44- օրյա պատերազմի հրադադարից անցել է գրեթե չորս տարի: Չորս տարի շարունակ 2013 թվականից ՀՀ ԶՈՒ տարբեր ստորաբաժանումներում պայմանագրային ծառայության անցած, 2016 թվականից Սիսիանի զորամասի առաջին գումարտակի հակատանկային դասակի հրամանատար, ենթասապա Արա Սենիկի Ավագյանի ընտանիքը որեւէ լուր չուներ նրանից: Ինչպես մայրն էր ասում՝ «ոչ ողջերի մեջ էր, ոչ ՝ մեռածների», բայց հույսով, հավատով, հրաշքի ակնկալիքով սպասում էին նրա վերադարձին։

Արցախյան պատերազմի երկրորդ օրն էր, որ կամավորագրվելու հարցով դիմեցի զինկոմիսարիատ։ Դռան մոտից ճանապարհեցին․ «Հորեղբայր, խնդիր չունենք, ձեր պատրաստակամության համար էլ շնորհակալ ենք, բայց թե կռվելու ձեր տարիքը վաղուց անցած բան է»։

1908 թվականի հուլիսին Օսմանյան Թուրքիայում տեղի ունեցած զինված ապստամբությունից հետո երիտթուրքերը մեծ խոստումներ էին տալիս հայերին։ Նույնիսկ շքեղ նվերներով էին հայերին դիմավորում Նիազի և Էնվեր բեյերը, հայ քաղաքական ու մշակութային գործիչներն էլ ոգևորված էին, թե հայերին ոչ մի վտանգ չի սպառնում։

2012 թվական, ամառ: Սիրիայում օր օրի վիճակը ծանրանում է, զոհված ու առեւանգված հայերի թիվը գնալով աճում:

Քաղաքականությունը անհնարինը հնարավոր դարձնելու արվեստ է, իսկ թուրքերի պարագայում նաև` պատմությունը «սրբագրելու» լավագույն գործիք:

«Հարգելի հայրենակիցներ, ես չեմ կարող հրաժարական ներկայացնել, քանի որ Արցախը պատերազմի վտանգի տակ է, Նիկոլ Փաշինյանը և իր թիմը, ովքեր պահանջում են իմ հրաժարականը, հանդիսանում են արևմտա-թուրքական և սորոսական գործակալներ, ում իշխանության գալը լի է բազմաթիվ վտանգներով...

Տատս, ում գյուղում բաբո էինք ասում, մի ամբողջ դարաշրջանի դեմքն էր` ամեն ինչով, կենցաղով, հագուկապով, ապրելակերպով, իմացությամբ, սիրով։ Ամեն ինչով։

Իրանի Իսլամական Հանրապետության խորհրդարանի պատգամավոր Քյամրան Գազանֆարին պաշտոնապես հայտարարել է, որ Իրանի նախկին նախագահ Իբրահիմ Ռաիսին իրականում ոչ թե զոհվել է բնական աղետի հետևանքով, այլ սպանվել է...

Ինձ գալով՝ ես փոթորկոտ, արկածալից կեանք եմ ունեցել, բայց դա իմ ձգտումն է․ տառապել եմ ուժգնօրէն, բայց ինքս եմ փնտրել այդ համայնական տառապանքը․ իմ ազգի դաժան վիթխարի ցաւը հոգիս է ծւատել, բայց ես սիրել եմ այդ առաքինի ժողովուրդը, ինչպէս մայրը սիրում է իր ամենից նւազ, ամենից աւելի տանջւած զաւակը և նրա ցաւագին ժպիտը իր հոգու լաւագոյն ցոլքն է միշտ։ Իմ ամենածանր օրերին իսկ լքումի, մոռացումի խեղդող մղձաւանջը հոգիս չի պաշարել երբէք։

Դեկտեմբերի 7-ը մեր ժողովրդին վրա հասած սարսափելի աղետնեից մեկն է, որին հաջորդեց աղետների ծանր ու արյունոտ մի շղթա. պատերազմ, սուգ, ցուրտ ու մութ տարիներ... բայց և հաղթանակ` ազատագրված հայրենիքի մի հատվածով: