Ժա­մա­նա­կին մար­գա­րե­նե­րը կան­խա­գու­շա­կում էին Փրկ­չի գա­լուս­տը, որ պի­տի հիմ­նի­վեր փո­խեր մար­դու կյան­քի ի­մաս­տը և ո­րա­կը, պի­տի նրան ճիշտ ըն­թացք հա­ղոր­դեր և մար­դու մե­ղա­վոր կյան­քի տե­ղապ­տույ­տը նոր հու­նով դե­պի հա­վի­տե­նու­թյուն ա­ռաջ­նոր­դեր. «Ան­գամ կոտր­ված ե­ղե­գը չպի­տի ջախ­ջա­խի և առ­կայծ պատ­րույ­գը չպի­տի հան­գց­նի», - ա­սում է Ե­սա­յի մար­գա­րեն (Ես. 42;3), այ­սինքն` պետք է տար Աստ­ծո սե­րը և ո­ղոր­մու­թյու­նը` հնա­րա­վո­րու­թյուն հնա­րա­վո­րու­թյան մեջ:

Ո­րով­հետև մեր Տեր Աստ­վա­ծը աստ­ված­նե­րի Աստ­ված է, տե­րե­րի Տեր, մեծ, հզոր ու ա­հա­վոր Աստ­ված, որ ո՛չ մե­կին ա­չա­ռու­թյուն չի՛ ա­նում ու կա­շառք չի՛ առ­նում (Բ Օր. 10;17)։

Քրիս­տոս իր քա­րո­զու­թյան ըն­թաց­քում ընտ­րեց 12 ա­շա­կերտ­ներ, որ­պես­զի մշ­տա­պես իր հետ լի­նեն, փր­կու­թյան Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զեն, բժշ­կում­ներ ու հրաշք­ներ կա­տա­րեն: Այս պարզ ու աղ­քատ այ­րե­րը ար­ժա­նի ե­ղան մո­տի­կից տես­նե­լու Քրիս­տո­սին:

Աս­կէ ա­ռաջ Պուլ­կա­րիոյ Գեր. Ա­ռաջ­նոր­դին հրա­հան­գած էինք, որ մեր գրու­թեանց պա­րու­նա­կու­թիւ­նը հա­ղոր­դէր նաև Ձե­զի, Ա­մե­րի­կա­յի հա­յու­թիւ­նը ի­րա­զեկ ը­նե­լու հա­մար այն ահ­ռե­լի ե­ղեռ­նին, որ տե­ղի կ՛ու­նե­նար Թուր­քիոյ մէջ՝ ամ­բողջ ազգ մը բնա­ջինջ ը­նե­լու հա­մար: Պատ­մու­թիւ­նը չեմ կար­ծեր թէ ար­ձա­նագ­րած ըլ­լայ այս­պի­սի կո­տո­րած մը:

«Ի­րա­տե­սի» հար­ցե­րին պա­տաս­խա­նում է Գո­րի­սի տա­րած­աշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ տեր Ա­ՀԱ­ՐՈՆ քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱ­ՆԸ։

Գնա­լով ա­վե­լի ակն­հայտ է դառ­նում ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի գոր­ծու­նեու­թյան (ո­րոշ դեպ­քե­րում նաև` ան­գոր­ծու­թյան) ազ­գա­դավ կամ, առն­վազն, ազ­գավ­նաս բնույ­թը, սպառ­նա­լիք լի­նե­լը Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան հա­մար:

Հան­րա­պե­տու­թյան երկ­րորդ նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի կա­լան­քի փո­փո­խու­թյան մա­սին դիր­քո­րո­շում հայտ­նած Ա­մե­նայն հա­յոց կա­թո­ղի­կոս Գա­րե­գին Բ-ն հեր­թա­կան ան­գամ թի­րախ է դար­ձել:

ՈՒ՞ր է, մա՛հ, քո հաղ­թու­թյու­նը, ո՞ւր է, գե­րեզ­մա՛ն, քո խայ­թո­ցը (Ա Կորնթ. 15; 56) Ի՞նչ է Մա­հը: Որ­տե­ղի՞ց այն ի հայտ ե­կավ: Ո­րոնք են նրա դրսևոր­ման կեր­պե­րը և սահ­ման­նե­րը:

Այ­սօր «քրիս­տո­նյա» և «քրիս­տո­նեու­թյուն» բա­ռերն ըն­դա­մե­նը բա­ռեր են մարդ­կու­թյան բա­ռա­պա­շա­րում և օ­րե­ցօր ա­վե­լի ու ա­վե­լի բա­ցա­սա­կան շեշ­տադր­վող բա­ռեր, քրիս­տո­նյա­նե­րը և քրիս­տո­նեու­թյու­նը` իբրև ի­րա­կա­նու­թյուն, թյու­րըմբ­ռն­վում են կամ մերժ­վում: Զար­մա­նա­լիո­րեն այդ­պես էր նաև քրիս­տո­նեու­թյան ար­շա­լույ­սին և ա­ռա­ջին քրիս­տո­նյա­նե­րի մկր­տու­թյան պա­հին:

Ի՞նչ հո­գով ենք մենք ա­ղոթ­քի կանգ­նում Աստ­ծո առջև, ի՞նչ կեց­վածք ու­նենք այդ պա­հին, ի՞նչ ենք վկա­յում մեր ան­ձի և ու­րիշ­նե­րի մա­սին, ինչ­պե՞ս կա­րող է այն­պես պա­տա­հել, որ մեկ ակն­թար­թում ի չիք դառ­նան մեր թվա­ցյալ ար­ժա­նիք­նե­րը, ո­րոնց վրա հույս էինք դրել. ա­հա այն հար­ցադ­րում­նե­րը, ո­րոնց պա­տաս­խա­նում է Հի­սու­սի կող­մից պատմ­ված «Փա­րի­սե­ցին և մաք­սա­վո­րը» ա­ռա­կը: