Հայաստանում կա քաղաքագիտական յուրատեսակ մտածողություն. շատ քաղաքագետներ կամ վերլուծաբաններ որևէ լարված իրադարձության ժամանակ հայտարարում են' սպասենք զարգացմանը, հասկանանք, թե ինչ է լինելու։ Չեն առաջարկում որևէ զարգացման տարբերակ, չեն ասում, թե այս կամ այն իրողությունը ինչ հիմքեր ունի և ինչու կարող է այս կամ ընթացքն ունենալ։ Վախենում են սխալվել։

Ռուսատյացները Պուտինին ծաղրելու հերթական առիթն են գտել՝ Լուկաշենկոյի ներառումը Պրիգոժինի հետ բանակցություններում: Կարծում եմ` ձեռ առնելուց առաջ մտածելը չէր խանգարի: Պետության ղեկավարը, այսինքն, Պուտինը, բնականաբար, չէր բանակցի՝ նա հրաման արձակող է: Դա՝ մեկ: Երկրորդ՝ առկա է Ռուսաստան-Բելառուս միութենական պետությունը: Երրորդ՝ Լուկաշենկոն չեզոք անձ էր Պրիգոժին-Շոյգու-Գերասիմով ձևաչափում: Չորրորդ՝ բանակցությունների արդյունքում ՌԴ-ն խուսափեց քաղաքացիական պատերազմից, ինչը նշանակում է, որ միջնորդի ընտրությունը ճիշտ էր կատարված:

Աշխարհում նաֆթի պաշարներով ամենահարուստ երկիր Վենեսուելայում սննդի պայոկ ստացող քաղաքացուն լրագրողը հարց է տալիս. «Բա ինչու՞ եք այսպես աղքատ ապրում, դուք գո՞հ եք նախագահ Մադուրոյի աշխատանքից»։

Եվրոպաներում, տաքուկ տներում նստածները, կամ Երևանի սրճարաններում կապուչինո վայելող «ռեմբոները», որ չե՞ն գրում` «մեզ ռուս խաղաղապահներ պետք չեն»:

Միրզոյան Արոն նորից ջհանդամվել է Ամերիկա՝ Ադրբեջանի հետ բանակցելու: Կարծում եմ, ժամանակն է հասկանալ, բայց, ցավոք, անգամ քաղաքական դաշտում այդ հասկանալը չկա, որ Ադրբեջանի հետ Ռուսաստանում, Եվրոպայում և Ամերիկայում բանակցելը պարզապես գժություն է, հանրությանը էշի տեղ դնելու պես մի բան:

Ի՞նչ կատարվեց Ռուսաստանում: Իմ կարծիքով բանակային շատ հաջողված օպերացիա:

Հիշեք, 2018-ին Փաշինյանն ինչպիսի համազգային վստահություն էր վայելում ու ոնց մսխեց այն: ՈՒ Աշոտյանի ամեն գրառումը, հարցազրույցն ու ուղիղ եթերը հերթական մեխն էր մխում փաշինյանական խունտայի քաղաքական դագաղի մեջ:

Հայաստանում չկա ռուսաստանագիտություն։ Մատերի վրա հաշված մարդիկ կան, ովքեր քիչ թե շատ հասկանում են` ինչ է Ռուսաստանն ու ռուսական քաղաքականությունը։

Կայսրությունները ունեն գործողությունների որոշակի տրամաբանություն, որն ընդհանուր է գրեթե բոլոր կայսրությունների համար` մեկի մոտ փափուկ, մյուսի մոտ կոշտ։

Այսպես են դիմավորում այլ պետություններից «Զվարթնոց» օդանավակայան ժամանած ռուսներին, իտալացիներին, գերմանացիներին, ֆրանսիացիներին, լեհերին, իսպանացիներին, ամերիկացիներին ... և, իհարկե, հայազգի ՀՀ քաղաքացիներին: Դիմավորելուց նաև բազմապիսի գովազդ պարունակող, Հայաստանի ու Արցախի և Երևանի փոքր կենտրոնի ռուսալեզու քարտեզներ են տրամադրում: