Մի ուրբաթ՝ 13-ին

Արթնացա սոված: Հիշեցի` կառավարություն չունենք, վարչապետ չունենք, լացս եկավ, բայց սոված էի, լաց լինելու հավես չկար: Հիշեցի, որ պիտի քայլ անել ու մտա խոհանոց: Սուրճով չես կշտանա: Իսկ սառնարանը դատարկ է, հավես չկա տնից դուրս գալու, որոշեցի հացադուլ անել: Համ էլ կնիհարեմ: Կառավարություն չկա, վարչապետ չկա, իսկ դու` սոված եմ: Հայրենասիրական չէ: Ավելին` ապաքաղաքական է: Հա, բայց քաղաքականությունն ինձ ի՞նչ: Ե՞րբ է ինձ կերակրել, որ հիմա կերակրի: Սոված գլխով լավ է մտածվում: Հիշեցի, որ տանը միշտ շոկոլադ կա, գտա ու երանությամբ սկսեցի ուտել: Ի՞նչ հացադուլ: Գի՞ժ եմ: Հացադուլ որ ի՞նչ: Բայց քայլ անել պետք է: Քայլեցի դեպի հեռուստացույցի վահանակը: Սերիալ էր, նորից սերիալ ու ևս մեկ սերիալ, մյուս ալիքներով երգում էին, ռուսները իրար վրա էին բղավում: Ձայնն իջեցրի ու քայլ արեցի դեպի համակարգիչ: ՈՒ` սկսվեց: ՈՒրբաթ, այն էլ` 13: Պատկերացնու՞մ եք: Մոռացա, որ սոված եմ:

Ապրիլի 17-ին մնում է 4 օր: Ժամանակը թռչում է սամումի պես: Շաբաթվա սկզբին նախագահ օծեցինք, հաջորդ շաբաթ էլ վարչապետ պիտի ընտրենք: Բայց շոկոլադն էլ իր բացասական կողմերն ունի` սիրտդ խառնում է, որ շատ ես ուտում: Հա, ժամանակ էլ չկա: Ի՞նչ է պետք: Հա՞ց, պանի՞ր, մածու՞ն: Կաթնաշոռ էլ: Թթվասերով: Իսկ Ազատության հրապարակում հանրահավաքվում են ու սպասում: Նիկոլ Փաշինյանը այսօր պիտի գա ու զորահանդեսն ընդունի: Քայլոյի հետ: Քայլո՞ն ով է: Մի՞թե կարելի է Քայլոյին չճանաչել: Նա առաջին օրից քայլել է ՔՊ-ի հետ ու հիմա արշավախմբի լիիրավ անդամ է: Հետո ինչ որ շուն է: Շունը մարդուց հավատարիմ է: Քայլոյին արժի տեսնել: 50000` ԱԺ-ն շրջափակելու, 20000` մուտքը փակելու համար: 70000` մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս: Կա՞ այդքան քայլ անող Երևանում: Իսկ սովա՞ծ: Մանավանդ առավոտյան: Մանավանդ` ուտելիքի համար: Կլինի: Հաստատ կլինի: Դուրս կգա՞ն իրենց տնից, որ հասնեն Բաղրամյան 19:

Բայց Սերժ Սարգսյանը ՀՀԿ-ին զիլ նոկաուտ արեց: Ո՞վ կսպասեր: Տարուց ավելի` իրենց անձնական կարծիքներն էին ասպարեզ նետում` հավատարմության երդումի պես: Մի քանի ամիս ծանրացնում էին իրենց տեղը` ՀՀԿ-ն կքննարկի, ՀՀԿ-ն կորոշի, ՀՀԿ-ն կպարտադրի: Բա ո՜նց: ՀՀԿ-ն աշխարհի կենտրոնն է, տիեզերքի պորտը: «Նա ով մեզ խանգարում է, նա էլ մեզ կօգնի»` հիշու՞մ եք «Կովկասի գերուհին»: Ո՞վ փախցրեց Նինային: Շուրիկը, որ սիրահարված էր նրան: ՈՒ ապրիլի 9-ին, երբ դեռ ՀՀԿ-ն ոչ նիստ էր արել, ոչ քննարկել ու պարտադրել, Կարեն Կարապետյանը վերցրեց ու ասաց` ապրիլի 7-ին նախագահի հետ քննարկել ենք վարչապետի հարցը. «Համակարծիք էինք, որ երկրի առջև կանգնած մարտահրավերների և խնդիրների պարագայում կառավարման նոր համակարգին սահուն անցումը ապահովելը և վերջնական ձևավորումը չափազանց կարևոր խնդիր է: Հաշվի առնելով վերջին ժամանակահատվածում ներկայիս կառավարման կոնֆիգուրացիայով արձանագրված հաջողությունները՝ որոշել ենք մեր կուսակցական գործընկերներին առաջարկել այս ժամանակահատվածում ներկայիս կառավարման կոնֆիգուրացիան պահպանել, այսինքն, որպես առաջին դեմք ներկայացնել Սերժ Սարգսյանի թեկնածությունը: Որովհետև չափազանց կարևոր է սահուն, արդյունավետ և ռիսկերը նվազեցնելով անցում կատարել կառավարման նոր համակարգին»: Այսինքն` դուք ո՞վ եք որ: Երբ մենք ենք կոնֆիգուրացիան որոշել: Առաջին դեմքերով` առաջին դեմքերի մասին, իսկ դուք ձեր դեմքերը ձեզ պահեք: Ավելի ճիշտ` դեպքերը: Ավելի ճիշտ` սահուն նվազեցրեք կոնֆիգուրացիոն ռիսկերը: Կառավարման նոր համակարգին սահուն անցման չէ, ձեր անձնական ռիսկերը: Հիշեք գետերի ու առուների հին հայկական ավանդությունը: Չմոռանաք` եթե պետք լինի, գետը դեպի վեր էլ կհոսի, տեխնիկայի հարց է: Կոնֆիգուրացիոն տեխնոլոգիաների: Դրայվոտ: Բայց միայն ՀՀԿ-ն չէ նոկաուտի մեջ: ՀՅԴ-ին ու ԲՀԿ-ին մնում է ծափ տալ` ծնծղաների տակ ու ընդունել հաղթողի տեսք` իբր իրենց ամեն ինչ հայտնի էր, ու իրենք երբեք ոչինչ չեն կորցնում, միայն ավելացնում են: Ֆինանսապես` այո, իսկ քաղաքականության մե՞ջ: Կա՞ որևէ կուսակցություն, որ որևէ դեր ունի Հայաստանի պետական կառավարման համակարգում: Այլևս` խորհրդարանական, որ ինքնին ենթադրում է կուսակցական համակարգի գոյություն:

Երբ Կլեոպատրային պետք էր, Հռոմեական կայսրությունը դաշնակից դարձնելով, Եգիպտոսի գահ բարձրանալ, Սենատին չդիմեց, Հուլիոս Կեսարի կինը դարձավ: Մեծ սեր էր: Փոխադարձ: Նույնիսկ որդի ունեցան: Ճիշտ է` նա էլ սպանվեց:
Կարեն Կարապետյանը երկրորդ հարվածն էլ ՀՀԿ-ին տվեց` չխցկվեք Սարգսյաններ-Կարապետյան կոնֆիգուրացիոն եռամիասնության մեջ` նախագահի հետ էլ ընկեր ու եղբայր ենք: Կարեն Կարապետյանը Արմեն Սարգսյանին հրաժարական տվեց, նա էլ ի լուր լրագրողների ասաց. «Կարճ զրույցի ընթացքում ես պարոն Կարապետյանին ևս մեկ անգամ շնորհակալություն հայտնեցի իր վերջին շրջանի գործունեության, բեղմնավոր և արդյունավետ աշխատանքի համար: Հույս հայտնեցի ու նաև վստահ եմ, որ Կարեն Կարապետյանը ոչ միայն այս կարճ ժամանակահատվածում շարունակելու է աշխատանքը որպես ժամանակավոր կառավարության ղեկավար, այլև՝ հետագայում ևս այս կամ այն ձևով իր ներդրումն է բերելու և կառավարությունում, և ՀՀ-ում, քանի որ տաղանդավոր մարդիկ, տաղանդավոր գործիչները, ինչպիսին Կարեն Կարապետյանն է, ցավոք սրտի, շատ չեն»` շախ նախագահի կողմից և մատ Կարեն Կարապետյանից. «Պարոն Արմեն Սարգսյանի հետ ունենք շատ ջերմ ու լավ հարաբերություններ: Մենք երկար ժամանակ է, ինչ ճանաչում ենք միմյանց: Մենք բարեկամներ ենք և համախոհներ: Վստահ եմ, որ պարոն Արմեն Սարգսյանի գալով՝ նոր շունչ կմտնի կառավարման համակարգ, և իրականացվող բարեփոխումներին նոր թափ կտրվի»: Ո՞նց էր «կոնֆիգուրացիան»:

ՈՒ հիմա ՀՀԿ-ն արալեզներ է որոնում վերքերը փակելու համար, բայց նույնիսկ Քայլոն չի օգնի: Ոչ էլ Նիկոլը ՔՊ-ով: Անգամ Հայրիկյանը, որ դատի է տալիս Գագիկ Հարությունյանին: Տրամաբանորեն Սերժ Սարգսյանին պիտի դատի տար, եթե դեմ է նրա վարչապետ լինելուն: Գագիկ Հարությունյանը վարչապետի թեկնածու չէ: Ոչ էլ նույնիսկ Սահմանադրական դատարանի նախագահ, իր համար Դատական խորհրդի 71 տարեկան նախագահ է: Բայց Հայրիկյան ու տրամաբանությու՞ն: Երբ շոկոլադ շատ ես ուտում, թթվահամ է մնում: Մեկ է` հավես չկա տնից դուրս գալու: Միրգ է պետք ուտել, միրգ: Ցիտրուս: Արյան շրջանառությունն ու սրտի աշխատանքը բարելավելու համար:
Բայց չհասկացա` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, Ամերիկան թողած, ինչի՞ էր եկել: Արմեն Սարգսյանի՞ն, թե՞ Սերժ Սարգսյանին էր ուզում բարևել: Թե՞ նորին սարսափելի մեծություն Զարուհի Փոստանջյանի համբերության բաժակն էր ուզում լցնել: Լցրեց էլ, թափեց էլ: Րաֆֆին ասաց` Արմեն Սարգսյանը լեգիտիմ է, Զարուհին ոչ լեգիտիմ հանեց Րաֆֆուն: Զիլ էր: Կոնֆիգուրացիոն:

Հրապարակն ի՞նչ եղավ: Քանի դեռ Նիկոլն ու Քայլոն քայլում էին, իրեն-իրեն ներքին համաձայնություն ծագեց «Երկիր ծիրանիի», ՀՀՊ-ի ու ՔՊ-ի միջև: Համատեղ պայքարի շուրջ։ Շատ չոգևորվեք Արմեն Մարտիրոսյանի պես: Նիկոլ Փաշինյանը ասում է` կա պայմանավորվածություն չխանգարել միմյանց, մնացածն ընթացքում կերևա: Լուրջ պայմանավորվածություն է: Դարակազմիկ: Երբ քաղաքապետարանին խմբային դիմում են գրում Ազատության հրապարակի համար, միակ ու անանց տպավորությունն է, որ ուզում են իրարից առաջ անցնել իշխանափոխության թավշե ճանապարհին ու անձամբ դիմավորել հրապարակ մտնող 70000-ին: Պատկերացնու՞մ եք` հրապարակի մուտքի մոտ Զարուհին ծիրան է բաժանում, ավելի ճիշտ ծիրանի գունավոր նկար, ՀՀՊ-ն ծափ է տալիս կամ օդ կրակում, Նիկոլը ասում է` դուք արժանի եք ՀՀ քաղաքացի լինելու, իսկ Քայլոն պոչն է թափ տալիս: Հետո Ազատության հրապարակում գունավոր ծուխ է արձակվում ու բոլորով միասին ասում են` պետք է շարունակել պայքարը։ Մենք հույս ունենք, որ ապրիլի 17-ին Սերժ Սարգսյանի ընտրությունը տեղի չի ունենա:

էսքան շոկոլադը ե՞րբ կերա: Շտապ սուրճ է պետք: Շատ: Մեծ գավաթով ու դառը: Մի քիչ դարչինը չէր խանգարի: Կիտրոնն էլ, որ ճնշումս չբարձրանա: Մեկ է` բարձրանալու է: ՈՒզեմ-չուզեմ: Իր ժամն է: Հիշու՞մ եք 10 տարի առաջ Սերժ Սարգսյանը ոնց էր ապահով Հայաստան խոստանում: Ասում էր` «2018-ին ես Հայաստանի հաջորդ նախագահին և մեր ժողովրդին հանձնելու եմ բոլորովին ուրիշ Հայաստան՝ նոր սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական նկարագրով: Եվ դա լինելու է ապահով Հայաստանը: Ես սա համարում եմ իմ պարտքը»: Պարտքը չտվեց: Իմ դատարկ սառնարանը վկա: Նույնն էլ գրպանս: Մի քիչ էլ խորանամ` գլուխս էլ հետը: Որովհետև նույնիսկ մտածելու ու հիշելու հավես չկա կյանքիս 10 տարին, որ անցավ համապետական բարեփոխումների մեջ` աջ պատի տակից ձախ, ձախից աջ պատի տակ տեղաշարժի: Որ ի՞նչ: ՈՒ՞ր տարան պետականաշեն փոփոխությունները: Որ ես` միջին վիճակագրական, շարքային, սովորական հայս, այլևս հավես չունեմ փոփոխությունների՞, նույնիսկ սոված նստած` չեմ ուզում հացի գնա՞լ: Պաշտոնական տվյալներով` 10 տարում 260000 հայ հացի գնաց` երկրից դուրս: ՈՒ ի՞նչ: Հայաստանը դարձավ «ապահո՞վ», նրանք ապահովվեցի՞ն: 2016-ին Կարեն Կարապետյանը գմփոց-շմփոցով եկավ, չեմպիոն ծրագրերով, դրայվով, գոնե մի ժիլետ միջին վիճակագրական հայի զգեստապահարանում ավելացա՞վ: Կամ` ծաղկավոր փողկապ: Կամ` «Ռուսիանո»` «Ամերիկանոյի» փոխարեն խոհանոցում: Ամենայն սովածությամբ ու անժիլետ հայտարարում եմ` մեր տանը` ոչ: Իսկ ձե՞ր:

Պաշտոնական վիճակագրությամբ` 10 տարում աղքատությունը հասել է 30 տոկոսի: Գործազրկությունը ոչ միայն չի նվազել արտագաղթի աճով, այլև հասել է 18 տոկոսի: Պետական պարտքը՝ 2008-ի 1,9 միլիարդ դոլարից 2018-ին դարձել է 7 միլիարդ:
Կոռուպցիա՞ն ինչ եղավ: Ապրում է, տներ է կառուցում` բուխարիով, լողավազանով, ու պարտադիր` ցանկապատով, որ դրսից ներսը չերևա: Վերևից ներքևը կարևոր չէ:
2013-ին Սերժ Սարգսյանը կառավարության նիստում ատկատների վրա շանթ ու կայծակ էր սփռում, ասում էր` «Գլխից պիտի բռնենք: Մեծերին», իսկ նրանք սաղավարտներ ունեն ու օծված են այնպիսի յուղով, որ բռնում ես` պլստում են ու գնում իրենց տուն: Կամ` օֆշորվում են: Որի՞ ձեռքը բռնես, երբ գրպանդ է մտնում պետության անունից ու գերակա շահով, պարտադիր իրավունքով: Հայաստան-Իրան երկաթուղին ի՞նչ եղավ: Նոր ատոմակայանը: Համահայկական բանկը: Համաշխարհային ֆինանսատնտեսական ճգնաժամը եկավ-տարա՞վ: Բայց ճգնաժամը գնացել է, իսկ պաշտոնյաների ուղեղում մնացել է` ասում են` բա որ նորի՞ց գա: Ինչների՞դ է պետք, մեկ է` ձեր կերածը կարտոֆիլ է, միս չեք ուտում: Կարտոֆիլի պահածն էլ սա է: Հնդկաձավարի գործն էլ չկպավ: Բանանի պես:

Արցախն ի՞նչ եղավ: Ալիևը վերընտրվեց: Սուլթանաբար: 7 տարի ասելու է` ակտիվ բանակցություններ եմ ուզում, չե՞ք գալիս, ես էլ կկրակեմ: Ի՞նչ անեմ այսքան զենքը, հո չի ժանգոտելու` փող եմ տվել` միլիարդներով: Ես չկրակեմ, ո՞վ կրակի: 2016-ի 800 հեկտարից հետո հիմա` սուբստանտիվով, օկուպացրածը հետ տվեք, հետո Ղարաբաղն էլ կվերցնեմ, Երևան էլ կգամ: Լավրովին էլ հետս կբերեմ, որ ասի` իմ պլանը սա չէր, իմ պլանը Ղարաբաղը Ռուսաստանին միացնելն էր: ՈՒ` ավելացնի` ռուս-թուրքական ռազմավարական համագործակցությունը շահեկան է տարածաշրջանի կայունության ու զարգացման համար: Եվ` ժպտա:

Լավ, հացի չեմ գնում-չեմ գնում, բայց բժշկի գնալ պետք է` մի ամիս է ջերմություն ունեմ ու հետը կռվում եմ մենակ: Բժիշկներից վախենում եմ` ինչպես նրանք իրենց անկանխատեսելի ու անկապ նախարարից: ՈՒ` չեմ հավատում: Մեկ է` բուժելու են ոչ թե ինձ, այլ հիվանդությունը` ստանդարտ դեղատոմսով: Հոգնել եմ: Ամեն ինչից: Ծով եմ ուզում, ու որ ոչ ոք, բացարձակապես ոչ ոք հանկարծ լողափին հեռախոս, հեռուստացույց, համակարգիչ չունենա: Միայն ալիքների ու քամու ձայնն եմ ուզում: Կվերադառնամ, երբ կարոտեմ աղմուկը: Չհավատաք, որ երբևէ կվերադառնամ: Եթե գնամ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ. Գ. Հետգրություն չկա` մտածեք ձեր մասին: Ես դուլ եմ հայտարարում, հետո կմտածեմ` ինչի՞: Հիմա սոված եմ ու հավես չկա: Համ 13-ն է, համ` ուրբաթ:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ