Վերելքի ժամանակ բարձրախոս փախցնող են, վայրէջքի ժամանակ՝ մեջքից հարվածող

Հայաստանում կան շուրջ 100-ի հասնող կուսակցություններ, որոնց մասին սովորական պայմաններում երբեք չեք լսի։ Ընտրությունների նախօրեին նրանց 10%-ը սկսում է կենդանության նշաններ ցույց տալ։ Ընդ որում, այդ կենդանության նշանները բացառապես պատառ փախցնելու համար են, 0-ական գաղափարական միտք, խոսք, պայքար։ Սրանց առաջնորդներին անգամ «Ցռան Վերգո» չես անվանի։ Իրենք առանձին զրույցներում ամեն ինչ գիտեն, միշտ ճիշտ են, «ժողովուրդը» հենց իրենց հետևից է գնալու, իսկ հետո իրենք ուղղակի անհետանում են։ Երկրի համար ամենաբախտորոշ պահերին իրենք անհասանելի են և միայն հենց իշխանության կամ դրամի համ են առնում, միանգամից հայտնվում են։ Սրանք վերելքի ժամանակ բարձրախոս փախցնող են, իսկ վայրէջքի ժամանակ՝ առաջինը մեջքից հարվածող։

Ու ամենակարևորը` այս 100-ի հասնող կուսակցությունները, իրենց առաջնորդների հետ միասին, երկրում տեղի ունեցող գործընթացների վրա ունեն առավելագույնը 1%-ի ազդեցություն։

Ի ցավ մեզ, այս 100-ի հասնող կուսակցությունների շարքում են հայտնվել երբեմնի ավանդական 2 կուսակցություններ` ՍԴՀԿ և ՌԱԿ, որոնք երկրի ներքին կյանքի վրա ունեն 0 ազդեցություն։ Եթե չլինեին իրենց սփյուռքի ներդրումները, ապա այս կառույցների մասին մենք վաղուց մոռացած կլինեինք։ Հավելեմ, որ թե՛ ՌԱԿ-ը, և թե՛ ՍԴՀԿ-ն այսօր ունեն միայն և միայն մեկ ֆունկցիա` ծառայել ՔՊ կուսակցության քաղաքական նպատակներին, մասնավորապես, ստեղծել պատրանք, թե Սփյուռքը Հայաստանի իշխանությունների վարած քաղաքականությանը համախոհ է։ Այլ ֆունկցիա պարզապես չունեն։

Հավանաբար, մեկ տասնյակից մի քիչ ավելի կուսակցություններ կան, որոնք կարելի է համարել գործուն քաղաքական կազմակերպություններ, իսկ ինստիտուցիոնալ համակարգով կայացած կուսակցությունների թիվը չի անցնում 3-ը (անուններ չեմ գրում, որպեսզի գովազդ չհնչի։

Ի՞նչ անելու պատասխանը, բնականաբար, ունեմ, բայց չեմ հրապարակում, որպեսզի այս գաղափարը չայլափոխեն ու դարձնեն զենք՝ քաղաքական դերակատարների դեմ։

Արա Պողոսյան

Մեկնաբանություններ