Զբաղվեք երկրով և նրա անվտանգությամբ, գործով և ոչ թե ողբով

Շատ է խոսվում Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման մասին: Հիմնական շեշտադրումն այն է, որ միջազգային ճանաչումը ինչ-որ ժամանակ կհանգեցնի հայ ժողովրդի արդար դատի հանգուցալուծման, և տեղի կունենա արդարության հաղթանակ, ու ինչ-որ չափով փոխահատուցում կտրվի: Այս բնական և ազնիվ ձգտումը երազանք է համայն հայության համար: Ես ևս մինչև վերջերս հավատում էի, որովհետև կար այն համոզմունքը, որ Արցախի անկախության ճանաչումով առաջադեմ մարդկությունը, միջազգային հանրությունը, ցեղասպանված ժողովրդի պատմական իրավունքներն իր հայրենիքի մի հատվածում ճանաչելով ու պաշտպանելով, իրականություն կդարձնի փոխհատուցումը: Այնինչ, «դեմոկրատական» Արևմուտքը և ցեղասպանություն ճանաչած ու չճանաչած մյուս բոլոր պետությունները, բոլորն առանց բացառության՝ հարևան, բարեկամ, թե դաշնակից, լուռ հանդիսատեսի կարգավիճակով դիտեցին արցախահայության գողգոթան: Այնպես, ինչպես 1915-ին էր: Ու՞մ են պետք այդ ճանաչումները և կոկորդիլոսյան արցունքները, այսօր հուշահամալիր բերված ճոխ ծաղկեպսակները, դրոշներ ծածանելը կամ դրանք այրելը: Այնպես որ, Ցեղասպանության ճանաչումով և դրա հետ կապված սպասելիքներով ո՛չ բանավիճեք, ո՛չ ոգևորվեք, ո՛չ էլ հիասթափվեք: Անիմաստ է: Զբաղվեք երկրով և նրա անվտանգությամբ, գործով և ոչ թե ողբով: Աշխատանք և արարում՝ ա՛յս է ապագայի երաշխիքը: Սգո օրը պետք է լինի անաղմուկ և առանց ցուցադրական միջոցառումների:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ