Այս քաղաքը իմն է՝ իմ երեխան

Այս քաղաքի երակներով իմ արյունն է հոսում,

այս քաղաքը իմն է՝ իմ երեխան,

այստեղ հերթերի մեջ Նարեկացին է ընդվզում,

և Չարենցն է փողոցներով վազում՝

ափերի մեջ սիրտը լազուր:

Այս քաղաքը իմն է՝ իմ հիվանդ երեխան,

երեխան իմ հանճարածին,

որին հարկավոր է հասարակ մի բան՝

օդ-Հոգու թթվածին:

ՈՒ ես դուրս եմ ելնում ճարելու բանն այդ,

սակայն հենց փողոցի անկյունում էժան

դիմավորում է ինձ մի անթրաշ միլիցասեր՝

փողկապ կապած ենիչերի խուժան,

և ասում է՝ չկա՛,

բանն այդ չկա,

կա փող միայն, ուրիշ ոչինչ,

ո՛չ Հայրենիք,

ո՛չ էլ Աստծու Երկինքը ջինջ,

կա լոկ դրամ,

ու... թքում է գետնի վրա:

Շուռ եմ գալիս ու հեռանում,

և կռնակս է ծանրանում

ոչ թե վշտից, ոչ թե դարդից,

այլ նրա գեշ ու սմսեղուկ

հայացքից չար ու տմարդի:

Եվ իմ աչքի առաջ մեռնում է երեխաս,

իմ միակ ԵՐԵԽԱՆ...

Տեր իմ, շտապիր առաջ,

Տեր իմ, փրկիր նրան, Տեր իմ, փրկիր նրան,

ա՜խ, մի մեռիր, իմ Երրորդ մաս,

դեռ մի քիչ էլ դու դիմացիր,

իմ Երևան, իմ Երևան, իմ Երևան,

մինչև շուտով քո երկնքում

Աստծու Որդին իր նշանով

ա՜խ, երևա, ա՜խ, երևա, իմ Երևան:

Վարդան Խարազյան

Մեկնաբանություններ