Նվաստացված ազգերի բնական արձագանքը ռևանշն է։ Եթե չկա ռևանշ, ապա ազգն ընդունում է իր պարտությունն ու լքում է պատմության թատերաբեմը։ Իսկ ռևանշն աշխատանք է, առաջին հերթին՝ մտքի։

Ես հոգնել եմ «ընդդիմանալու» թեմաների վրա ռեսուրս ծախսելով, չնայած, շարունակում եմ դրանց դեմ խոսել (սա կրում է լայն զանգվածներին իրազեկելու բնույթ):

Ամերիկյան կապիտալիզմը, ինչպես ամենասկբում էր, շարունակում է հիմնվել մարդկանց վրա։ Տեխնոլոգիականից մինչև ֆինանսական ոլորտները զարգացնում են կոնկրետ անհատներ՝ Իլոն Մասկից մինչև Լարի Ֆինկ։ Իսկ Եվրոպայում Էյֆելի, Ֆերարիի և Շանելի տեսակը վաղուց չկա։

Պետական դավաճանը հայոց ցեղասպանության մասին խոսելիս բառացի հայտարարել է, որ «Մենք պետք է հասկանանք՝ ինչ է տեղի ունեցել և ինչու է տեղի ունեցել։ Սա ոչ միայն պատմական, այլև ռազմավարական հարց է։ Մենք պետք է փորձենք հասկանալ՝ ինչու 1939 թվականին Հայոց ցեղասպանությունը միջազգային օրակարգում չի եղել, իսկ 1950-ականներին՝ հայտնվել է։ Ինչպե՞ս ենք մենք դա ընկալել, ո՞ւմ միջոցով ենք ընկալել և ի՞նչ հետևություններ ենք արել»:

Մեզ շատ արագ մտցնում են «եվրոպական» այն ճահիճը, որից Վրաստանը նախորդ տարի միայն կարողացավ դուրս գալ:

Իրական Հայաստանի Հանրապետությունում ներկա պահին երկու կուսակցություն կա. ա) Հայոց ցեղասպանության թանգարանում գողություն ու ավազակություն կատարողներ ու նրանց սատարողներ։

Հայտարարագրերի մասին օրենքը ոչ միայն խախտում է մարդու անձնական տիրույթի անձեռնմխելիությունը, այլև ծախսատար ու գլխացավանքային է: Այն պետք է բոյկոտել և չեղարկել:

ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանի Ծանրամարտի ֆեդերացիայի նախագահ դառնալն ունի մի քանի նպատակ։ Արդեն որոշում է կայացվել 2027 թվականին Հայաստանի Ծանրամարտի աշխարհի առաջնություն կազմակերպելու համար, ինչը ենթադրում է հսկայական ֆինանսական միջոցների կառավարում՝ ազգային ֆեդերացիայի կողմից։

Հունվարի 7-ին Ադրբեջանի բռնապետը հայտարարեց, որ օրեր անց պետք է տեղի ունենա հայ-ադրբեջանական սահմանազատման հանձնաժողովի ղեկավարների հանդիպում և ինչպես Ալիևն ասել էր, այդպես էլ տեղի ունեցավ:

Հակառուսական հիսթերիան (լրբությունը) թափ է առել և խորանում է: Այս լրբերին կանգնեցնող չեղավ 2008-2018-ը, չկա առավել ևս հիմա: