«Իրատեսի» էջերում կարդացի Մարտին Հուրիխանյանի մտքերը մեր այսօրվա վիճակի մասին: Այո, թեկուզ մտորումների շարժառիթը Բաքվում կայանալիք ՈԻԵՖԱ-ի գավաթի եզրափակիչն է և «Արսենալ»-«Չելսի» խաղին Հենրիկ Մխիթարյանի չմասնակցության փաստը, եզրահանգումները, որոնք հոդվածի հեղինակն արել էր, շատ ավելի տարողունակ էին և շատ ավելի կարևոր խնդիրներ էին շոշափում, քան բուն շարժառիթը:

Գեներալի հրավերը ես ընդունեցի ու մի քանի անգամ մասնագիտական զեկույցներ կարդացի Ժուկովսկու անվան ռազմաօդային ակադեմիայի կուրսանտների համար: Այդտեղ էլ ծանոթացա իմ դիսերտացիայի ապագա ընդդիմախոս, ակադեմիայի ամբիոնի պետ, պրոֆեսոր, գնդապետ Պավել Դավիդովի հետ:

Դժվարանում եմ բացատրել, թե ինչու են մեր ընթերցողները սրտին այդքան մոտ ընդունում իմ պատմությունները, զանգահարում են, բազմաթիվ ուղղորդող ու օգտակար խորհուրդներ են տալիս, փորձում են մոռացված ինչ-որ ելքեր ցույց տալ, որոնց պարագայում ԽՍՀՄ-ը կարող էր չտրոհվել ու չկործանվել, բոլորը «happy end»-ի սպասում են, միգուցե Խորհրդային Միությունը վերադառնա, հարություն առնի ու արդեն գնա ճիշտ ճանապարհով, միգուցե: Հնարավոր եմ համարում, որ կայսրությունը քանդելու ծրագիրը միայն քանդելու համար չէր, հնարավոր է, որ դրան հետևելու էր ԽՍՀՄ-ի վերականգնման, տարածքների վերամիավորման ծրագիրը, ինչի մասին վերջերս հստակորեն արտահայտվեց Պուտինը, երբ խոսում էր ուկրաինացիներին ռուսական անձնագրեր տրամադրելու թեմայով:

Քթի տակ երգում էր, բառեր չկային կամ չէին հասկացվում, իր համար երգում էր ու եղեգնուտի մեջ բադի ձվեր էր որոնում: Բոլորն ասում էին` այդտեղ երբեք բադեր չեն եղել, ուրեմն ձվեր էլ չեն լինի, թող ճիշտն ասի` ի՞նչ է թափառում եղեգները ջարդելով: Ամեն օր բոլորը սպասում էին, որ նա խրվելու է ճահճուտը ու չի կարողանալու միայնակ դուրս գալ և օգնության է կանչելու, իսկ իրենք հարցնելու են` բադի ձվերը գտա՞ր, ցույց տուր:

Քաղաքական անհասկանալի իրավիճակ է Հայաստանում. խոսքը արտաքին քաղաքականության մասին է:

Բանականությունը չկորցրած ցանկացած մեկը չի կարող չհասկանալ, թե ինչ ճակատագրական հետևանքներ կարող է ունենալ Արցախում ներքին լուրջ բախումը՝ բնակչության մի մասին իշխանությունների դեմ հանելով կամ բնակչության մի մասին մյուսի դեմ հանելով:

Էդիկ Պետրոսյանի մոտ չանցան նաև իմ ծանրակշիռ փաստարկներն առ այն, որ ոչ կոնտակտային տեստային ստուգման համակարգի ներդրումը նոր հնարավորություններ կբացի դիոդների և միկրոսխեմաների արտադրությունների համար, կլուծվի 2Д-906ВП (военная приемка), 2Д-906 ОС (особо стабильные) հատուկ պատասխանատվության կիսահաղորդչային սարքերի հուսալիության խնդիրը, որ Աբովյանի դիոդները դուրս կգան նախարարության ոչ հուսալի արտադրատեսակների ցանկից, որ հուսալիությունը միանգամից կբարձրանա, տույժ ու տուգանքներց կազատվեք:

Այս հրապարակման վերտառության միտքը պատկանում է Ք. ա. 1-ին դարի հռոմեացի մտածող Պուբլիլիոս Սիրոսին, որն էլ իր խորունկ փիլիսոփայությամբ դարձավ ընթերցողին ներկայացվող իմ այս մտահոգության վերնագիրը:

Ամերիկայում տեղս չէի գտնում: 1973 թ. անդամագրվեցի «Համազգայինին», ուզում էի ինչ-որ չափով ներդրում ունենալ հայապահպան ծրագրերում: Երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը, իմ հոգում էլ շարժում սկսվեց: