Հունիսի 12-ին Անդրանիկ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆԸ կդառնար 63 տարեկան
Իր բառերն են: Հարցազրույցներից մեկում է ասել` 1999-ին: «Առանց խենթության ոչ մի գործ գլուխ չի գա»,- ասել է: Խենթության այն տեսակը նկատի ուներ, որի մասին Սևակն իր ձևով էր ասում. «Բառերն էլ մինչև կարգին չգժվեն` երգ չեն դառնալու»:
Պետական-քաղաքական գործչի իր տեսակի համար այդ խենթությունը նվիրում էր նշանակում, երկրի շնչառությունը սրտով զգալու բացառիկ տաղանդ: «Հենց տրամաբանությամբ ենք առաջնորդվում, օտար ինստիտուտները շատ լավ կարողանում են հաշվել մեր քայլերը»,- ասում էր: Որովհետև գիտեր` չոր «հաշվապահությամբ» երկիր չես պահի, առավել ևս` սառը հաշվենկատությամբ: Հաշվելու գործում օտարները մեզնից մի քանի դար առաջ են, մենք ապրելու և արարելու մեր խենթությամբ պիտի առաջ անցնենք նրանցից: Ինքը հավատում էր դրան:
«Ընկերոջս չեմ դավաճանի, գործիս չեմ դավաճանի: Որոշակի բարոյական սկզբունքներ կան, որ դարերից փոխանցվել են մեզ` հավատարմություն ընտանիքին, ցեղին, ընկերությանը, այսօր` նաև պետականությանը»,- ասում էր:
Ինքն այդ պետականության կերտողներից մեկն էր` նվիրյալ գործիչ, որ երբեք չինովնիկ չդարձավ ու հենց այդպիսին էլ մնաց իրեն սիրողների հիշողության մեջ` պարզ, շիտակ ու առինքնող:
Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ