ՀՀ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը, ինչ­պես հի­շում եք, կա­ռա­վա­րու­թյան 2019 թ. նո­յեմ­բե­րի 14-ի նիս­տի ա­վար­տին մոտ հայտ­նեց ՀՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյա­նը տված իր հանձ­նա­րա­րա­կա­նի մա­սին:

Ա­նուղ­ղա մար­դիկ այս­պես խոր­հե­ցին ի­րենց սր­տի մեջ՝ ա­սե­լով. «Մեր կյան­քը կարճ է և ցա­վե­րով լի. և երբ մարդ հաս­նի իր վախ­ճա­նին, ոչ մի փր­կու­թյուն չկա, և չկա մե­կը, որ վե­րա­դար­ձած լի­նի մահ­վան գե­րեզ­մա­նից:

Շա­տերս ենք կար­դա­ցել ա­վե­տա­րա­նա­կան բա­րի հով­վի օ­րի­նա­կի մա­սին, ով իր կյանքն է դնում իր ոչ­խար­նե­րի հա­մար: Ի­հար­կե, ա­ռա­ջին հեր­թին մտա­ծում ենք, որ դա ան­ձամբ Հի­սու­սին է վե­րա­բե­րում, և դա իս­կա­պես այդ­պես է, որ­պես Հով­վա­պետ, բայց երկ­րա­յին ի­մաս­տով կան նաև մար­դիկ, ո­րոնք ի­րենց նվի­րա­բե­րել են Տի­րոջ զա­վակ­նե­րին ան­կո­րուստ հով­վե­լու և ուղ­ղոր­դե­լու դե­պի փր­կու­թյան նա­վա­հան­գիստ:

Ե­թե մե­կի կի­նը շնա­նա, նրա այ­րը թող նրան ար­ձա­կի և այլ կին առ­նի: Սա­կայն ե­թե ա­մուս­նուն հա­ճո լի­նի, թող միա­սին բնակ­վեն, այս է բա­րին, քա­նի որ պար­տա­վոր է իր կնոջ հա­մար:

Կար­ծում եմ այս ի­մա­ցա­բա­նա­կան նա­խա­բա­նը այժմ կա­րող է հիմք դառ­նալ պոռն­կու­թյան և շնու­թյան վատ­թա­րու­թյան, Աստ­ծո դեմ անհ­նա­զան­դու­թյան չա­րի­քի ահ­ռե­լի վնաս­նե­րի և դրանց դա­տաս­տան­նե­րի մա­սին մեր հա­ջորդ խոս­քի հա­մար:

«Տէր Աս­տուած ա­սաց օ­ձին. «Քա­նի որ այդ բանն ա­րե­ցիր, ա­նի­ծեալ լի­նես երկ­րի բո­լոր ա­նա­սուն­նե­րի ու գա­զան­նե­րի մէջ: Քո լան­ջի ու ո­րո­վայ­նի վրայ սո­ղաս, ողջ կեան­քումդ հող ու­տես:

Քրիս­տոս մեր մեջ զո­րա­վոր է և ոչ տկար: Ե­թե մենք տկա­րա­նում ենք հա­լա­ծանք­նե­րի պատ­ճա­ռով, բայց ո՛չ հա­վա­տով, ա­պա, Քրիս­տո­սի զո­րու­թյամբ զգես­տա­վոր­ված, հետևում ենք Նրան քայլ առ քայլ դե­պի Գող­գո­թա: Սա է եր­թու­ղին: Իսկ մեր քայ­լերն այն­քան կար­կամ են ու կա­մա­կոր:

Իմ ժո­ղո­վուր­դը նման­վեց նրան, ով ի­մա­ցու­թյուն չու­նի. քա­նի որ դու մեր­ժե­ցիր ի­մա­ցու­թյու­նը, ես էլ քեզ կմեր­ժեմ, քա­նի որ մո­ռա­ցար քո Աստ­ծու օ­րենք­նե­րը, Ես էլ կմո­ռա­նամ քո որ­դի­նե­րին (Օս. 4;6)։

Ո՛չ, վկա­յում է Խոս­քը, պա­տա­հար­նե­րի են­թարկ­վող մար­դիկ ա­վե­լի մե­ղա­վոր չեն, քան ան­փոր­ձանք ապ­րող­նե­րը, պար­զա­պես ի տար­բե­րու­թյուն ա­ռա­ջին­նե­րի, ո­րոնց հա­մար սահ­ման­ված ա­պաշ­խա­րու­թյան ժա­մա­նա­կը սպառ­վել է ա­պար­դյուն, վեր­ջին­նե­րը դեռևս ու­նեն ժա­մա­նակ սե­փա­կան ար­ժա­նա­պա­տիվ մա­հով կյան­քից կյանք անց­նե­լու:

«Վար­դա­պե՛տ, ի՞նչ պետք է ա­նեմ, որ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը ժա­ռան­գեմ»: Եվ Նա նրան ա­սաց. «Օ­րեն­քում ի՞նչ է գր­ված, ինչ­պե՞ս ես ըն­թեր­ցում»: Սա պա­տաս­խա­նեց և ա­սաց. «Պի­տի սի­րես քո Տեր Աստ­ծուն քո ամ­բողջ սր­տով և քո ամ­բողջ հո­գով և քո ամ­բողջ զո­րու­թյամբ և քո ամ­բողջ մտ­քով. և պի­տի սի­րես քո ըն­կե­րո­ջը, ինչ­պես քո ան­ձը» (Ղուկ. 10; 25-27)։