Ի՞նչ հետևանք է ունենալու ՄԱԿ-ի ԱԽ նիստը: Նույն ԱԽ օրակարգ է բերվելու նոյեմբերի 9-ի Եռակողմ հայտարարության 7-րդ կետի ՝ «Ներքին տեղահանվածները և փախաստականները վերադադառնում են Լեռնային Ղարաբաղի տարածք ՄԱԿ Փախստականների հարցերով գերագույն հանձնակատարի գրասենյակի հովանու ներքո» քննարկումը:

Ցավոք, «ուռոդներ» մեր հասարակությունում միշտ եղել են ու կան, և նրանք պետք է կրեն իրենց համապատասխան պատիժը։ Բայց նման երևույթները նոր բան չեն, ուղղակի հիմա կա ինտերնետ։

Այն, որ էդ պղծին սամասուդ կարելի է անել, ու էլի քիչ կթվա, պարզ է։

Արցախում շատերը դեռ միամտաբար հավատում են, թե մեր հարցին աշխարհը լուծում կտա, թե կհասկանան մեր ցավը և թշնամուն կստիպեն բացել ճանապարհը կամ նույնիսկ կճանաչեն Արցախի անկախությունը։

«Baku TV»-ով ամբողջ Հայաստանը արդեն որերորդ անգամ ներկայացնում են որպես Ադրբեջան»,-գրում են հայկական պարբերականները, վերլուծաբանները:

ՄԱԿ-ը, բնականաբար, կանխատեսելի էր ու իրեն բնորոշ՝ տվյալ պահի թելադրանքով: Կոչ արեցին, հորդորեցին, ու վերջ։

Ո՞վ թույլ տվեց քեզ, մա՛րդ, Այսքա՜ն անմեղի արյուն հեղել, Ձևավորվող նոր հյուլեին` Դեռ իր սաղմի մեջ` խեղել..

Ես կասեմ իմ կարծիքը, որի հետ, իհարկե, շատերը չեն համաձայնի: Ամեն դեպքում, վատ չէր լինի որոշակի հստակություն մտցնել այս հարցում:

Թող Աստված չանի, իսկ Աստծո աչքը, թվում է, կշտացել է մեր գլխին աղետներ բերելուց և չի անի, եթե հանկարծ աղետ պատահեր, և աշխարհի երեսից վերանար հայ բազմադարյան պոեզիան ու հրաշքով փրկվեր միայն Վահագն Դավթյանի վերջին ծաղկաքաղ մատյանը, այդ մատյանը կարդալով, մարդիկ կպատկերացնեին, թե ազգային ինչպիսի մեծ ու ազնիվ պոեզիայի արդյունք է դա, թե բանաստեղծության ինչ լեզու և լեզվի ինչ բանաստեղծություն է ունեցել հայ ժողովուրդը: Կպատկերացնեին, ինչպես մենք ենք պատկերացնում նախաքրիստոնեական ժամանակների մեր պոեզիայի վեհությունը մեզ հասած պատառիկների շնորհիվ: Կպատկերացնեին, որովհետև այդ մատյանն իր մեջ առած ունի հայ պոեզիայի բոլոր լավագույն հատկությունները՝ «Վահագնի ծնունդից» մինչև «Հոգեհանգիստ», մինչև «Ափ մը մոխիր», մինչև «Նաիրյան շարքը» (տերյանական), մինչև «Ես իմ անուշ Հայաստանի», մինչև «Արա Գեղեցիկ» ու «Ձայն հայրենական»: Այս բոլորը, երևի, այսքան նշանակալից չլիներ, չդառնար այդքան մեծ արժեք, եթե չկրեր Դավթյանի անխառն անհատականության կնիքը: Անհատականություն, որի անստորագիր կես տողի ելևէջն անգամ անմիջապես մատնում է հեղինակին: Իսկ ինչպիսի՞ բանաստեղծ է Վահագն Դավթյանը այդ մատյանով... «Հանդա՞րտ», «մեծադղո՞րդ», «ինտելեկտուա՞լ», «զգացմունքայի՞ն», «կրքայի՞ն», թե՞ «կյանքային»: Ես կասեի՝ բոլորը միասին, ամբողջական, միակտոր, միաձույլ, կատարյալ, անթերի:

Առանց Արցախ չկա Հայաստան: Սիրուն է հնչում, ի՜նչ խոսք: