Հոգեբուժության ցանկացած պրոֆեսոր ձեզ կապացուցի, որ անգամ խելագարությունը ունի իր սիստեմը:

Վրաստանում բուռն ներքաղաքական գործընթացներ են: Մեր հարևան եղբայրական երկիրը առայժմ մեր միակ կապուղին է դեպի արտաքին աշխարհ, շատ կենսական նշանակություն, որն ապացուցման կարիք չունի...

Չէր կարող ողջ աշխարհի համար պատմական անբեկանելի փաստ հանդիսացող Արևմտյան Հայաստանի հետ ֆեյք Արևմտյան Ադրբեջանը նույն հարթության մեջ ներկայացնող անձը որևէ շահագրգռվածություն չունենալ: Եվ եթե դա անողը լիներ ադրբեջանցի, ապա բոլորին պարզ կլիներ, որ իր պետության շահն է առաջ տանում, եթե լիներ որևէ հայ, ապա անհրաժեշտ կլիներ պարզել, թե ու՞մ պատվերն է կատարում և ինչի դիմաց:

Մեր օրերում ավելի առարկայական է հնչում «խաղաղություն ես ուզում՝ պատրաստվիր պատերազմի» գաղափարը: «21-րդ դար, քաղաքակիրթ աշխարհ»՝ այս ձևակերպումները միամիտների համար ննջանյութ են:

Վրաստանը վերադառնում է դեպի պետություն հաստատակամ քայլերով. ամեն ձևով խանգարելու են, բայց կարևորը միտումն է, կամքը, չվաճառվելու որոշումը: Ոնց էլ լինի, լուծումը կգտնեն:

Վրաստանը մինչև 2028 թվականը հրաժարվում է ԵՄ-ին անդամակցելու շուրջ բանակցություններից և եվրոպական դրամաշնորհներից: Վերջին ընտրություններից հետո այդ երկրի և Արևմուտքի միջև հարաբերությունների վատթարացումն ակնկալելի էր...

Գնում-գալիս՝ մտածում եմ այս հարցի շուրջ. ի՞նչն է ստիպում ընդդիմադիր առաջնորդներին, կարող ուժը թողած, անդադար հղվել անկարողի վրա ու դրանով արդարացնել սեփական անհաջողությունը:

44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո, փորձելով ոչ միայն հնարավորինս արագ մոռացության տալ իրենց նոր ոճրագործությունները, այլև առիթից օգտվելով, աննախադեպ զիջումներ կորզել, ինչն սկզբից գուցե անհավանական էր թվում, Ադրբեջանի և Թուրքիայի իշխանությունները բացահայտ շանտաժի մեթոդով շրջանառության մեջ դրեցին իբր թե վնասների փոխհատուցման և նույնաբնույթ անհեթեթ պահանջներ, որոնք անպատասխան էին թողնվում: Խոսում էին իբր 50 մլրդ վնասի հատուցման կամ դրա դիմաց տարածքային զիջումների, ընդհուպ՝ արևմտյան ադրբեջանի թեզի մասին և այլն: Իրենց նկրտումները արդարացի փաթեթով հրամցնելու նենգ նպատակով ընդհուպ դիմեցին մեծաքանակ ռազմագերիներին իբրև միջազգային հանցագործների դատապարտելու և նույն տրամաբանությամբ Արցախի ռազմական և քաղաքական գործիչների նկատմամբ դատավարություն իրականացնելու կեղտոտ քայլին:

Վերջին շաբաթների ընթացքում շատ ենք լսում դանակահարությունների կամ գնդակահարությունների մասին։ Հայաստանում փաստորեն ստեղծվել է մի իրավիճակ, որտեղ աճում է թե՛ ոստիկանների, թե՛ հանցագործությունների թիվը։ Սա լավագույնս ապացուցում է, որ Հայաստանի իրավապահները կարգ ու կանոնը պահելու համար չեն, այլ լոկ նիկոլի և նրա խմբակի անվտանգությունն են ապահովում ու անհամաչափ ուժ են գործադրում խաղաղ ակցիայի մասնակիցների նկատմամբ։

Առաջներում պատմությունը մեզ նման հնարավորություն երբեք չի տվել՝ 30 տարի շարունակ աննպատակ ու անկապ դատարկախոսել։