Ով ինչ անի, իրեն կանի

Որդիս՝ Լեոն, երեկ գործից տուն էր դառնում ոտքով: Ասում է՝ գործի վերջում զգում էի, որ ուզում եմ քայլել, րոպեներն էի արդեն հաշվում, կարծես ինչ-որ բան ինձ դուրս էր տանում:

Զբոսնելիս նկատում է, որ առջևում տարեց մի կին է գնում՝ մեջքից կռացած ու ձեռքերին մեկական տոպրակ: Մոտենում է, առաջարկում օգնել, իրերը տանել: Ծանր չէ, բալես, մի անհանգստանա՝ ասում է տատիկը: Որդիս, այնուամենայնիվ, համոզում է, վերցնում է տոպրակները, ու միասին դանդաղ քայլքով առաջ են շարժվում:

Ու զրուցում են: Տարեց կինը մի պատմություն է պատմում իր կյանքից: Ասում է՝ գնացել էր թոշակը բանկում ստանալու և գրպանում ընդամենը 200 դրամ ուներ, երկու 100-անոց: Կանգառում նստած սպասում էր իր ավտոբուսին ու նկատում է, որ նստարանին՝ քիչ հեռու, նաև մի մուրացիկ է նստած: Վերջինս դիմում է նրան, ասում է՝ հարյուր դրամ կտա՞ս, կողքի խանութից մի բուլկի առնեմ, ողջ օրը բան չեմ կերել, սոված եմ: Տատին ասում է, որ ձեռքին 200 դրամ կա և որ այդ գումարը կկիսի նրա հետ:

Մուրացիկն իսկույն առնում է 100-դրամանոցը, արագ-արագ մտնում մոտի խանութը և վերադառնում հացիկը ձեռքին: Նորից զբաղեցնում է իր տեղն ու անմիջապես էլ «կլանում» ավարը: Ու քիչ անց նորից է դիմում տարեց կնոջը՝ էն հարյուրն էլ կտա՞ս, բան չհասկացա կերածիցս: Ապշահար տատիկն ինքնաբերաբար ձեռքը գրպանն է տանում ու մյուս 100-անոցն էլ մեկնում նրան:

Մինչ մուրացիկը խանութ էր շտապում՝ տարեց կինը հասկանում է, որ արդեն անիմաստ է կանգառում սպասելը, քանի որ տրանսպորտի գումար այլևս չունի, և մտամոլոր քայլում է դեպի տուն: Այդպես մտքերի մեջ քայլում է ու մեկ էլ, ով հրաշք, մայթեզրին 20-հազարանոց թղթադրամ է տեսնում: Աչքերին չի հավատում, բայց ամեն դեպքում մոտենում է ու զննում: Ոչ, խաբկանք չէր, գումարն էր: Չորս կողմն է նայում, փորձելով գտնել կորցնողին, բայց մոտերքում ոչ ոք չկար: Վերցնում է գումարը, գնում մոտակա այն սուպերմարկետը, որի փոխանակման կետում իր ծանոթուհին է աշխատում, նրան խնդրում է ստուգել՝ հո կե՞ղծ չէ: Ոչ, կեղծ չի լինում: Մանրում է գումարը, առևտուր է անում և կյանքի մասին «փիքր անելով» գնում տուն:

Բա՞, բալես՝ ամփոփում է պատմությունը տատիկը:

Բա՞:

Աստված մեծ է:

Շնորհավոր Սուրբ Զատիկ:

Գեղամ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ