Հարևանները չամիչով փլավ էին սարքել, ձուկ էին սարքել. ինքը սիրտ չուներ, ոչ մի բան էլ չէր սարքել, առավոտվանից կանգնած էր պատին ամրացրած սրբապատկերի առաջ, ինչպես ամեն օր էր անում։ Տիրամոր նկարի ներքևում պատն աղոթքից մաշվել էր, ներկը թափել էր։ Էնքա՜ն ցավ կար Տիրամոր հայացքում․․․

Նիկոլ Փաշինյանն օրեր առաջ ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում էր արել՝ «հարկատուն թիվ մեկ հերոսն է» ընդհանուր բովանդակությամբ։

Ես քաղաքական գործիչ չեմ և չգիտեմ` ինչ է պետք անել, բայց գիտեմ շատ պարզ մի ճշմարտություն՝ ամեն ինչ անել, որ Միքայել Արզումայանին, Տիրան Խաչատրյանին և առաջիկայում ձերբակալության ենթկա նախկին և ներկա զինվորականնրին ոչ մի դեպքում չարտահանձնեն Ադրբեջանին:

«Սալյուտն» ու ՀԾ-ն, որ նշանակում էր «հայկական ծխախոտ», 30 կոպեկ էին, բայց սովետական համակարգը շատ մարդասիրական համակարգ էր, չէր կարող թույլ տալ, որ մենք էդքան էժան փչացնեինք մեր առողջությունը. դրա համար էլ՝ տակից 40 կոպեկով էին ծախում։ Սովորական ուսանողի թոշակը, որը ոչ գերազանցիկ էր, ոչ էլ պարտք ուներ, 40 ռուբլի էր։ Պարտք ունենալը փողի հետ կապ չուներ, պարտք՝ նշանակում էր չհանձնած առարկա՝ քննություն կամ ստուգարք, իսկ փողի պարտք սովետական ուսանողը չէր կարող ունենալ, եթե, իհարկե, թղթախաղով չէր մաշում իր ուսանողական տարիները։

Էն տարիներին, երբ Ձմեռ պապն իսկական էր, իսկ տոնածառն անտառից էին բերում, երբ ձյունը ձնագնդի խաղալու համար էր գալիս, իսկ ցուրտը հալվում էր մեր շնչից, երբ ամեն տուն իր սահնակն ուներ, իսկ ամեն բակ՝ իր զառիթափը, երբ Նոր տարին մանդարինից մանդարին էր գալիս, իսկ տոնածառի խաղալիքները ջարդվել գիտեին, երբ մութը երբեք դատարկ չէր լինում, իսկ լռությունը երբեք՝ ճնշող...

Ֆեյսբուքյան ընկերներից մեկի էջում տեսնելով Հայկ Կոջորյանի ելույթը պատերազմի և խաղաղության հերոսների մասին, նյութի տակ մի մեկնաբանություն գրեցի, սակայն, զարմանալիորեն, ՖԲ-ն անմիջապես հայտնեց, որ էջի տերը հեռացրեց իմ մեկնաբանությունը:

Դուք գիտեք լավ ա՞, որ հեռուստացույցները բարակել են։ Հիմա էս բարակ հեռուստացույցի գլխին բան չես դնի, իսկ դա նշանակում ա՝ տան մի տաքուկ անկյուն պակասել ա։

Տարվա կյանքը երկար չի՝ ընդամենը մի տարի։ Դեռ ոչ մեկին չի հաջողվել դրանից ավելի երկար ապրել. ճակատագիր ա։ Եթե տարի ես ծնվել, կյանքից շատ սպասելիք չունես, բոլորը քեզնից են սպասում։ Ծնվում ես աղմուկի, գունավոր լույսերի, հրավառության մեջ, դեռ աչքդ չբացած՝ կոկորդդ խոզի բուդ են խցկում, սալաթներ, մրգեր, խմորեղեն, քաղցրավենիք, քիչ ա մնում՝ խեղդվես, տռզում-մնում ես, իսկ մարդիկ նստում ու սկսում են քեզնից սպասել, հետո, անկախ նրանից, թե ինչ են ստանում, ուրախանում են քո գնալու համար, դեռ մյուս տարին չեկած, քեզ արդեն մոռանում են ու սկսում են մյուս տարվանից նույնը սպասել։ Ասենք՝ չէ՛, չեն մոռանում, հաճախ են հիշում, բայց, ավելի շուտ, իրանց են հիշում քո մեջ. դու պիտակի նման մի բան ես՝ հերթական համար, որին մեխում են իրանց հիշողությունները, որ ճիշտ նոստալգիկ հաջորդականությամբ դասավորեն։

Բոլորս էլ գիտեինք, որ Ձմեռ պապը մանկապարտեզի էլեկտրիկ Կարոն ա, բայց, դե, մեծերն էդքան բան էին անում, որ մենք ուրախանայինք, մենք էլ ցույց էինք տալիս, թե հավատում ենք ու ուրախանում էինք։ Սրտանց էինք ուրախանում։ Էլեկտրիկ Կարոն մեր համար իսկական Ձմեռ պապից ավելի իսկական էր. նա Ձմեռ պապ չէր ծնվել, այլ դարձել էր՝ մեր համար։ Ու նվերներն էլ երկնքից չէին ընկել, այլ մեր ծնողների աշխատած փողերով էին առել։

Նոր Տարվան մնացել էին հաշված ժամեր, բայց քաղաքը դեռ եռուզեռի մեջ էր։ Մարդիկ շտապում էին ավարտին հասցնել բոլոր գործերը և, ուրախ-զվարթ ճանապարհելով հին տարին, դիմավորել Նոր Տարին։ Բոլորն էլ ձգտում էին դիմավորել շատ ուրախ և զվարթ, ճոխ և հանդիսավոր, որպեսզի գալիք տարին նույնքան ուրախ և բարեբեր լինի։