Իրանի պաշտպանության նախարար, բրիգադի գեներալ Ազիզ Նասիրզադեն կիրակի օրը նախազգուշացրել է, որ ամերիկացիները չեն կարող սպառնալ Իրանին, քանի որ ամբողջ տարածաշրջանում նրանց բազաները գտնվում են Իրանի նշանառության տակ։ «Մենք թշնամի չենք մեր հարևան երկրներին, նրանք մեր եղբայրներն են, բայց նրանց տարածքում գտնվող ամերիկյան բազաները կդառնան մեր թիրախները», - շեշտել է Նասիրզադեն։               
 

Մեծից մեծագույնի սահմանը հատած մարդը

Մեծից մեծագույնի սահմանը հատած մարդը
05.02.2013 | 11:41

Վլադիմիր Ենգիբարյան: Ծնվել է 1932-ի ապրիլի 24-ին, Երևանում: Մելբուռնի օլիմպիական խաղերի չեմպիոն, Եվրոպայի ու Խորհրդային Միության եռակի չեմպիոն, ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետ, միջազգային կարգի մրցավար: Մարզական կարիերայի ընթացքում ունեցել է 267 մարտ, 255-ում տարել հաղթանակ:


Փետրվարի մեկին հեռավոր Լոս Անջելեսում մահկանացուն կնքեց Հայաստանի ու նախկին Խորհրդային Միության լեգենդար մարզիկ Վլադիմիր Ենգիբարյանը` մարզական մեծ կենսագրության տեր մարդ, ով ինքնատիպ ոճով, բռնցքամարտելու յուրահատուկ ձեռագրով համաշխարհային բռնցքամարտում եղավ ու առայսօր մնում է անկրկնելի:
Միութենական մրցահարթակում նրա առաջին նվաճումը եղավ տասնինը տարեկան հասակում` 1951 թվականին: Ճիշտ է, այն ընդամենը բրոնզափայլ էր, սակայն այդ բրոնզի միջից շողշողում էր յուրահատուկ ձեռագիր ունեցող անձնավորություն, ում ճակատագիրը նախանշել էր հիրավի մեծ ապագա:
Մեկ տարի անց տաղանդաշատ մարզիկը հրավիրվեց երկրի օլիմպիական հավաքական, սակայն հելսինկյան օլիմպիադան այդպես էլ մնաց երազանք: Մարզիչները նախապատվությունը տվեցին ուրիշի: Պատճառը Ենգիբարյանի թույլ լինելը չէր: Պատճառը մարզիչների քարացած պատկերացումներն էին, նրա ինքնատիպ մարտավարելուն չվստահելը, դրա նկատմամբ ունեցած թերահավատությունը:
1953 թվականին, եվրոպական մրցահարթակում Խորհրդային Միության հավաքականի համար մեկնարկային տարում, Վլադիմիր Ենգիբարյանը եղավ առաջին մարզիկը, ով նվաճեց աշխարհամասի չեմպիոնի կոչումը: Եթե նրա կյանքում չլիներ էլ այլ նվաճում, այս մեկն իսկ արդեն բավական էր ընդմիշտ պատմություն դառնալու համար, քանզի, ինչպես հայտնի է, ամենուրեք և ամեն ինչում ամենաառաջինին վերապահված է առանձնահատուկ վերաբերմունք:
1955-ին Ենգիբարյանն առաջին անգամ նվաճեց Խորհրդային Միության չեմպիոնի կոչումը, իսկ սա նշանակում էր, որ նրա առջև բացվել են Մելբուռն տանող դռները: Օլիմպիադայում հայազգի բռնցքամարտիկը գերազանց հանդես եկավ: Նրա պատվին բարձրացվեց Խորհրդային Միության դրոշը, հնչեց երկրի հիմնը: Ենգիբարյանի հաղթանակն առանձնակի ցնծությամբ ընդունվեց մասնավորապես աշխարհասփյուռ հայության կողմից, որովհետև դա սոսկ հաղթանակ չէր: Դա ցեղի հզորության, նրա հաղթական գենի ոգեկոչում էր:
Հաջորդ տարիները պակաս արգասաբեր չէին մեծանուն մարզիկի համար: Նա ևս երկու անգամ դարձավ Եվրոպայի, Խորհրդային Միության առաջնությունների հաղթող: Հատկանշական է, որ աշխարհամասի չեմպիոն դառնալուց հետո ունեցած 168 մարտից և ոչ մեկում ոչ մի մրցակցի բախտ չի վիճակվել նրան նոկդաուն անելու կամ պատռելու հոնքը, դեմքի որևէ հատված: Պակաս հետաքրքրական չէ և այն, որ Եվրոպայի չեմպիոն դառնալուց հետո Խորհրդային Միությունում չի գտնվել գեթ մեկ բռնցքամարտիկ, որ կարողանար հաղթել նրան:
1960 թվին Ենգիբարյանն օլիմպիական Հռոմ մեկնեց որպես իր քաշային կարգի բացահայտ ֆավորիտ, սակայն ուսագոտու վնասվածքը հնարավորություն չտվեց շարունակելու հաղթական ընթացքը: Օլիմպիական Հռոմի անհաջողությունը մարզիկը ծանր տարավ: Հետևանքը եղավ այն, որ հրաժեշտ տվեց մարզական կարիերային, անցավ մարզչական, ապա և մրցավարական գործունեության:
Վլադիմիր Ենգիբարյանի ծառայությունները բարձր են գնահատվել: Նա ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետ էր, միջազգային կարգի մրցավար, ԱԻԲԱ-ում յոթանասունական թվականներին ԽՍՀՄ ներկայացուցիչը:
Ենգիբարյանի ծառայությունները հավուր պատշաճի են գնահատվել անկախ Հայաստանի իշխանությունների, Հայաստանի ազգային օլիմպիական կոմիտեի կողմից: Նրա բարձր անունն է կրում իր իսկ հիմնադրած բռնցքամարտի մանկապատանեկան դպրոցը, որի անփոփոխ տնօրենն է եղել մինչև 1993 թիվը` մինչև Միացյալ Նահանգներ մշտական բնակության մեկնելը:
Վլադիմիր Ենգիբարյանը մեծ էր իր հանդեպ եղած համաժողովրդական սիրով, այդ սիրուն արձագանքած որդիական երկյուղածությամբ ու հենց դրանով էր մեծից անցել մեծագույնի սահմանը` դառնալով անառարկելի մեծություն:

Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ

Դիտվել է՝ 8119

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ