Մեզ՝ մեր երկիրն ու մեր ժողովրդին, ճմռթված ու կեղտոտված թավիշով բարուրած, փորձեցին գցել թմբիրի դժոխքը. կարծես հաջողվել է:

Սիրելի՛ եղբայրներ և քույրեր, դուք, որ ճակատագրի ծանր հարվածի պատճառով ապրում եք օտարության մեջ, միացե՛ք մեզ և օգնության հասե՛ք ձեր մեծ Ծնողին ՝ մեր Ազգին և մեր Հայրենիքին: Մենք բոլորս նույն Ազգի ու Հայրենիքի՝ մեր մեծ Ծնողի զավակներն ենք: Այսօր օրհասական է մեր մեծ Ծնողի ու մեր մեծ Տան՝ Հայրենիքի վիճակը. մենք կարող ենք անդառնալիորեն կորցնել նաև Հայաստանը:

Պատրաստ եմ ոտքով շրջել աշխարհը և ամեն հայի սրտին ու մտքին իմ խոսքը հասցնել: Հիվանդացրել են մեզ՝ ինքներս մեզ չսիրելու և չվստահելու դաժան հիվանդությամբ: Մարմնական հիվանդությունները չեն բուժվում, եթե ախտը հասել է բջիջներին:

Հա՛յ պատմաբաններ, ճարտարապետնե՛ր ու ճարտարապետության պատմաբաններ, պարզվում է՝ «վրացիները մի քանի անգամ գրավել են Անին և իրենց ոճով կառուցել են տաճարներ»:

12-րդ դարի վերջին Իվանե և Զաքարե Զաքարյանների քույր Վանենի թագուհին կառուցեց կամուրջն այն ի հիշատակ իր վաղամեռիկ` Աբաս Բագրատունի թագավորի, ով 20 տարին չբոլորած «կիսավրե խավարեալ» մեծ սգի ու ողբի մեջ թողնելով Կյուրիկյան իշխանուհուն։

Մի աներևույթ ձեռք ասեմ, միտք ասեմ, թե՞ լեզու, մեր մեջ որոմ գցեց՝ ցորենից շատ:

Հայաստան պետության և պետականության ճգնաժամային վիճակին հասանք, սակայն դրա գիտակցումը չկա հանրության մի հոծ զանգվածի մեջ: Երկրի այս ճակատագրական վիճակով մտահոգ բազմաթիվ մարդիկ անընդհատ գրում ու ասում են, որ մեր ժողովուրդը հոգեկան թմբիրի մեջ է, արթնացում է պետք այս մահաքնից, բայց անդրդվելի է նույն այդ «ժողջանը», որը նույնքան պատասխանատու է, որքան այս վիճակը ստեղծողները, քանի որ շարունակում է միայն մի ականջով լսել մի բան և հավատալ դրան, որից ոչինչ չի հասկանում: Դա կատարյալ քաղաքական մանիպուլյացիայի հետևանք է:

Էս ինչ են աշխարհով մեկ ուրխաղ եղել, թե հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը ավարտվում է և շուտով կստորագրվի խաղաղության պայմանագիր, այն էլ, Հայաստանի իշխանությունների համարձակ զիջողականության շնորհիվ։ ՈՒ շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, աշխարհի չորս ծագերից շնորհավորանքներ ու բարեմաղթանքներ:

Առավոտ վաղ ես մեր երկրի հոգևոր մայրաքաղաքում եմ։ Գարուն է։ ՈՒ ես որոշեցի գարնանային զուլալությունը տեսնել ու զգալ հենց այստեղ: Զուլալություն՝ մաքրություն, պարզություն… չէ՞ որ հոգևորը հենց այսպիսին է։ Քայլում եմ ու մտաբերում զուլալ բառի հոմանիշները.վճիտ, պարզ, պայծառ։

Բաներ կա, որ ասելու չէ, բայց ուզում եմ ասել։ Ես հենց չասվածը ասելու համար եմ։