Համակարգված դավադրության հայկական հետքը (բաց նամակ Բաղրամյան-13-ի ուխտագնացներին)

ՑՈՒԳՑՎԱՆԳ

Շաբաթն անսպասելի նախորդեց ուրբաթին։ Արդեն տողագրել էի հողմաղացյան հերթական հողմապտույտը, երբ «Իրատեսի» նախորդ համարի երկու գերուշագրավ հրապարակումները («Այսպես խոսեց...» և «Հսկողության տակ վերցրեք սեփական շահի համար պատերազմներ ստեղծող 50 առավել հարուստ ֆինանսիստ հրեաների, և պատերազմները կվերանան աշխարհի երեսից») ինձ ուղղեցին այլ սխրանքների։ Իսկ «Քաղաքական խնամախոս, կամ առակներ անառակ կարմիր խնձորի մասին» հողմը կլուսարձակվի գալիք ուրբաթ օրը։

ՎԱՐՉԱՊԵՏԸ ԿԱՌՈՒՑՈՂԱԿԱՆ ՁԵՌՆՈՑ Է ՆԵՏՈՒՄ

Այսպես խոսեց վարչապետը. «Մենք լիքը գույք ունենք, որտեղ տնօրենը տարեցտարի վատ թվեր է բերում, ոչ տնօրեն ենք հանում, ոչ էլ որոշակի քայլեր կատարում, պետք է բոլորի ողնաշարը ջարդել»։ Տիար Կարեն, մեր պատերազմը կայենների դեմ նոր-նոր է մեկնարկում, ձեռքներս առնենք մեկական ոչխարախուզ բիրտ մկրատ և անցնենք գործի։ Այսինքն` կայեններին խուզենք-մաշկահանենք ոտն ի գլուխ։

ՈՒրբաթօրյա հողմաղացը, ինչ խոսք, կենարար հողմեր է ուղղում դեպի տունը կառավարական։ ՈՒղղում է, քանզի աննախադեպ-հոյակապ էր վարչապետը Կումայրի կարմիր քաղաքում։ Քաղաքի հնամենի շենքի վերականգնման համար նա, նախ, նվիրաբերեց սեփական 500 հազար դոլարը և ամենակարևորը` հայտարարեց, որ ինքը, որպես հայոց վարչապետ, բիզնեսով չի զբաղվում և խնդրելու է իր ընտանիքին` ներդրումներ կատարել հայրաքաղաքում։ (Վարչապետի տարոսը Գյումրի քաղաքի ղեկավարներին)։ Կեցցե՛ս, և եթե չարը խափանվի, և խմբիշխանությունը նման գործընթացների արդյունքում տապալվի, տեսանելի ապագայում, չզարմանաք, անկեղծ սրտով կվերանդամագրվեմ նոր ոգի առած ՀՀԿ-ին։

Արգո Կարեն, մեծարգո Կարապետյան, ժամանակը չէ՞ հստակեցնելու, թե ՀՀ-ում ինչը պետք է լինի ոչ պետական և ինչը` պետական-համաժողովրդական։ Տեսեք, երկիրն այսօր ճարակվում է խմբիշխանության ձեռքերում։ Տեսեք, խմբիշխանությանը սատարում, թև ու թիկունք են դառնում աղանդավորական հրոսակախմբերը` շուրջ 250 հազար անդամ-անդամուհիներով հանդերձ, և հանդերձյալ աշխարհից լսելի են մեր սուրբ նահատակների ցասումնալից հառաչանքներն ու պարսավանքները` սկսած Կարմիր Վարդանից և ավարտած Նժդեհով, Արցախյան ազատամարտի հերոսներով, առհասարակ, հանուն հայկական պետականության մաքառած երևելիներով։
Սակայն վերադառնանք Կումայրի-Գյումրի-Ալեքսանդրապոլ-Լենինական-Գյումրի։ Ժամանակը չէ՞ Կումայրի սրբատաշ, բայց առօրս մամռակալած հայրաքաղաքում հնօրյա թավշոսկի գորգ ու կարպետի վերականգնմանը զուգընթաց գործարկել նոր դարբնոց և աղբյուր, որպեսզի կոփածո մետաղը և սառնապղպջան ջուրը գուրգուրեն օտարների քիմքն ու հոգին։ Ամենևին անտեղի չէ, որ Կումայրին վերջապես դառնա համաշխարհային կարգի զբոսաշրջային կենտրոն` մշակութապատմական երեսով, սակայն «պոլիգոնային» դարձերեսով։ Զի Գյումրի-Ալեքսանդրապոլը Ռուսիո կայսրության առաջնադիրք քաղաք-ամրոցն է, և այս փաստից խուսափելը նշանակում է տառապել ջայլամային ջերմախտով։ Այսպիսով Կումայրու գլխավոր արժանիքը չանտեսենք, այն նախ վարպետաց քաղաք է, ավանդույթի և արժանապատվության յուրօրինակ մի հանգրվան։ Սակայն Կումայրին պետք է վեր հառնի որպես արդյունաբերական-արհեստագործական կենտրոն։ ՈՒ պետք է անդառնալի-ամոթալի հուշ դառնան վագոն-տնակները` իրենց անժամկետ չարքաշության մատնված բնակիչներով հանդերձ։

ԿԻԿԼՈՊՆԵՐԻ ԵՎ ԿԵՆԳՈՒՐՈՒՆԵՐԻ ԴԱՐԱՇՐՋԱՆԻ ՄԱՅՐԱՄՈՒՏԸ
Երկարաշունչ հրապարակման («Հսկողության տակ վերցրեք...) հիմնադրույթները զուգահեռելով հայկական խմբիշխանական իրականության հետ` կկռահենք, թե ինչ ձևաչափում է ալեկոծվում 3-րդ հանրապետությունը ապրիլյան հիմնարար (հուսանք` ո՛չ քանդարար) ընտրություններից առաջ։ Բայց, կներեք, չէ՞ որ պահն է քնարական դադարի։ Ահա թե ինչպես է օրվա հևքը զգում խիստ յուրակերպ պոետ-գեղագետ Էդվարդը Միլիտոնյան.

Նրանք Լև Տոլստոյից
ավելի լավ են գրում
Պատերազմի և խաղաղության
Հաշվեմատյանները։
Նրանք նոր
Աստվածաշունչ են գրում`
Երանի հոգով աղքատ
Եվ պարկերը փողով
լցրած կենգուրուներին։
Ի սկզբանե էր բանկը:
(«Բանկային գործի դաս»)

Տարածաշրջանային փորձագետ և թուրքաց գլխին ծանրակշիռ փորձանք դարձած տիար Հացպանյանը Սարգիս ուշի ուշով մեկնաբանում է Հակոբ Սանասարյան-բնապահպան աջթևայինի «Համակարգված դավադրություն» աշխատությունը։
Դրվագենք և ի ցույց հանենք։ «ՄԱԿ-ի 1996-ի «Զարգացման ծրագրեր» զեկույցի տվյալներով` 358 միլիարդատեր կլանային ընտանիքների եկամուտը դոլարային հաշվարկով գերազանցում է երկրագնդի բնակչության 45 տոկոսի եկամուտները»։ Օ՜հ, պարզամիտ կլաններ, 358-ն եք դուք, և կլանել-կալմեջ եք արել երկրագնդի բնակչության ընդամենը 45 տոկոսին, այսինքն` կեսից էլ պակաս։ Այնինչ հայոց նորաթուխ կլանները, ի դեպ, ձևավորված 1996-ին, կլանել-հպատակեցրել են ՀՀ ազգային-պետական, նաև համաժողովրդական հարստության 90 տոկոսը։ Մնացած 10 տոկոսի ձեռքբերման համար կենաց-մահու պայքարը իր կիզակետում է։ Եվ սա ուղերձ է ԱԺ-ի ուխտագնացներին, այսօր ևեթ հայտարարեք այն հիմնարար քայլերը, որոնք կհեղաշրջեն մեր դժնի ժամանակը և 113 կլանները կդառնան մակաբույծ զեռուներ։ Այո՛, նորհայկական, արդեն քսանամյա փորձություն ունեցող կլանաընտանեկան խմբիշխանությունը, ըստ էության, շուրջկալել է հանրապետությունը և կերտել ու ձևավորել է իր երազանքի սակարան-բնօրրան մենիշխանական հայրենիքը։ Եվ նրանք, հավատարիմ Համաշխարհային կառավարության դուստր ձեռնարկությունների (իմա` ՄԱԿ-ի և Համաշխարհային բանկի, Եվրախորհրդի և Եվրամիության, ինչպես նաև ԼԳՏԲ-ական-արսինեխանջյանական համայնքի) ցուցմունք-հրահանգների, բազում տեսանելի և աներևույթ թակարդներ են պրկել ամենուր` N սահմանապահ զորամասի խոհանոցից անհետացած պահածոյից մինչև նվիրաբերմամբ միլիոնատեր դարձած պերճացուցք պետպաշտոնյաները։ Գալիք խորհրդարանը պետք է բարոյական պայծառամտությամբ առաջին իսկ նիստում հոտնկայս օրենք ընդունի, որը կպահանջի հիմնավորել, թե ինչպես են բարձրաստիճան պետծառայողները, դիցուք, «Հյուսիսային ճառագայթ» բաբելոնածին թաղամասում «երկնել» բազմամիլիոն եվրո արժողությամբ դղյակներ, և ինչպես են դրանք զարդարել ոսկերիզ ջեռուցման մարտկոցներով, ադամանդակուռ ջահերով և, վերջապես, արծաթյա զուգարանակոնքերով։ Այսպիսով, ընտրություններից շուրջ 40 օր առաջ ՀՀ-ն արձանագրել է հետևյալ պատմաքաղաքական նվաճումները` 113 կլանային գերիշխող ընտանիք, 12 միլիարդատեր, շուրջ 1000 միլիոնատեր, 1 մլն մշտական արտագաղթյալ բնակչություն, 6 մլրդ պետական պարտք և խմբիշխանության որոշ պարագլուխների տիեզերական ամբարտավանությունը։ Սակայն այսօր ծառային ձեր հեզ մի լուրջ բան է մտատանջում-պատեպատ խփում, արդյո՞ք Համաշխարհային կառավարության ուղեղային-կործանիչ կենտրոնները Լևոնին` Տեր-Պետրոսյան, ընտրելով որպես երկրի պետականազրկման գլխավոր գործիք նման ակնառու հաջողություններ էին ակնկալում Հայաստանում։ Համոզված եմ, որ ոչ։ (Իսկ դուք ի՞նչ եք կարծում)։

Սակայն եկեք խրոխտ ոգով խոստովանենք` մի՞թե երկրաճարակ այս համաճարակը հավերժական է: Մի՞թե պատմական պահը չի հասունացել գիտակցելու, որ օլիգարխիան և բյուրոկրատիան ընդամենը և պարզապես հետևանք են, փտախտով ճարակված ծիրանենու սաղարթը, իսկ արմատը կենաց ծառ-ծիրանենու պետք է բյուրեղանա Բաղրամյան-13-ում, արդեն գալիք և հաղթական մայիս ամսին։ Մի խոսքով, հուսանք, որ հայկական կիկլոպ միակնանի հրեշների դարաշրջանի մայրամուտն է։ Գալիք խորհրդարանում պետք է մնա լֆիկաթոխմախա-շմայսական, նաև մանվելասեյրանական, նաև, ինչու չէ, խոսրովագեղամյանական, րաֆֆիափոստանջյանական դառը հուշը։ Ամե՛ն։

ՀԵՏԳՐՈՑ-ՄՐՈՑ
Երեք խորհուրդ վարչապետին, որոնք կպառակտեն 3-րդ հանրապետությունը ծննդյան պահից բռնազավթած Համաշխարհային կառավարության նորհայկական դավի հիմքերը.
ա) Ազգայնացնել-պետականացնել ՀՀ «լիքը գույքը», այն է` հանքերը, սարերը, լճերն ու ձորերը։
բ) Ամրագրել ձեր և մեր քաղաքական հենարանը, այն է` բազմաչարչար հայությունը, որը երկրի բնակչության 90 տոկոսն է, բայց տնօրինում է ազգային-պետական-համաժողովրդական սեփականության ընդամենը 10 տոկոսը։ (Այսինքն` 10 տոկոսի բաժնետերը պետք է դառնա խմբիշխանությունը, 90 տոկոսի տերը` ողջ հայությունը)։
գ) Վերջապես` մշտապես հետևեք «Իրատեսի» հրապարակումներին։ Հավատացեք, չե՛ք փոշմանի։

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Էլֆրիդա Մելիքյանի Էրգիրն ու Երկիրը
• Կենաց ծառի այգեպանը
• Ողբերգազավեշտ
• Ազգային կապիտալը պետականության անկյունաքար
• Հովվերգական դավադրություն (բացահայտված է ՔՊ-ի հինգերորդ շարասյունը)
• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն

Մեկնաբանություններ