Նիկոլ Փաշինյանը, ունենալով թագավորի չափ լիազորություններ, կանգնել է խորհրդարանի ամբիոնի առաջ ու նորից հակապետական, հակահայկական թեզեր է ասում։ Ստիպված ընդունում է, որ Արցախի հարցում սխալվել է, սակայն Ալիևի հանդեպ վախից այլևս Արցախ բառը չի արտասանում, իր ճակատագրական, հազարավոր տներ քանդած, տասնյակ հազարավորներին դժբախտացրած սխալների համար հրաժարական չի տալիս։

Ոչ մի անգամ որևէ արևմտյան դեսպանատուն ո՛չ մի անգամ ծպտուն չի հանել, երբ փաշինյանական ոստիկանությունը անհամաչափ ուժ է կիրառել, անադեկվատ ու անհիմն բռնությունների դիմել խաղաղ ցուցարարների, պատերազմում զոհվածների ծնողների նկատմամբ: Նրանք լռել ու ծպտուն չեն հանել, երբ այս տարվա հունիսի 12-ին ոստիկանությունը խաղաղ ցուրարարների նկատմամբ զանգվածաբար կիրառեց «Զարյա-3» տեսակի լուսաձայնաբեկորային նռնակներ, որոնք նախատեսված են ոչ թե ցույցեր ցրելու, այլ հակաահաբեկչական գործողություններ իրականացնելու համար: Դրա հետևանքով ավելի քան 100 ցուցարար վիրավորվեց, իսկ մեկ քաղաքացի հաշմվեց: Դրանից հետո միայն ԱՄՆ դեսպանատունը հայտարարություն արեց՝ մեղադրելով... խաղաղ, անզեն ցուցարարներին ու փաստացի արդարացնելով ոստիկաններին, որոնք բզկտում էին ցուցարարներին, այդ թվում՝ կանանց, երեխաներին ու ծերերին:

«Աշխարհը նորից փոխվում է, ու ինչքան էլ որ փոխվի, միևնույն է այս քարքարոտ հողի վրա մի խելոք, աշխատասեր Ժողովուրդ ապրելու է։ Մեր պարզ խնդիրն ընդամենն այն է, որ այդ ժողովուրդը շարունակի իրեն կոչել հայ, իսկ երկիրը կոչվի Հայաստան»։

Կան մարդիկ, որոնք ասում են, որ Հայաստանում շարժումները չեն հաջողվում առաջնորդ չլինելու պատճառով: Կան մարդիկ, որոնք ասում են՝ պատճառը ծրագիր չունենալն է: Ոմանք ասում են՝ ժողովուրդն է անտարբեր, ոմանք էլ ընդդիմությանն են մեղադրում: Ոստիկանական բռնապետություն են դարձրել մեր երկիրը՝ դա են համարում պատճառը շատերը: Կան մարդիկ, որոնք մատնանշում են այս բոլորը միասին, իսկ գուցե ա՞յլ պատճառ կա, գուցե մեր երկրում տեղի ունեցող կարևորագույն հարցերը լուծվում են մեր երկրի սահմաններից դու՞րս:

Այն, որ Ալմաթայի հռչակագիրը ոչ մի աղերս չունի Արցախյան խնդրի կարգավորման հետ եւ չի կարող դիտարկվել որպես սահմանազատման եւ սահմանագծման հիմք, շատ ենք խոսել, բացատրել, գրել։

Վրաստանում ոստիկանների վրա կրակող ցուցարարը խաղաղ է, իսկ Հայաստանում խաղաղ ցույցի դուրս եկած քաղաքացին՝ ագրեսոր։ Սա՛ է Արևմուտքի պատկերացումը։ Իրերի դրությունը այսպես է, քանի որ Վրաստանում ընդդիմությունն է Արևմուտքի շունը, իսկ Հայաստանում՝ իշխանությունը։

Երկար ժամանակ է՝ արձակին չեմ դիմում, որովհետև ցավն էլ է պահանջում ստեղծագործական ժանրի փոփոխություն։ Երբեք չեմ ցանկացել ինձ պատուհասածը փաթաթել ընթերցողիս կամ հարազատներիս պարանոցին, բայց հոգևոր դաշտում կիսվել եմ ցանկացել, որովհետև այս փորձությունը ինձ համար նաև արժեքների փորձություն էր.տասնչորս ամիս անընդհատ փահլևանի պես հենաձողը ձեռքիդ, մի ոտքի վրա կանգնած մնաս լարին և ամեն վայրկյան սպասես անկմանդ...

Պետության գլխին նստածի նպատակը մեկն է՝ թույլ չտալ, որ հանկարծ որևէ մեկն իրենից հզոր դառնա (հեղինակությամբ, ազդեցիկությամբ, վարկանիշով, ունեցվածքով..., ցանկացած բանով):

Նոր աչքովս ընկավ` Հ1-ով «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի հեռուստամարաթոնն էր գնում: Միանգամից մոտս լեգիտիմ հարց առաջացավ, թե էս մարաթոնն անում եք, որ ի՞նչ անեք, փող եք մուրում հանուն ինչի՞...

Կառավարության երեկվա նիստին գերագույն ապազգային տարրը նորից բացեց իր դեմքը. ցնցման մեջ ընկավ, երբ ասացին, որ գյուղերից մեկի դպրոցում գեներալի անունով դասասենյակը բացվել է բնակիչների պահանջով...