Լուսաբացներին սարերի հեռվից, Երկնում լուռ ճախրող Հարազատ մարդկանց բուրմունք է գալիս Ցորեն հացի պես: Նրանց ափերի շոյանքը ծանոթ Հպվում է ցավից թաղկած մեր սրտին Տիրոջ ծածկոցի մեղմ ելևէջով Մեզ բալասանում, հույսի վերածվում:
Ռուսաստանի հարցում և, ընդհանրապես, բոլոր մեզնից շատ ուժեղների հարցում, մենք և մեզ նման թույլերն ու կիսաթույլերը միամտորեն, թե աշխարհի հիմնական գործերից շատ հեռու լինելով, անհուսորեն լող են տալիս խորին թյուրիմացությունների ծովում...