Հենց հիմա Նիկոլը ուղիղ եթերում խաբում է։ Նա չի ասում ամենակարևորը. հոկտեմբերի 19-ին նա մեզ ասել է, որ պատերազմն արդեն տանուլ է տրված ու սա պարտություն է։

Մենք սովորաբար պատմական տարբեր իրադարձություններ ճանաչում, վերլուծում ու գնահատում ենք այդ իրադարձության արդյունքով կամ այն ղեկավարողներով, բայց շատ անգամ մոռանում կամ չենք նկատում, որ այդ ամենի հետևում բազմաթիվ կենսագրություններ կան, ճակատագրեր, որոնք թեև ծով չեն, բայց ծովը ստեղծող կաթիլներն են։

Ադրբեջանը հայ հասարակությանը հարմարեցրել է մեկօրյա տագնապային տրամաբանությանը։

Որպես ազգային մարմին՝ հայ հանրությունը մահացու ախտահարված է անգործության սինդրոմով: Ճշմարիտ դատողություններ այդ կապակցությամբ՝ որքան ասեք: Եվ ոչ մի նպատակային գործողություն: Բոլոր խելամիտներն ու հեռատեսները գիտեն, թե ինչ պետք է անել, բայց համատարած անշարժություն է:

Ավետիք Իշխանյանն առաջարկում է ստեղծել մի մատյան ու այդ մատյանում տեղադրել բոլոր նրանց նկարներն ու անունները, ովքեր մասնակից են դարձել այս ազգադավությանը, համագործակցել են այս ճիվաղ վիժվածքի հետ ու երկիրն հասցրել այս վիճակին։

Ի՞նչ կասեր ու կաներ Վազգեն Սպարապետը նրան, ով Արցախն Ադրբեջան կհամարեր, իսկ Արարատ լեռն ու Նոյան տապանը Հայաստանի Հանրապետության խորհրդանիշ չէր համարի։

Սերժին մերժելուց հետո ինչու՞ բանտում հայտնվեց Ռոբերտ Քոչարյանը: Սերժին մերժելուց հետո ինչու՞ բանտում հայտնվեց Մանվել Գրիգորյանը:

Հայաստանի գլխավոր խնդիրը մնում է հնարավորությունների՝ ժամանակի և այլ ռեսուրսի սխալ տնօրինումը: Մենք այնքան հնարավորություն և էներգիա ենք վատնում, որ աշխարհի երեսին չլսված բան է:

Մի հարց անընդհատ իրար տալիս ենք՝ ժամանակ ունե՞նք, թե ոչ։ Այս կարևոր հարցի պատասխանը մեկ այլ հարցի մեջ է. ժամանակ՝ ինչի՞ համար։

Հայտնի խոսք կա. «Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել»։ Այն իր մեջ դրական իմաստ ունի, այն է ՝ հիշել պատերազմի հերոսներին և նրանց գործերը։ Ապագայում հայ ժողովուրդն այս նույն խոսքերը պետք է հիշի բացասական իմաստով։ Ոչ ոք, ովքեր 2020թ․ պարտությունից, Արցախն ուրանալուց հետո շարունակեցին այդ ամենի հեղինակ-դավաճանին աջակցել, քծնել, նրա հրամանները կատարել, չեն մոռացվելու։ Չեն մոռացվելու նաև նրանց բոլորի արարքները՝ բանսարկություններ, բռնություններ, դատավարություններ և այլ գործեր։ Բոլոր նրանց անունները գրվելու են հատուկ մատյանում, որը կոչվելու է «Անարգանքի սյուն»։ Բոլորը ստանալու են արժանի հատուցում, որից ամենամեղմը կլինի միայն «Անարգանքի սյուն» մատյանում նրանց անվան և դիմանկարի հրապարակումը։ Այն կհանդիսանա օրինակ ապագա սերունդների համար, թե ինչպիսին պետք է չլինի ոչ միայն հայը, այլև՝ մարդ արարածը։