Նախախորհրդարանի երևանյան առաջին հանրահավաքի մասնակիցները շատ չէին, բայց քիչ էլ չէին: Կային ՀԱԿ-ի շարքայիններից, ՀՅԴ-ից, «Ժառանգությունից», մարդիկ, ովքեր մի լուսավոր կետ են փնտրում ներքաղաքական դաշտում` Հայաստանը չլքելու համար: Մի տիկին, ում ճանաչում եմ 2008-ի հանրահավաքներից, ասաց. «Ամեն պայքարողի հետ գալիս կանգնում ենք, տենանք, ինչ ա լինում»: Երվանդ Մանարյանն էլ էր այնտեղ: Ասաց` «Ժիրայրին համակրում եմ»: Կարապետ Ռուբինյանն էլ կար, Անդրիաս Ղուկասյանն էլ:

Նախախորհրդարանն էր Ազատության հրապարակում: Շուշիի առանձնակի գումարտակի հրամանատար Ժիրայր Սեֆիլյանը, կինոռեժիսոր Տիգրան Խզմալյանը, Գարեգին Չուգասզյանը, դիրիժոր Վարդան Հակոբյանը, դերասան Երվանդ Մանարյանը, այլք: Հրապարակում էին նաև միտինգավորները: Նրանք, ովքեր անկախ Հայաստանի պատմության մեջ ոչ մի հանրահավաք բաց չեն թողել, ովքեր միշտ գալիս ու մասնակցում են՝ հավատալով, որ իրենց մասնակցությունից է ամեն ինչ կախված:

Հայաստանում, ինչպես 1998թ. հեղաշրջումից հետո, այնպես էլ այսօր, շարունակում է խնդիր մնալ լիբերալ քաղաքական ուժերի միավորումը: Բոլորն առանձին- առանձին պահանջում են իշխանությունների հրաժարականը, խոսում են ազատական գաղափարներից, ժողովրդավարությունից, խոսքի ազատությունից, բայց շարունակում են պահպանել միմյանց նկատմամբ անհանդուրժողականություն: Օրեր առաջ ՀՀՇ կուսակցության վերագրանցումը նորից տարաձայնությունների և մամուլի էջեր սպրդող «բացահայտումների» պատճառ է դարձել երբեմնի զինակիցների միջև:

«Իրատես de facto»-ի թիվ 29 (445)-ում տպագրվել է Կարեն Թումանյանի հոդվածը` արհմիությունների նշանակության ու դերի մասին, արհմիություններ, որոնց բացակայությունը երկրում հարվածում է աշխատավոր մարդու թե՛ գրպանին, թե՛ բարոյական էությանը։ Հարցադրումը միանշանակ տեղին է։ Սակայն` մեկ-երկու դիտարկում։ «Միայն մամուլով դեմոկրատիա եք կառուցում... Միայն մամուլի հարաբերական ազատությամբ դեմոկրատիա չեն կառուցում» (Կ. Թ.)։ Մամուլի դերը շատ մեծ է։ Գրագետ մարդ եք, ուստի գիտեք` մամուլի հրապարակումների արդյունքում իսկական ժողովրդավարական երկրներում կառավարություններ են փոխվում, նախագահներ են հրաժարական տալիս, իսկ հետագայում կանգնում դատարանի առաջ։

Իսկ որ ԲՀԿ-ն ընդդիմադիր է Ծառուկյանին, միշտ է ակնհայտ եղել: Սակայն երկու կարևոր «միջոցառումների» ընթացքում` հատկապես: Առաջինն առնչվում է նախագահական ընտրություններին, ուր ԲՀԿ-ն` յուր բոլոր սատելիտներով, պնդում, ապացուցում, «ամպագոռգոռվում» էր, թե` ո՞վ չունի… թեկնածու, Ծառուկյանն է` մաքսիմում, Օսկանյանն է` մինիմում, սակայն պարզվեց… արքան մերկ է: Ասել է` ԲՀԿ-ն ոչ մի թեկնածու էլ չունի: Այդ մասին հայտարարեց ԲՀԿ-ին խիստ ընդդիմադիր (փաստորեն) պարոն Ծառուկյանը:

Երկուշաբթի` մայիսի 20-ին, ԱԺ-ում կքննարկվի կառավարության նոր ծրագիրը։ Գործադիրը մայիսի 16-ին այն հաստատեց և «գործուղեց» ԱԺ։ Նախագահական և ավագանու ընտրություններից հետո կառավարության ծրագրի քննարկումը ԱԺ-ում կարող է հետաքրքիր քաղաքական առողջ և միևնույն ժամանակ հիվանդ քննադատության առարկա դառնալ։

«Գլոբալիզացիայի և տարածաշրջանային համագործակցության կենտրոն»-ի տնօրեն Ստեփան Գրիգորյանը լուրջ չի համարում ռուսական ԶԼՄ-ների այն հրապարակումները, համաձայն որոնց՝ Հայաստանը կարող է մտնել ՌԴ կազմի մեջ:

Երևանի նորընտիր ավագանին, որտեղ ՀՀԿ-ն ունի 42, ԲՀԿ-ն` 12, «Բարև, Երևանը»` 6 անդամ, հունիսի 8-ին կգումարի առաջին նիստը: Չնայած մինչև ընտրությունները հնչած տարբեր հայտարարություններին, և ԲՀԿ-ն, և «Բարև, Երևանը» իրենց մանդատներից չեն հրաժարվելու:

Հստակ կարծում եմ, ավելին` համոզված եմ: Գագիկ Ծառուկյանին ուղղված հարցը պլանավորված էր: Այսօր Ծառուկյանն անպայմանորեն պետք է պատասխաներ այդ հարցին: Ու ասեր` ընդդիմություն չենք: Ճշտեք, կտեսնեք, որ հերթական անգամ ճիշտ եմ: Հենց դրա համար էլ Տեր-Պետրոսյանը չէր եկել:

Յուրի Վարդանյանի` սպորտի և երիտասարդության հարցերի նախարար նշանակվելուց հետո այդ նախարարությունում մեծ աժիոտաժ է առաջացել: Մեր աղբյուրի դիտարկմամբ, քանի որ սա ԲՀԿ-ի «պապենական տարածքն» էր և աշխատողներից շատերը Գագիկ Ծառուկյանի «հովանավորյալներն» են, բոլորը, սիրտը «դող», սպասում են նոր նախարարի հրամաններին, այսինքն` կազատվե՞ն աշխատանքից, թե՞ կշարունակեն մնալ տեղերում: Առավել ևս, արդեն խոսակցություններ կան, որ Վարդանյանը մտադիր է ոլորտը լիովին կուսակցականազերծել ու հիմնովին նոր ռելսերի վրա դնել: