Ամենալկտի, ամենակեղտոտ արտահայտություններ են թափվում (հանց առատության եղջյուրից) նույնիսկ կանանց մեկնաբանություններից, բոլոր նրանց հասցեին, ովքեր հայտնվել են «դեղին» խմբագրի գծած լուսանցքից անդին...
Մի հիվանդություն կար, ժամանակին շատ տարածված էր: Գուցե հիմա էլ կա, բայց ձեն-ձունն ինչ-որ չի լսվում, համենայն դեպս, իմ ականջին չի հասել: ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ էր կոչվում...
Ինձ մեքենայով խփեցին-գցեցին ասֆալտին ու քշեցին-գնացին։ Հետո ես մեռա։ Իմ հետ երեք ապագա սպանվեց՝ իմ անձնական ապագան, իմ սրտի տակ բաբախող ապագան ու իմ գործի ապագան․․․
Իմ մանկական աշխարհի խճանկարը Թումանյանի գույնզգույն կերպարներից էր կազմված։ Մաման «Անուշն» անգիր գիտեր, «Թմկաբերդի առումն» էլ, «Լոռեցի Սաքոն» էլ, «Փարվանան» էլ...
Իմ համար դեռ փոքրուց պոետ բառը միշտ Չարենց ա նշանակել։ Չգիտեմ՝ ինչի, միգուցե որովհետև Չարենցի երկու թոռները մեր բակից էին ու իրան էնքա՜ն նման, որ կարծես երկու Չարենցների հետ էի չլիկ-դաստա խաղում...
1920 թվականին՝ Ստալինին ուղղված մի նամակում, Օրջոնիկիձեն գրել էր, որ հայերը չունեն ստրատեգիական մտածողություն։ Նամակում քննարկվում էին սովետա-թուրքական բանակցությունների պայմանները՝ մոսկովյան պայմանագրին ընդառաջ։
Ովքե՞ր են փողոցները չափչփող այս նեոբոլշևիկները: Ավելի ճիշտ, ինչպես իրենց ցուցադրած պաստառներն են վկայում՝ «հեղափոխության պահապանները»: Ո՞ր հեղափոխության: Է՛ն, որ սկուտեղի վրա, ծիածանագույն ժապավեններով փաթաթած հանձնեցին Նիկոլի՞ն...
Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանն անգամ ներքին խորը ճգնաժամի պայմաններում շարունակում է օգտագործել էներգետիկան՝ որպես քաղաքական մոբիլիզացիայի և արտաքին դիրքավորման գործիք...