1980-ականների սկզբին Թբիլիսիում տեղի է ունենում անդրկովկասյան հանրապետությունների պետանվտանգության ծառայողների համաժողով-խորհրդակցություն:
Միջոցառման ավարտին Վրաստանի ՊԱԿ նախագահ գեներալ գնդապետ Ալեքսեյ Ինաուրին մոտենում է Հայաստանի ՊԱԿ ղեկավար գեներալ մայոր Մարիուս Յուզբաշյանին և աշխատակիցների ներկայությամբ ասում.
- Мариус Арамович, а Вы знаете почему в Армении не развивается баскетбол?
- Почему?- հետաքրքրվում է գեներալ Յուզբաշյանը:
- Потому что ни один уважающий себя армянин свой мяч своими руками другому не отдаст!- պատասխանում է գեներալ Ինաուրին, ինչն ուղեկցվում է վրաց չեկիստների բարձր ծիծաղով:
- Если бы не Ваш возраст, Алексей Николаевич, я бы Вам ответил,- սառը արձագանքում է Յուզբաշյանը և նրա հայացքից ծիծաղը վերանում է:
Սա իրական պատմություն է, որն ինձ պատմել է ականատեսը:
Ինչու՞ հիշեցի:
Գեներալ Ինաուրին կոպիտ սխալվել է մի մասով` հայերը ո՛չ միայն գնդակը, այլև իրենց հայրենիքը ում ասես կտան, բայց այդ դեպքում մի հարց մնում է` ինչու՞ չի զարգանում բասկետբոլը:
Տիգրան ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ