Չկա, որովհետև, 1994 թ. ապրիլի 15-ին, երբ ԱՊՀ պետություններն ընդունեցին Հռչակագիր տարածքային ամբողջականության և սահմանների անձեռնամխելիության մասին, ՀՀ նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարվեց ստորագրել Հռչակագիրը:
Ազերին ո՛չ թուրք է, ո՛չ թաթար, ո՛չ պարսիկ, ո՛չ ալբանացի… Ազերին սրանից-նրանից թռցրած երգով, բառ ու բանով, խառնածին մի զանգված է, որը հորինված օրից իր սկիզբն է փնտրում:
Էրդողանի հետ զրույցից հետո պարզ կդառնա այս ռաունդում բախման հնարավորությունը։
Թող սխալվենք բոլորս, թող մի քիչ էլ սեղմենք մեր բռունցնքերն ու ատամները, բայց դա երկար տևել չի կարող։
«Զանգեզուրի միջանցքի» թեման կրկին ակտուալ է:
Չնայած՝ պատերազմի նման վերջնարդյունքից ու կապիտուլյացիայից հետո, բնական է, որ թշնամին փորձելու է քաղել ավելին, ճնշումներ գործադրել, հնարքներ բանեցնել ու բավարարել իր առավելապաշտական նպատակները:
Ռուսաստանի համար Հայաստանում լավագույն ժամանակները չեն, և ամեն օր ավելի ու ավելի մեծ է լինելու հավանականությունը, որ Ռուսաստանը պարզապես ստիպված կլինի կանգնել տարածաշրջանը լքելու երկընտրանքի առջև։
Ադրբեջանը մարտավարական փոփոխություն է մտցրել իր տեղեկատվական քաղաքականությունում:
Նախ` իր զորքերի խոշոր տեղաշարժերը ներկայացրել է որպես ուսումնական գործընթաց, զորավարժություն, ապա նշել, որ իրենց տեղեկություններով Հայաստանի ու Արցախի զինուժը դուրս է բերվել առաջնագիծ ու իբր սպառնալիք ստեղծել Ադրբեջանի համար:
ՈՒրեմն, ինչ է իրականում տեղի ունեցել:
Ինչպե՞ս կարելի է խաղաղության մասին խոսել ու հաշտություն ակնկալել մի երկրից, որը վերջին երեսուն տարիների ընթացքում պատրաստվել է պատերազմի, պատերազմ է սանձազերծել, իր հասարակությանը պարանոիդալ աստիճանի ատելություն ներարկելով մեր դեմ։
Երեկ լուսադեմին մեր հարևան ու բարեկամ Իրանի վրա սկսված իսրայելական հարձակումը չմնաց անպատասխան. Իրանը երեկոյից սկսած հարվածներ է հասցնում Իսրայելին։ Արդյունքում՝ ունենք փաստացի պատերազմ, որը դեռևս ցույց չի տալիս ավարտի նշաններ։ Ճիշտ հակառակը՝ այս րոպեներին էլ ընթանում են նոր հարձակումներ երկու երկրների տարբեր բնակավայրերի վրա, կան տասնյակ զոհեր ու վիրավորներ...