ՀՐԱՆՏ ԹԱՄՐԱԶՅԱՆ Ամեն անգամ ընկեր Թամրազյանի կապույտ աչքերն ինձ տանում էին երկնի ու ջրերի անափ, ծովածավալ հեռուները, որ կարողանայի տեսնել նրա հոգու անհատակ խորքերը, որին այնքա՜ն կապված էին մեր հոգիները։

Միանգամից նշեմ, որ Երեւանի ավագանու ընդդիմության կողմից նախաձեռնած եւ քաղաքացիների զգալի հատվածի աջակցությանն արժանացած հասարակական տրանսպորտի, ինչպես նաեւ սոցիալական մյուս ոլորտների թանկացման դեմ դժգոհությունների ու բոյկոտի կազմակերպումը դիտում եմ միջոց՝ Արցախն ու մեր զինվորներին գլխատած, միջազգային հարթակներում Հայաստանը մեկուսացրած, դաշնակիցների ու թշնամիների մոտ ամենօրյա ռեժիմով պետությանը նվաստացնող ու ստորացնող ազգակործան քայլարածից ազատվելու հնարավորություն։

Վերջին օրերին Խրիմյան Հայրիկին ծաղրող Փաշինյանը իր մեկշաբաթյա այցը ԱՄՆ ամփոփում է դատարկությամբ։ Մեկ շաբաթվա ընթացքում որոշում կայացնող որևէ լուրջ պաշտոնյայի հետ բովանդակային հանդիպում այդպես էլ տեղի չունեցավ։ Եվ միայն փոխնախագահ Վենսի հետ մի քանի րոպեանոց պրոտոկոլային հանդիպում, որից նրան լուսանկար էր պետք՝ դեմքին ինքնագոհ ժպիտով: Շուտով Հ1-ի, իշխանական ու իշխանամերձ լրատվականների և քարոզիչների կողմից այն կորակվի որպես «պատմական հանդիպում»։

Ըստ պաշտոնական տվյալների՝ Հայաստանի խոշորագույն հարկատուների ցանկը գլխավորում է Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատը։ Վերջին շրջանում դրա շուրջ տարօրինակ զարգացումներ են, որոնց, եթե անկեղծ լինեմ, խորքային չեմ հետեևել, բայց կան անհանգստացնող մի քանի հանգամանքներ, որոնց մասին ցանկանում եմ խոսել։

ՀՀ քաղաքացի, Երևանի Նոր Նորք վարչական շրջանի բնակիչ Սարո Լալայանի սոցիալական քարտը Միգրացիայի և քաղաքացիության ծառայության Նոր Նորքի բաժնում մերժել են տրամադրել նախադեպը չունեցող պատճառաբանությամբ՝ անձնագրում քաղաքացու ստորագրության վրա եղել է Արարատ լեռը (Մեծ և Փոքր Մասիսները):

Կիլիկյան Հայաստանից մազապուրծ եղած մեր հայրենակիցները տարբերվում են բոլորից իրենց ազնվականությամբ, իրենց ավելի ազգայինությամբ։ Դա հավանաբար նրանից է, որ թագավորական ազնվականությունը մինչև վերջ մնաց այնտեղ, օտար խաժամուժը չկարողացավ սերնդափոխություն անել, և ավելի ազնվական հայի կերպարը պահպանվեց։

Դեռևս 1883թ. Բաքվում կար ընդամենը 6 առևտրային տուն, որոնցից մեկը պատկանում էր վրացու, իսկ հինգը հայկական էին (Չիթախյան և Էմինյան, Փրիդոնյան և Շահնազարյան, Ծովիանյան, «Բեկխանյան և ընկ.», «Ղազումյան և ընկ.»)։ 1900-ական թթ. մանուֆակտուրայի առևտրի անառարկելի առաջատարը «Անդրկասպյան առևտրաարդյունաբերական ընկերությունն» էր (նախագահ Ս. Տեր-Օհանյան, վարչության անդամներ Մ.Սարուխանյան, Ջ.Տեր-Իսրայելյան, Հ.Թումանյանց, Հ.Շխյանց)։

«Մենք պահպանեցինք մեր պետությունը, մեր անկախությունը, ինքնիշխանությունը, մայրաքաղաքը, բազմաթիվ այլ քաղաքներ ու գյուղեր։ Ցավոք, մենք տվեցինք շատ զոհեր»։ Այս հրեշավոր փարիսեցիության հեղինակը Վ. Զելենսկին է։ Մարդ, ով ուներ հնարավորություն և պարտավորություն՝ թույլ չտալու պատերազմ...

Առաջարկում եմ` ինքներս մեզ չխաբենք:

Ես վանեցու թոռ եմ։ Մաշկիս տակ ապրում է ցեղասպանի հանդեպ ատելությությունը , արյանս մեջ` չլռող նզովքը։ Նրանք, ովքեր չեն հարգում իմ պապերի ողբերգությունը, ազգիս ցեղասպանությունը` մնում են ինձ համար հավերժորեն դատապարտելի ու անիծյալ։