Իրականում, առաջիկա ընտրություններում մենք ընտրելու ենք ոչ թե նոր ավտոբուսներ, այգիներ, մետրոյի կայարաններ ունենալ կամ չունենալը, այլ շատ կարևոր մի բան` որտե՞ղ ենք ուզում ապրել` էրիվանու՞մ, թե՞ մեր սիրելի Երևանում։

Երկարատև արձակուրդից հետո վերսկսված ՀՀ ԱԺ նստաշրջանը կոնկրետ, փաստացի ապացույցն է այն բանի, որ այսօր Արցախը Հայաստանի հետ որևէ քաղաքական կապ չունի։

Սեպտեմբերի 9-ին Երևանում Կարեն Դեմիրճյանի արձանի բացման ժամանակ կապիտուլյանտ Նիկոլը, ում համար ընդդիմադիր գործիչ եղած ժամանակ 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին տեղի ունեցած իրադարձությունները և դրանց չբացահայտված մնալը պարարտ հող էր նախկին իշխանություններին խիստ քննադատելու համար, շատ պարզ հասկացրեց, որ իր օրոք էլ այն չի բացահայտվելու:

Հայերն ուզում են այս տարածաշրջանում պետություն ունենալ, առանց պրոֆեսիոնալ հատուկ ծառայությունների:

Պատկերացնում եք՞ փնթի ազգակործանը բարոյական նշաձողն ինչ մակարդակի է իջեցրել։

Կարծում եմ` Փաշինյան Նիկոլը սեփական իշխանությունը երկարացնելու համար վերջին ճիգերն է գործադրում:

Արգիշտի Քյարամյան. ԱԱԾ նախկին տնօրենն է: 44-օրյա ռազմական գործողություններից հետո, Արցախի Հանրապետության նախագահի կողմից ստացել է Արիության մեդալ:

«Ազգային ժողով» կոչվածի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող ոմն վիբրատորչիկ, որը հանրային միջավայրում ավելի վաղ իրեն թույլ էր տվել խուլիգանաբար և ուղտի նման թքել մարդու երեսին, երկու օր առաջ իրեն թույլ է տվել հերթական անգամ գռեհիկաբար արտահայտվել Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարության պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովայի հասցեին:

Ադրբեջանը ռազմական էսկալացիոն փուլը սկսեց հենց Երևանի ավագանու քարոզարշավի մեկնարկին համընթաց: Այսօր մոտալուտ պատերազմի մունետիկները շատ են և իրավացի՝ իրենց զգուշացումների մեջ: Պատերազմի աղաղակումն այս փուլում ինձ համար բացարձակապես քաղաքականապես սնանկ և բարոյապես ավարտված իշխանության դեմ օգտագործելու ու ևս մեկ անգամ «պատերազմը մեր դուռը հասցնելու» հանգամանքը նրանց դեմ ուղղելու հնարավորություն չէ և գոնե ինձ համար երբևէ այդպիսին չի եղել, որովհետև դա փաստ է, ոչ միայն քաղաքական փաստ, այլ նույնիսկ գիտականորեն ապացուցելի իրողություն:

Եթե վերջին 2 տարում մեր վայ-իշխանությունն ու վայ-ընդդիմությունը, ՌԴ-ի կամ Արևմուտքի միջև անվերջ կողմնորոշվելու ու միմյանց կծոտելու փոխարեն, լրջորեն զբաղվեին հայոց համաժողովրդական ինքնապաշտպանության կազմակերպմամբ, ապա այսօր կունենայինք 100.000-անոց հայկական բանակ...