Ճշ­մար­տա­պէ՛ս, ճշ­մար­տա­պէ՛ս կը յայ­տա­րա­րեմ ձե­զի. ժա­մը պի­տի գայ ու հի­մա ալ է, երբ մե­ռել­նե՛­րը պի­տի լսեն Աս­տու­ծոյ Որ­դիին ձայ­նը. եւ ա­նոնք որ կը լսեն՝ պի­տի ապ­րին։ Ո­րով­հե­տեւ ինչ­պէս Հայ­րը ինքն իր մէջ կեանք ու­նի, այն­պէս ալ Որ­դիին տուաւ՝ որ ինքն իր մէջ կեանք ու­նե­նայ. նաեւ ա­նոր տուաւ դա­տաս­տան կի­րար­կե­լու իշ­խա­նու­թիւն, քա­նի որ ան մար­դու Որ­դին է։

Ճշ­մար­տա­պէ՛ս, ճշ­մար­տա­պէ՛ս կը յայ­տա­րա­րեմ ձե­զի. ժա­մը պի­տի գայ ու հի­մա ալ է, երբ մե­ռել­նե՛­րը պի­տի լսեն Աս­տու­ծոյ Որ­դիին ձայ­նը. եւ ա­նոնք որ կը լսեն՝ պի­տի ապ­րին։ Ո­րով­հե­տեւ ինչ­պէս Հայ­րը ինքն իր մէջ կեանք ու­նի, այն­պէս ալ Որ­դիին տուաւ՝ որ ինքն իր մէջ կեանք ու­նե­նայ. նաեւ ա­նոր տուաւ դա­տաս­տան կի­րար­կե­լու իշ­խա­նու­թիւն, քա­նի որ ան մար­դու Որ­դին է։

Կյան­քում ա­մեն ինչ ո­ղոր­մու­թյուն է, և ա­մեն ինչ կյան­քում կա­րող է ու­րա­խու­թյուն լի­նել, ե­թե ու­րա­խա­լից սր­տով հա­վա­սա­րա­պես ըն­դուն­վեն թե՛ այն, ինչ տր­վում է, թե՛ ինչ որ վերց­վում է: Մենք հա­ճախ մտա­ծում ենք, թե ու­րա­խու­թյուն լի­նում է միայն նրա­նից, ին­չը ստա­նում ենք. իսկ ինչ­պի­սի մեծ, ցն­ծա­լի ու­րա­խու­թյուն է լի­նում, երբ ինչ-որ բա­նից կար­ծես զրկ­վել ենք, սա­կայն դրա­նով դրսևոր­վել է Աստ­ծո ի­մաս­տուն հո­գա­ծու­թյու­նը:

Ա­ղո­թում ենք ա­մեն օր, սա­կայն հազ­վա­դեպ` խո­րա­պես գի­տակ­ցե­լով, թե ինչ է նշա­նա­կում հե­տա­մուտ լի­նել Աստ­ծո կամ­քի կա­տար­մա­նը: Ի­րա­կա­նում չենք էլ ըն­կա­լում, որ մե՛նք ենք այդ կամ­քը ի­րա­գոր­ծող­նե­րը: Եվ վերջ­նա­կա­նա­պես շփո­թու­թյան ենք մատն­վում, երբ փոր­ձում ենք հաս­կա­նալ, թե ի վեր­ջո որն է Աստ­ծո կամ­քը:

«Ով որ գի­տի, թե ինչ է բա­րին, և չի ա­նում, նրա հա­մար այդ մեղք է» (Հակ. 4;17): Բա­րու և չա­րի գի­տու­թյան ծա­ռի պտ­ղից սն­վող ա­դա­մոր­դի­ներս, թվում է, պետք է որ հս­տակ տար­բե­րա­կեինք չարն ու բա­րին:

Այս է Իմ պատ­վե­րը. որ սի­րեք մի­մյանց, ինչ­պես որ Ես սի­րե­ցի ձեզ: Ա­վե­լի մեծ սեր ոչ ոք չու­նի, քան այն, որ մեկն իր կյան­քը տա իր բա­րե­կամ­նե­րի հա­մար (Հովհ. 15;12-13)։ «Ա­մեն ին­չից ա­ռաջ մի­մյանց միջև ա­մուր սե՛ր ու­նե­ցեք, քա­նի որ սե­րը ծած­կում է մեղ­քե­րի շա­տու­թյու­նը» (Ա Պետր. 4; 8):

Ձեր մեջ թող չգտն­վի այն­պի­սի մե­կը, որ զբաղ­վի դյու­թու­թյամբ, գու­շա­կու­թյամբ, կա­խար­դու­թյամբ կամ էլ վհուկ ու սուտ մար­գա­րե լի­նի, մե­ռե­լա­հար­ցու­թյամբ զբաղ­վի, ո­րով­հետև Տի­րոջ հա­մար գար­շե­լի է նա, ով այդ­պի­սի բա­նե­րով է զբաղ­վում (Բ. Օ­րենք 18; 10-12)։

Իսկ ե­թե ար­դա­րու­թյան հա­մար չար­չար­վեք էլ, ե­րա­նի՜ է ձեզ: Շատ քրիս­տո­նյա­նե­րի հա­մար ի­րենց հա­վատ­քը Մկր­տու­թյու­նից ի վեր ծե­սե­րի, ա­ղոթք­նե­րի, շա­րա­կան­նե­րի ու խն­կար­կում­նե­րի հան­րա­գու­մար է:

Խա­ղաղ ժա­մա­նակ մեզ թույլ ենք տա­լիս ա­մեն ինչ լի­նել` հե­թա­նոս ու ա­նա­ռակ, գաղջ ու փն­թի, և միայն ա­ղե­տի ու պա­տե­րազ­մի դեպ­քում ենք մեր ինք­նու­թյու­նը նույ­նա­կա­նաց­նում` որ­պես հայ քրիս­տո­նյա: Է՜հ, հա­յի հե­տին խել­քը մե­րը լի­ներ:

Այ­սօր ա­ռաջ­նագ­ծում զին­վո­րի հետ կանգ­նած է հայ հոգևո­րա­կա­նը՝ մի ձեռ­քում` խաչ, մյու­սում՝ զենք։ Նա իր խոս­քով, եր­գով, ա­ղոթ­քով, ներ­կա­յու­թյամբ ա­վե­լի է ո­գե­ղե­նաց­նում մեր պայ­քա­րը։ Հայ ե­կե­ղե­ցին և բա­նա­կը, մի­մյանց թև-թի­կունք դար­ձած, պայ­քա­րում են հա­նուն Ար­ցա­խի, հա­նուն միաս­նա­կան ու ա­մուր հայ­րե­նի­քի։