Հիսուսն է իրական մարգարիտը

«ԽԱՉՆ ԱՌՆԵԼ ՈՒ ԳՆԱԼ ԻՐ ՀԵՏԵՎԻՑ»
Հարց՝ որտե՞ղ է իրական մարգարիտը, որը մենք փնտրում ենք: Մեր կուտակած գանձե՞րն են դրանք՝ թանկարժեք մեքենաներ, սարերի վրա տներ, դրամ, հարստություն, սրա՞նք են մարգարիտները: Քրիստոնյա մարդու պատասխանը պիտի լիներ.
-Անշուշտ, ո՛չ:
Ինչո՞ւ: Ինչպես Հիսուսի պատմած վաճառականի (Մատթ. 13:46) պարագայում ասացինք, թե նա ամեն ինչ արեց, որ այդ թանկագին մարգարիտը գնի, այսինքն` կարողացավ հավաքել անհրաժեշտ դրամը, նույնը, համոզված ենք, պիտի աներ մեզնից ամեն մեկը, եթե դրա անհրաժեշտությունը զգացվեր: Պատկերացրեք, եթե մենք նույնպիսի հավատով, եռանդով ու աշխատասիրությամբ մեր ունեցած հարստությունը տրամադրենք` գտնելու իրական մարգարիտը` ճշմարտության բանալին, որ է մեր Փրկիչը` Հիսուս Քրիստոս, ապա վստահ եղեք, որ անպայման պիտի ժառանգենք Երկնային թագավորությունը: Ո՛չ մի գանձ, հարստություն և ժամանակավոր երջանկություն չեն կարող փոխարինել հավիտենական այն ուրախությանը, որը Փրկիչը Ինքն է մեզ տալիս Իր թագավորական իշխանությամբ, Իր հույսով ու մանավանդ, մեր նկատմամբ ունեցած Իր անհուն սիրով: ՈՒրեմն, լավ պիտի հասկանանք ու գիտակցենք, որ այս երկրային կյանքի թանկարժեք մարգարիտները աղոթքի և հավատի միջոցով մեր կատարած բարի ու արդար գործերն են, որոնցով միայն պիտի կարողանանք Քրիստոսին ունենալ մեր մեջ: Եվ ամեն մի քրիստոնյայի պարտականությունն է բոլորին ճանաչել տալ Հիսուս Քրիստոսին, կարևոր չէ, թե քարոզողը ինչ մասնագիտություն ունի. բժի՞շկ է, հավաքարա՞ր է, կոշկակա՞ր է, ներկարա՞ր է, պարզ շինարա՞ր է, մի խոսքով ամեն մարդու պարտականությունն է քարոզել Քրիստոսի Ավետարանը։ Քրիստոսին ունենալ մեր մեջ նշանակում է, ինչպես Ինքն է ասում. «Խաչն առնել ու գնալ Իր հետևից», այսինքն` խնամել հիվանդին, մխիթարել սգավորին, բարձրացնել ընկածին, մի խոսքով` նմանվել աշխարհի Լույսին, թանկարժեք Մարգարիտին, ճշմարտության բանալուն, մեր Տիրոջը` Հիսուս Քրիստոսին:
Այժմ ներկայացնեմ ուսանելի մի պատմություն.

ԲԱՐԵՊԱՇՏ ՀԱՎԱՔԱՐԱՐԸ
Հնդկաստանում ապրում էր բարեպաշտ մի հավաքարար, որը փողոցներում Հիսուսի Ավետարանն էր քարոզում: Օրերից մի օր ազնվականներից մեկը, տեսնելով հավաքարարի շուրջը հավաքված ժողովրդին, զարմացած հարցնում է.
-Չեմ հասկանում, թե մի հավաքարար ի՞նչ կարող է ասել, որ այս ապուշները հետաքրքրությամբ լսեն նրան:
Ազնվականի վիրավորանքին ուշադրություն չդարձնելով, բարեպաշտ հավաքարարը հանգիստ պատասխանում է նրան.
-Երբ Հիսուս ավանակի վրա նստած Երուսաղեմ մտավ, բոլոր մարդիկ իրենց հագուստները փռեցին կենդանու ոտքերի առջև: Երբ Նա ավանակից իջավ, ոչ ոք այլևս Նրա վրա ուշադրություն չդարձրեց: Այլ խոսքով, ես ուշադրության արժանի զրո եմ, այսինքն՝ ոչինչ եմ: Քրիստոսին, որի մասին քարոզում եմ, Դուք Նրա ճշմարտություններն ուշադիր լսեք:

ԿԱՐԵՎՈՐԸ ՆՐԱՆ ՃԱՆԱՉԵԼՆ Է
Իմաստուն պատասխան, այսինքն կարևոր չէ՝ ով է և ինչ մասնագիտության տեր մեկն է քարոզում Հիսուսին, այլ գլխավորը և կարևորը Նրան ճանաչելն է ու լսելը, և ոչ միայն Նրա ճշմարտությունները լսելը, այլև գործադրելը:
Պողոս առաքյալը գաղատացիներին ուղղած նամակում ասում է. «Քրիստոսի հետ խաչ ելա, կենդանի եմ այսուհետ. բայց ոչ թե ես, այլ իմ մեջ ապրում է Քրիստոս: Իսկ հիմա որ կենդանի եմ մարմնով, Աստծու Որդու հավատով եմ ապրում, որ սիրեց ինձ և իրեն մահվան մատնեց ինձ համար» (Գաղատ. 2:20-21):
Նույնը արեցին մեր նախնիները, ի գին ամեն զոհողության ամուր ժայռի վրա հաստատեցին Հայաստանյայց առաքելական սուրբ եկեղեցին: Ահա առիթը եկել է ցույց տալու մեր նվիրվածությունն ու հավատը գործով, ընդառաջելով նոր ժամանակների քրիստոնեական կյանքի հրավերին: Պողոս առաքյալը վկայում է, թե` «Ինձ համար կյանքը Քրիստոսն է, իսկ մեռնելը՝ շահ» (Փիլիպ. 1:21): Եվ նա իր թանկագին կյանքը զոհեց իր սիրելի Հիսուսի համար: Իսկ մենք պատրա՞ստ ենք դրան։
Այսօր այս ժամանակներում մենք մեր կյանքը զոհելու կարիքը չունենք, սակայն եկեք ընդունենք այս հրավերը` մասնակցել Հայ եկեղեցին զորացնելու գործին, քարոզչության և բացատրության ճանապարհով և հավաքական ուժով վկայենք մեր ունեցած հավատի մասին. զանազան առիթների ժամանակ, լինեն դրանք ուրախ, թե տխուր, որպեսզի այդ բարի աշխատանքի համար արժանանանք Աստծու սիրուն, գթությանը, ողորմությանը, գնահատանքին ու վարձատրությանը: Ամեն:

Տեր Հովսեփ Ա. քահանա
ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ