարդը անպտուղ որոնումներում չտանջվի և ունեցածի արժեքը գնահատի:

Երբ մտածում ենք Ամենակալ Արարչի սիրո մասին, որով մտահղացավ ստեղծել Տիեզերքը և մարդուն՝ որպես նրա իշխան, իրապես անհավատալի է թվում գեհենի գոյության հավանականությունը, բայց միտքը ակամայից բախվում է այդ անհավանական ու մերժելի իրականությանը, երբ հիշում ենք մեր մեղավոր, մեղսալի ու մեղսահակ բնությունը, որը կարծես Աստծո սերը ցավի ու տառապանքի վերածող տրանսֆորմատոր լինի, երախտամոռության ու ամենայն չարիքի ու հենց գեհենի ծննդավայր: