Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր քաղաքական հոսանք՝ պատասխանատվության և ռեալիզմի բաղադրիչներով

Առաջիններից մեկն եմ եղել, որ արձանագրել եմ, թե Նիկոլ Փաշինյանը հետամուտ է տոտալիտար կառավարման հաստատման՝ դրա համար ունենալով ներքին և արտաքին շարժառիթներ:

Փաշինյանի այդ նկրտումների դրսևորումներն են թե Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու դեմ ոտնձգություններն ու Սամվել Կարապետյանի դեմ շինծու մեղադրանքը և թե երեկվա իրադարձությունները:

Քաղաքացիական ու քաղաքական ազատությունների սահմանափակումը, ոստիկանության գործիքակազմով ընդդիմադիրների նկատմամբ ուղղորդված ուժի կիրառումը, ձերբակալությունների ու հետապնդումների ալիքը՝ ուղղված հատկապես եկեղեցու կողքին կանգնած շարժումների դեմ, վտանգում են երկրի սահմանադրականությունը և խաթարում ներքին վստահությունը։

Այս մասին շատ եմ խոսել ու նաև՝ երեկվա երկու հարցազրույցներում, որոնց ընթացում, իհարկե, ավելի քիչ անդրադարձ կատարեցի սկզբունքային մեկ այլ ասպեկտի:

Մտահոգիչ է նաև երեկ հրապարակված ձայնագրությունների բովանդակությունը:

Քաղաքական բռնությունը չի կարող փոփոխությունների, նույնիսկ ազնիվ նպատակների ազդակ լինել:

Հակառակը, դա նպաստում է իշխանության կողմից ամբողջ ընդդիմությանն արհեստականորեն պիտակավորելուն՝ որպես ծայրահեղական կամ ագրեսիվ ուժ։

Ի դեպ, անցած տարվա հուլիս ամսից պարբերաբար խոսել եմ Սրբազան պայքարի քաղաքական մարգինալացման հնարավոր վտանգների մասին:

Տոտալիտարությանը և անպատասխանատու ծայրահեղությանը՝ որպես հակակշիռ, Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր քաղաքական հոսանք՝ պատասխանատվության և ռեալիզմի բաղադրիչներով:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Մեկնաբանություններ