Խաբեությունն ի վերուստ էր,
թե չէ Ադամն ինչու՞ պիտի
հիմարանար,
Եվան ապուշ կտրեր էն գլխից,
սատանան ու՞մ դռան շունն էր՝
Աստծո ստեղծած արարածին
մի խնձորով խաբեր:
Դրախտ-դժոխք սահմանային էս
տիրույթում
մի բան հաստատ էն չի:
Տերը վաղուց է ձեռք քաշել
Ադամ-Եվա-Մարդ արարած
գոյ-գոյածին-գոյացություն,
կավից թրծված-անհողածին
արարածից:
Ի վերուստ է սուտը:
Լիլի Մարտոյան