Քաղաքականությունը անհնարինը հնարավոր դարձնելու արվեստ է, իսկ թուրքերի պարագայում նաև` պատմությունը «սրբագրելու» լավագույն գործիք:

«Հարգելի հայրենակիցներ, ես չեմ կարող հրաժարական ներկայացնել, քանի որ Արցախը պատերազմի վտանգի տակ է, Նիկոլ Փաշինյանը և իր թիմը, ովքեր պահանջում են իմ հրաժարականը, հանդիսանում են արևմտա-թուրքական և սորոսական գործակալներ, ում իշխանության գալը լի է բազմաթիվ վտանգներով...

Տատս, ում գյուղում բաբո էինք ասում, մի ամբողջ դարաշրջանի դեմքն էր` ամեն ինչով, կենցաղով, հագուկապով, ապրելակերպով, իմացությամբ, սիրով։ Ամեն ինչով։

Իրանի Իսլամական Հանրապետության խորհրդարանի պատգամավոր Քյամրան Գազանֆարին պաշտոնապես հայտարարել է, որ Իրանի նախկին նախագահ Իբրահիմ Ռաիսին իրականում ոչ թե զոհվել է բնական աղետի հետևանքով, այլ սպանվել է...

Ինձ գալով՝ ես փոթորկոտ, արկածալից կեանք եմ ունեցել, բայց դա իմ ձգտումն է․ տառապել եմ ուժգնօրէն, բայց ինքս եմ փնտրել այդ համայնական տառապանքը․ իմ ազգի դաժան վիթխարի ցաւը հոգիս է ծւատել, բայց ես սիրել եմ այդ առաքինի ժողովուրդը, ինչպէս մայրը սիրում է իր ամենից նւազ, ամենից աւելի տանջւած զաւակը և նրա ցաւագին ժպիտը իր հոգու լաւագոյն ցոլքն է միշտ։ Իմ ամենածանր օրերին իսկ լքումի, մոռացումի խեղդող մղձաւանջը հոգիս չի պաշարել երբէք։

Դեկտեմբերի 7-ը մեր ժողովրդին վրա հասած սարսափելի աղետնեից մեկն է, որին հաջորդեց աղետների ծանր ու արյունոտ մի շղթա. պատերազմ, սուգ, ցուրտ ու մութ տարիներ... բայց և հաղթանակ` ազատագրված հայրենիքի մի հատվածով:

Առաջին անգամ այսպես ճանաչեցի Տանյային. 1985-ն էր, հոկտեմբերը: Ժուռնալիստների վերապատրաստման մեկամսյա դասընթացների էինք:

Վաղը տեղի կունենա եկեղեցու վերաօծման արարողությունը: Այս առիթով վերհիշենք մի քանի հետաքրքիր փաստեր:

Գուրգեն Յանիկյանը մեր գրականության պատմության մեջ տեղ չունի։ Առա՛յժմ տեղ չունի։ Թատրոնի պատմության մեջ էլ տեղ չունի։ Էլի՛ առայժմ։

Ժողովրդի հիշողությունը կարճ է, շատ կարճ: Երևի մոռացել եք, որ 2008 թվականի մարտի 2-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հեռախոսով խոսում էր Ալիկ Արզումանյանի հետ և ասում, որ ամեն ինչ շատ լավ է։ Կրնկնում եմ` շատ լավ։