Անձրևը համառորեն ծեծում է իմ պատուհանը. - Վե՛ր կաց, վե՛ր կաց:

Արծվի կյանքը ավելի երկար է իր տեսակի բոլոր թռչուններից:

Չարության ոգին ստեղծում է տարածքային պատերազմներ, կյանքի ու մահվան բուրգերի վրա վերաձևում է նոր աշխարհակարգի քարտեզները, սահմանները, հզորի ու թույլի տեղատվություններով, այն դարձնելով իր առանցքի շուրջ առավել արագորեն պտտվող գլոբուս, գունազարդված նկարներով, ցամաքների և օվկիանոսների բաժանարարությամբ։ Ճշմարտության, արդարության միֆերն անգամ արդեն անզոր են գնահատել , մեկնաբանել նման կործանարար, հարափոփոխ, գլոբալիստական պարտադրված ընթացքը, աշխարհընկալումը, որը չունի մուտքի ու ելքի դռներ, ուր մոլախոտը հաղթում է ծաղկումին։ Ազգերը իրենց ճակատագրական կոդերի տերն են, յուրաքանչյուրը՝ իր լինելիության արդար պահանջներով։ Բայց փոքր ձկները օվկիանոսներում միշտ կուլ են գնում առավել մեծերին։ Նրանց գոյի, պայքարի խնդիրը արհեստածին է և անօգուտ։

Գնացել էի հեռավոր գյուղերից մեկը հարցազրույցի։ Մի լավ ընկեր կար անունը Ստեփան։ Հոր անունը Միլիտոն էր` մի ոսկի մարդ մեծատառով։

Ի վերջո, Արցախը միացավ Հայաստանին. Ի՜նչ մեծ ծաղր ու ճակատագրի հեգնանք: Բայց արդյո՞ք 88-ին մեր ուզած միացումը սա էր: Եթե միայն գլխներիս գալիքն ու այս վերջն իմանայինք…

Բա՛յց: Նա իր (չ)գոյության ողջ ընթացքում հայտարարել է, որ Ղարաբաղ պետական միավոր չկա, իսկ հայտնի Նոյեմբերի 9-ից հետո՝ Ղարաբաղի հարց չկա...

Երանի այն հիմարին, ով հավատում է, թե Արցախում աշխատած «ոսկե սցենարը» թշնամին կծալի, կդնի տակն ու կմոռանա: Չափազանց նենգ ու ճկուն է գործում, բացի այն, որ մոռանալու դեպքում միշտ էլ կգտնվի մի դավաճան, ով կհիշեցնի նրան:

Որտե՞ղ է գտնվում Գորիսում ծնված առաջին բալիկը: Հենց հիմա դուրս կգամ ու կգնամ նրան փնտրելու: Չորս-հինգ տարի առաջ ամերիկաբնակ ընկերուհիս՝ Հասմիկ Դեինյանը, Ամերիկայից, եղբորս թոռնիկի ծնվելու առթիվ, ահագին մեծ նվեր էր արել մեր նորածնին՝ մանկական հագուստների:

Նրանք, ովքեր վերջին տասը-քսան տարում Ստեփանակերտը, Արցախի մյուս քաղաքներն ու գյուղերը չեն տեսել, շատ բան են կորցրել, թող հիմար դատողություններ չանեն, իբր՝ թուրքը, ահա, կգա ու կշենացնի, կկառուցի Արցախը, ինչը մենք չենք արել...

Այսօր մի հուզիչ և ուրախալի բան իմացա. Արցախի այս դժնդակ լուրերն առնելով՝ տարիներով մոսկվայաբնակ, գորիսեցի երիտասարդ ամուսիններն իրենց երեխաների հետ շտապել են հայրենի քաղաք՝ ծնողների մոտ գտնվելու: Ու որոշել՝ այլևս չեն գնա Մոսկվա, այսուհետ ու միշտ կմնան իրենց թոշակառու ծնողների կողքին, չեն լքի նրանց: