Աշնանային արևոտ առավոտ էր: Հրաշք է աշնան արևը, չի այրում, ջերմացնում է: Ես չգիտեմ՝ գարնանային կանաչն ու ծաղիկնե՞րն եմ ավելի շատ սիրում, թե՞ աշնանային խենթացնող գույները: Ասես նկարել չիմացող երեխայի ալբոմ լինի...
Ասում են՝ ուզում են Արարատը հեռացնել մեր պետական կնիքից։
Ասում են՝ պատմությունը կարելի է փոխել, հիշողության գույները խամրեցնել։
Բայց ո՞վ է հավատում, որ հնարավոր է մի ժողովրդի սրտից ջնջել այն լեռը, որը դարերով կանգնած է նրա հոգու մեջ...
Ես բացառիկ դեպքերում եմ Հ1 նայում։ Էսօր էդ բացառիկի օրն էր։
Ցուցադրում էին Ֆրունզե Դովլաթյանի «Բարև ես եմ» կինոնկարը։
Կինս էր «մեղավորը», ասավ՝ ուժեղ կինո ա, հլա նայի։ Ջահել օրերիս ոնց որ նայել էի` անլուրջ, կիսատ֊պռատ։ Երևի արվեստի լուրջ գործն ընկալելու համար դեռ հասունանալու տեղ ունեի...
Երբ աշխարհում միլիարդավոր մարդիկ կան, իսկ դու մենակ ես, որովհետև միայն մեկին ես սպասում։
ՈՒ առանց իր գրկող հայացքի լռություն է միայն, ամայացնող լռություն...
Նրա ձայնը դեռ շատ բան ունի ասելու մեզ։
Ճշմարտությունը, արդարությունը և ազատությունը նվեր չեն․ դրանք սպասում են նրանց, ովքեր համարձակվում են մոտենալ վճռականությամբ...
Մեր մշակույթում տառերին վերաբերող ասացվածքներում մի հետաքրքիր տող կա «դ» տառի համար` «Դեսպան Խոսե, դուռ բանա», ավելացնենք նաև՝ «Դատավորն արդար դատ կտրե»...
Էն վաղ էր, երբ Հայաստանում երեք միլիոն վարչապետ կար, երեք միլիոն ասող ու իշխանությունը իրականացնող։ Հիմա մեկն է, մեկը, անփոխարինելի ու անհասանելի, մեկը երեք միլիոնից, ով անամոթաբար և անվարան կարող է հայտարարել...
Թուրքիան և Ադրբեջանը Սյունիքով անցնող ճանապարհը դիտարկում են որպես անխոչընդոտ տրանսպորտային կապ ստեղծելու կարևորագույն տարր ոչ միայն իրենց, այլև Ասիայի և Եվրոպայի միջև։ 44-օրյա պատերազմից ի վեր, Բաքուն համառորեն պահանջում է, որ Հայաստանը Սյունիքում ստեղծի, ըստ իրենց՝ «Զանգեզուրի միջանցքը»...