Թուրինյան Պատանքը

Այդ խորհրդավոր մասունքը մոտ 4 մետր երկարությամբ և մեկ մետր լայնությամբ կտավե սավան է, որի վրա երևում է ինչ-որ տղամարդու պատկեր: Եվ հավատացյալներից շատերը համոզված են, որ հենց այս սավանով է Հովսեփ Արիմաթացին փաթաթել Հիսուս Քրիստոսի մարմինը, երբ այն հանել են խաչից:

Կաթոլիկ եկեղեցին վերապահումներով է վերաբերվում այս վարկածին:

Հանրությունը սկսեց աշխուժորեն քննարկել այս մասունքը 1898 թվականին, երբ իտալացի իրավաբան Սեկոնդո Պիան լուսանկարեց այս սավանը, և նեգատիվի վրա հստակ երևաց տղամարդու պատկերը, որի ձեռքերին ու ոտքերին վերքեր կային, վերք կար նաև մարմնի աջ մասում: Այսինքն` մարդիկ ակամայից հիշում էին, որ Քրիստոսը խաչվել է, հռոմեացի զինվորն էր հետո նիզակով խոցել է նրա մարմնի հենց աջ մասը:

Հետագայում Թուրինյան Պատանքը բազմիցս լուսանկարահանվել է սպեկտրի տարբեր ճառագայթներով՝ ռենտգենից մինչև ինֆրակարմիր ճառագայթում: Այն ուսումնասիրել են քրեագետները, դատաբժշկական փորձագետները, բժիշկները, արվեստագետները, պատմաբանները, քիմիկոսները, ֆիզիկոսները, բուսաբանները, պալեոկենսաբանները, դրամագետները։

Գումարվել են միջազգային սինդոլոգիական համագումարներ (sindone բառից, որը նշանակում է պատանք, սավան)։

Այն համոզմունքը, որ Թուրինի Սավանը ձեռքով չի արված, նկարչի գործ չէ և հնության նշաններ է կրում, համընդհանուր է դարձել տարբեր հայացքների և ազգությունների գիտնականների համար։ Կասկածամիտ քրեագետները պատանքի վրա չգտան ոչինչ, որը կհերքեր Քրիստոսի տառապանքի, խաչելության, մահվան, թաղման և Հարության մասին Ավետարանի պատմությունը։ Նրանց ուսումնասիրությունները միայն լրացնում և ճշգրտում էին չորս ավետարանիչների պատմությունները:

Ինչ-որ մեկը Թուրինի Պատանքն անվանել է «Հինգերորդ Ավետարան»:

Մարմնական տառապանքի սարսափելի հետքերը հրաշքով տպվել են Սուրբ Պատանքի վրա։ Քրիստոսին շատ են ծեծել։

Դատաբժշկական փորձաքննության շնորհիվ Հիսուս Քրիստոսի տանջանքների մասին ավելի շատ մանրամասներ են բացահայտվել, քան ասվում է Ավետարանում։

Փայտերով հարվածել են գլխին, կոտրել քիթը։ ՈՒսումնասիրելով Պատանքը, գիտնականները կարողացել են նույնիսկ որոշել այն փայտի հաստությունը, որով վնասել են Տառապողի քիթը։

Մտրակներով էլ են ծեծել։

Ինչպես վկայում է Պատանքը, Նրան խարազանել են երկու զինվոր՝ մեկը բարձրահասակ, մյուսն՝ ավելի ցածրահասակ։ Նրանց ձեռքում գտնվող յուրաքանչյուր մտրակ ուներ հինգ ծայր, որոնցում ներդիրներ էին կարված, որպեսզի մտրակները ավելի ամուր գրկեն մարմինը և, հանելով այն, պատռեն մաշկը։

Ըստ դատաբժշկական փորձագետների, Քրիստոսին շրջված ձեռքերով կապել են սյունից և հարվածել նախ մեջքին, իսկ հետո կրծքին ու որովայնին։

Ծեծն ավարտելուց հետո Հիսուս Քրիստոսի վրա ծանր խաչ են դրել և հրամայել Նրան տանել գալիք խաչելության վայրը՝ Գողգոթա։

Այդպիսին էր ավանդույթը. դատապարտյալներն իրենք էին կրում իրենց մահապատժի գործիքը։

Քրիստոսի մարմնի վրա եղել են 600-700 վերքեր։

Պատանքը ցույց է տալիս Քրիստոսի աջ ուսին՝ ծանր խաչի դրոշմած խոր հետքը:

Քրիստոսը, ֆիզիկապես հյուծված ու թուլացած, բազմաթիվ անգամներ ընկել է Իր բեռի ծանրության տակ: Անկման ժամանակ նրա ծունկը կոտրվել է, և խաչի ծանր փայտը հարվածել է մեջքին ու ոտքերին։ Այդ անկումների և հարվածների հետքերը, ըստ փորձաքննության ցուցմունքների, դրոշմված են Պատանքի գործվածքի վրա։

Դատաբժշկական փորձագետները եկել են այն եզրակացության, որ 40 ժամից քիչ ժամանակահատվածում է դադարել հետմահու գործընթացը, քանի որ հակառակ դեպքում արյան բծերի, ավիշի և այլնի պատկերը զգալիորեն կտարբերվեր։

40-րդ ժամում պատկերը անճանաչելիորեն լղոզված կլիներ։ Ավետարանից գիտենք, որ Քրիստոսը Հարություն է առել Իր թաղումից 36 ժամ հետո:

Յուրաքանչյուր բժիշկ, յուրաքանչյուր բուժքույր գիտի, թե որքան դժվար է վիրակապն առանձնացնել չորացած վերքերից։

Վիրակապը հեռացնելը կարող է շատ բարդ և ցավոտ գործընթաց լինել։ Քրիստոսը դուրս է եկել Պատանքից առանց բացելու այն: Նա դուրս է եկել այնպես, ինչպես Հարությունից հետո անցել է փակ դռներով։ Գերեզմանի քարը գլորվել էր ոչ թե Քրիստոսի համար, այլ որպեսզի մյուռոնակիր կանայք և Տիրոջ աշակերտները կարողանային մտնել գերեզման։

Ինչպե՞ս կարող էր տեղի ունենալ Մարմնի անհետացումը Պատանքից՝ առանց այն բացելու և կտորից վիրավոր մարմինը պոկելու: Հենց այս փաստ-հարցն էր, որ ստիպեց Համեմատական անատոմիայի ազատամիտ պրոֆեսոր աթեիստ Ի. Դելյաժեին և վիրաբուժության պրոֆեսոր աթեիստ Պ. Բարբյեին հավատալ Քրիստոսին։

Ծանոթանալով հետազոտական նյութերին՝ Սորբոնի անհավատ պրոֆեսոր Օվելագը խորը մտորումների մեջ ընկավ և հանկարծ լուսավոր դեմքով շշնջաց.

«Իմ ընկե՛ր, Նա իսկապես Հարություն է առել»:

Անհավատ անգլիացի Վիլսոնը, սկսելով ուսումնասիրել Պատանքը, իր հետազոտության ընթացքում դարձավ կաթոլիկ:

Այսպիսով, Թուրինյան Պատանքի թե՛ դատաբժշկական, թե՛ իզոտոպային ուսումնասիրությունները հանգեցնում են Քրիստոսի Հարության փաստի ճանաչմանը։

Քրիստոսի պատկերը սավանի վրա առաջացել է ՀԱՐՈՒԹՅԱՆ ՊԱՀԻՆ, քանի որ քիմիական, ջերմային այրման և ճառագայթման մեխանիզմով անհնար է եղել ստանալ նույն արդյունքը, որի համար պահանջվող էներգիայի քանակը հսկայական է (մոտ 34 000 վատտ հզորություն) և անհավանական՝ բնական գործընթացի համար։

Պարզ է մեկ բան․ միջնադարյան տեխնոլոգիաներով նման մակերեսային, լուսանկարչական հստակությամբ պատկեր կրկնելը շատ դժվար է, քանի որ պատկերը՝

- ֆոտոնեգատիվ է, ինչը պարզվել է 1898-ին,

- եռաչափ է (3D), որը սովորական նկարչության կամ շփման մեթոդներով դժվար է ստանալ։

Սրբուհի ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ