Մարտի 30-ին՝ Գյումրիի ավագանու արտահերթ ընտրությունների ավարտից հետո, ականատես եղանք կառավարող ուժի ներկայացուցիչների՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավորի և այլ պաշտոնյաների կողմից լրագրողներին թիրախավորելու, անզուսպ պահվածքի և իրենց կարգավիճակին չհամապատասխանող վարքագծի դրսևորման հերթական դեպքին:

Ադրբեջանական մամուլը երեկվանից հեղեղված է 1918 թվականին տեղի ունեցած իրադարձություններով, որը փորձում են ներկայացնել որպես հայերի կողմից իրականացված ցեղասպանություն:

Գյումրիի ընտրությունների վերաբերյալ բազմաթիվ կարծիքներ են հիմա հնչում. բարոյական հաղթանակը ՔՊ-ի՞նն էր, որ բոլորից շատ ձայն հավաքեց, թե՞ ընդդիմությանը, որ ՔՊ-ին զրկեց միայնակ քաղաքապետ ընտրելուց: Նաև շատ է քննարկվում, թե ով ում կմիանա:

Ադրբեջանի կողմից պարբերական սադրանքները նպատակ ունեն պահել սահմանային լարվածությունը, որպեսզի հարմար առիթի դեպքում հարձակվեն։

Ինչ-որ տեղ ղռերում ակադեմիական քաղաք են իբր սարքելու։ Ո՞ւմ փողերով, քանի՞ միլիարդ դոլարով են այն սարքելու, Երևանից, Հայաստանի այլ վայրերից ինչպե՞ս են հասնելու այդտեղ, բիզնեսի տեսանկյունից շահավե՞տ, թե՞ վնասաբեր է այդ նախագիծը։ 13 միլիարդ դոլար պետական պարտք ունեցող Հայաստանին ոչ ոք 5-6 միլիարդ դոլար վարկ չի տա ակադեմիական քաղաք կառուցելու համար, մասնավոր ներդրողն էլ հո չի՞ գժվել , որ իր փողերը ղռերում քամուն տա։ Հայաստանի վարչապետը և ԱԺ ՔՊ-ական պատգամավորներ բուհի դիպլոմ չունեն ,շատ պաշտոնյաների դիպլոմներն օրինականության տեսանկունից խիստ կասկածահարույց են, Հայաստանում հիմա հարգի չէ բուհի դիպլոմը, ակադեմիական քաղաքը ինչպե՞ս կարող է երիտասարդներին հրապուրել, տնտեսապես գրավիչ նախագիծ լինել։

Կապիտուլյանտը վախում է, դողում է թուրքից. Ալիևի քիթը, դեռ ավելին, շվաքն անգամ տեսնելիս սարսափից դողում է։

Նա ծնվել էր Ֆրանսիայի Ֆոնտենբլո քաղաքում։ Հայրը ծագումով Սեբաստիայից էր (այժմ՝ Թուրքիայում), իսկ մայրը ծնվել էր Ֆրանսիայում։

Գյումրիում ժողովուրդն իշխանությունը փոխանցել է ընդդիմությանը` ընդդիմադիր քաղաքական ուժերին միասին տալով շատ ավելի ձայն, քան իշխանական ու իշխանամետ ուժերին միասին վերցրած...

Աշխարհաքաղաքական մակարդակի գոյապայքարում կողմերի հզորության մաքուր ուժային բաղադրիչը իր համապատասխան սեկտորային էկոնոմիկայի հետ միասին ունի վճռական նշանակություն միջազգային հարաբերություններում հավասարակշիռ ուժային ռեժիմ հաստատելու համար։

Մեր մոտ արդեն բարի ավանդույթ ա դարձել՝ յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ընտրողները զարմանքով իմանում են, որ պարտվել են ընտրություններում։ Ընտրողների ճնշող մեծամասնությունը միշտ դեմ ա իր կատարած ընտրությանը։