Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հայտարարել է, որ Ռուսաստանը չունի ոչ բարեկամ երկրներ, այլ ունի պետությունների ոչ բարեկամ վերնախավեր։ Պուտինը կարծում է, որ նրանք, ովքեր դադարեցրել են Ռուսաստանի հետ փոխգործակցությունը քաղաքական ճնշման պատճառով, կվերադառնան։ Ըստ նրա՝ ինքնիշխանության կորուստը կնշանակի Ռուսաստանի գոյության ավարտ։ Նա վստահ է, որ Եվրոպան ներկայում զրկված է ինքնիշխանությունից։               
 

Մետաֆիզիկան փոխարինվում է պրագմատիզմով

Մետաֆիզիկան փոխարինվում է պրագմատիզմով
11.01.2019 | 01:54

Երբեք թող չասեն` հին է Զբիգնև Բժեզինսկու «Մարշալի պլանը»` Մեծ Մերձավոր Արևելք անվամբ: Այն մաս առ մաս («մեկ առ մեկ, հատիկ առ հատիկ»), ամերիկյան արտիստությանը հատուկ խորքով` հետ-առաջ տեխնոլոգիայով կյանքի է կոչվում` պատասխան տալով Հայաստանում ամիսներ առաջ տեղի ունեցած` ձևով թավշյա, իրականում լավ մշակված, հզոր մետաֆիզիկա ունեցող, խիստ քողարկված նպատակներ հետապնդող` պրագմատիզմի վերածվող գործընթացներին: Բայց ամեն բան հերթով, և այսուհետ` պրագմատիզմի մասին:
Օրերս Մերձավոր Արևելքում էր ԱՄՆ պետքարտուղար Մայք Պոմպեոն: Իսրայել-Թուրքիայում էր ԱՄՆ նախագահի արտաքին կապերով հզոր խորհրդական, մեզ քաջածանոթ Ջոն Բոլթոնը: Այո. ԱՄՆ-ը Նոր տարին չսկսած լուրջ էսկադրոն էր իջեցրել տարածաշրջան` Իրանի հարցով: Ընդ որում, ամերիկյան արտիստիզմն ու «բազարը» Բոլթոնի դեպքում հասան գագաթնակետին: էրդողանը չընդունեց Բոլթոնին. պատճառն ամերիկյան հայտարարությունն էր, որ առնչվում էր Սիրիայի քրդերի «խաթրին չկպնելուն», սեփական զորքերը միայն այդ դեպքում Սիրիայից հանելուն: Տեսանելի է, ԱՄՆ-ը քրդերի քարտը կխաղարկի մինչև վերջ` կախված Իրան-Սիրիա-Իսրայել-Ռուսաստան «բազար-զարգացումների» ամպլիտուդից:
Սպասենք այդ ուղղությամբ զարգացումներին, արձանագրմամբ` Հայաստանում սկսվում է պրագմատիզմի ժամանակաշրջան ոչ միայն միակուսակցական համակարգ ունեցող քաղաքականության հեռանալով, այլև, որպես ուրույն «պլացդարմ», ինչի համար էլ «տեղի ունեցավ» հեղափոխությունը. պետք էր «վերակազմավորել», «գծել» Հայաստանը` ի պատկեր ամերիկյան պլանների, որպեսզի ինչ-որ պահի չդառնա ռուսաստանյան, մասամբ էլ` իրանյան խաղի բաղկացուցիչ, ընկնի «ոտքի տակ»:


Եվս մեկ անգամ անկեղծորեն արձանագրենք` խիստ պլանային-դետալային ոսկերչական մշակում ուներ Հայաստանում տեղի ունեցած «թավշյա» հեղափոխությունը: Հիշենք, երբ ժամանակներ առաջ ասվում էր` «հաջորդը Հայաստանն է, այնտեղ է հեղափոխություն տեղի ունենալու», ժպտում էինք, չէինք հավատում, իրոնիկ շեշտադրմամբ էինք նայում բոլոր նրանց, որվքեր անվերջ անգիր արած կրկնում էին` չէ՛, բայց հաշվե՞լ եք որքան քաղաքացիական ու հասարակական կազմկերպություն ունի ԱՄՆ-ը Հայաստանում` 5 հազար. նկատե՞լ եք` որքան մեծ է ԱՄՆ դեսպանատունը` մի իրական ռազմաբազա: Այո. ժպտում ու ժպտում էինք` մեր հին մտածողությամբ, մտքում հաշվարկելով ռուսական ակտիվները Հայաստանում, ենթակառուցվածքների ու ռուսական ռազմաբազայի, սահմանապահ զորքերի ու մնացած ամեն ինչի «հմայնքները»:
Արձանագրենք և մեկընդմիշտ. այդ ամենը մղվեց լուսանցք. Հայաստանը շարժեց ՀԱՊԿ-ը, օգտվեց Ռուսաստանի նկատմամբ առկա ու սպասվող պատժամիջոցներից, Ռուսաստանի` Հայաստանը չկորցնելու, կտրուկ քայլերի չգնալու առայժմեական տագնապներից, և նույնքան սահուն Հայաստանը` «ты кто такой, давай до свидания!» արեց Ռուսաստանին: Բոլոր դեպքերում, գործընթացներն այդտեղ են տանում:


Մտածում եք` Ռուսաստանը չի հանդուժի այդ ամենը: Արդեն հանդուրժել է: Դատելով վերջին` Պուտին-Փաշինյան հանդիպուման ժամանակ Սերգեյ Լավրովի` որևէ դիվանագիտական ենթաշերտում չտեղավորվող հայացքից, նստելու ձևից, պետք է ասել, որ Ռուսաստանը հասկանում է` առաջ գնա` վնաս է, հետ քաշվի` վնաս է…
Բայց կա արջի զարթնելու ու կատաղած վրա տալու սինդրոմը ևս: Ամեն բան կախված է նրանից, թե ԱՄՆ-Ռուսաստան տանդեմը ի՞նչ կպայմանավորվի` Սիրիա-Թուրքիա-Իրան զարգացումների շուրջ: Եվ կպայմանավորվի՞ արդյոք: Հայաստանյան զարգացումները, այդ թվում և ներքին, իսկ որ ամենակարևորն է` Ղարաբաղյան, կպայմանավորվեն բացառապես դրանով:


Այնպես որ, նոր իշխանությունների ամբիցիաները (իրականում` լկտիությունը) կարող է բավարարել` դեռ մատը-մատին չտված մանդատ ստանալու արարողությունը Օպերայում կազմակերպելով` «թիթիզության» բոլոր նոմինացիաներով:

Իշխանությունն իր իսկ մեկնարկի սկզբին իրականում խախտեց սահմանադրությունը և ԱԺ առաջին նիստը հրավիրեց ոչ ճշգրիտ ժամկետում: Մեծացրեց պատգամավորների թիվը` արտաքին պարտքին զուգընթաց։ Իսկ թե ինչպե՞ս է դիմագրավելու գազի գնի սուբսիդավորումը, արտաքին մարտահրավերները… և այդպես շարունակ… առայժմ և դեռևս այս իշխանությունը «հաղթանակներ» ու խնջույքներ է տոնում… սպասվող ժանտախտին ընդառաջ:


Իսկ երբ արդեն գեոքաղաքական և օրհասական խնդիրները առարկայորեն կծեծեն խաղին ինքնամոռաց տրված` խնջույքասեր-ամբիցիաներից խեղդվողների դուռը, այդ ժամանակ արդեն պետության ճակատագիրը կդրվի «խաղի ու խնջույքի» սեղանին… որպես մատաղացու գա՞ռ, թե՞ շարունակականության պարտադրանք:
Ցույց կտա ժամանակը:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3951

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ