Հայաստանում ներկա պահին կա միայն մեկ կենսական օրակարգ՝ հեռացնել ու պատժել ազգադավ իշխանությանը, զուգահեռաբար հաստատելով հայաշունչ ու երկրաշեն նոր իշխանություն: Քաղաքական-հասարակական դաշտում այլ հարցեր քննելն ու շոշափելը վտանգավոր շեղում է իրավ հայ մարդու բուն անելիքից:
Եվ եթե այդ օրակարգի շուրջ չեն համախմբվում Հայաստանի ու հայության համար իրենց սրտանց ցավող ուժեր համարողները, ապա տեղին մտածում ես, որ նրանք ուղղակի պայքարի դաշտում հայտնվել են հանուն իշխանության, և ոչ հանուն Հայոց երկրի:
Չեմ կասկածում՝ կան այդպիսի ուժեր՝ առաջնահերթորեն հանուն Հայաստանի (և Արցախի) պայքարողներ, պարզապես պետք է նրանց զանազանել «իշխանամարտիկներից», և այդ հարցում բոլորիս մեծապես պետք է օգնեն հմուտ ու ազնիվ փորձագետներն ու քաղաքագետները:
Ի՞նչ արժեն նրանց վերլուծություններն ու մեկնաբանությունները, եթե դրանք չեն օգնում սևն ու սպիտակը տարբերակելուն, առողջ ուժերի միավորվելուն:
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ